Bijzondere huttentocht in de Ecrins

Tien ex-kankerpatiënten maken samen een 8-daagse huttentocht in de Franse Alpen. Hun motivatie is divers. Maar unaniem putten ze kracht en inspiratie uit het uitzicht op en het beklimmen van de bergen van de Ecrins.

“Ik heb niks met wandelen en hou niet van groepsreizen. In de bergen ben ik nooit geweest”, vertelt Nanda na aankomst in het Franse bergdorp Mizoën. Deze reis was voor haar een doel dat haar stimuleerde te blijven sporten tijdens haar chemotherapie. Nanda is één van de tien deelneemsters aan Survivors on Top, een initiatief van Wien Sillevis Smitt, die, net als Nanda, getroffen werd door borstkanker. 

Auteur: Alieke Bruins

Survivors on Top 2007

Na haar ziekte ontmoette Wien Yvette Evers, die wandeltochten organiseerde voor (ex)borstkankerpatiënten. Samen vatten zij het idee op om bergtochten te organiseren voor vrouwen met dezelfde ziektegeschiedenis. Zo kwam het tot de bergtrip Survivors on Top 2007.  Wien: “Ik wil mijn passie voor de bergen graag met lotgenoten delen en hen helpen om in hun leven in elk opzicht nieuwe toppen te bereiken.”

Feestje

De deelneemsters - de jongste 40, de oudste 66 - aan de vierde Survivors on Top tocht komen uit het hele land. Anders dan Nanda ziet Jolanda deze reis vooral als een feestje. “Ik wil vieren dat er vijf jaar voorbij zijn sinds ik ziek werd.” Vijf deelneemsters, onder wie Wien, kennen elkaar al van eerdere tochten. Zoals de ervaren wandelaarster Nelly, die voor de tweede keer mee gaat. En Tineke, die een lastige maar succesvolle beklimming als een ommekeer in haar leven zag. “Alles had tegen gezeten, maar nu zou het beter gaan.” Met haar leven weer op de rails wil ze weten hoe ze deze reis ervaart.

Anderen gebruiken de huttentocht vooral om los te komen van thuis, en om tijd aan zichzelf te besteden. Niet iedereen kan mee. Deelneemsters moeten minimaal drie maanden voor vertrek de laatste behandeling hebben afgerond en blessurevrij en fit zijn. Bij twijfel vraagt Wien om een fittest af te leggen.

Groepsgevoel

Gekozen is dit keer voor een bestaande route door het bergmassief van Les Ecrins in de Franse Oisans. Op de eerste avond - aan een picknicktafel met uitzicht op besneeuwde bergtoppen en ver beneden het stuwmeer glinsterend in de avondzon - heerst er een gezonde spanning. Voorafgaand aan de reis waren er drie kennismakingstochten en er was e-mailcontact, maar eenmaal op de plaats van bestemming moet iedereen toch aan elkaar wennen. Er is onzekerheid over het eigen kunnen. Over de zwaarte van de tocht. Over de beruchte slaapzalen vol snurkers. Maar nieuwsgierigheid en zin om te wandelen overheersen.

Via de wit-rode markeringen van de GR50 gaat de eerste tocht van Mizoën naar Refuge des Mouterres. Deze etappe blijkt meteen de meest pittige. In acht kilometer stijgen we van 1100 naar 2260 meter. Door de brandende zon, die de verdere reis overdag nauwelijks meer verdwijnt, en de constante klim moet een aantal vrouwen flink afzien. De banden tegen oedeem en de pet op het kale hoofd blijken onmisbaar. Ondanks het verschil in snelheid en basisconditie blijft de groep bij elkaar en worden de walkie talkies weinig gebruikt. Dit versterkt het groepsgevoel. Dat iedereen de eerste dag heeft volbracht geeft moed voor de volgende dagen.

Via het Plateau van Emparis vervolgen we het pad naar het ingeslapen skidorp Le Chazelet, en vervolgens naar Villar-d’Arêne, waar we twee nachten blijven. De vorige bergtrip hadden enkele deelneemsters als erg zwaar ervaren. Daarom is in dit programma een rustdag ingelast. Maar ook op die dag maken we een tocht, door het dal, naar toeristenplaatsje La Grave. Daar laten we ons met de téleski naar 3200 meter hoogte takelen. Naar een witte wereld met de lichtblauwe Glacier de la Girose, die we tot die tijd alleen vanaf de overkant hadden bewonderd.

De vierde etappe brengt ons via een route van 8,5 kilometer met een klim van 550 meter en een korte daling door Nationaal Park des Écrins - park der juwelen - naar Refuge de L’ Alpe du Villar-d’Arêne, waar drie valleien samenkomen en die alleen te voet bereikbaar is. Via Le Monêtier-les-Bains draaien we om het kleine bergmassief Aiguilette du Lauzet heen en eindigen we in Pont de l’ Alpe.

Stoeiende marmotten

We lopen maximaal zes uur per dag; soms is er een optionele route. De etappes gaan over veelal verlaten rots- en bospaden, door met rupsen bezaaide heuvelroutes en ruige gletsjergeulen, langs diepe ravijnen. We wandelen door geurige alpenweiden vol arnica en andere bloemenpracht. In de koelte van de lariksbossen proberen we ons voor te stellen hoe het is als de lariksscheerder is langs geweest en de mélêze geel kleurt. We volgen de onstuimige Romanche, klauteren over de Guisane en over kabbelende beekjes. We turen naar de ontelbare watervallen en vallen stil bij het zien van de schoonheid van het spiegelbeeld van de besneeuwde top van de Meije in het bergmeer. Nietig voelen we ons naast het lichtblauw van de gletsjermeren.

We doorkruisen verlaten gehuchten en passeren moestuintjes, schaapskooien, ruïnes en turkooizen warmwaterbronnen. Marmotten stoeien en poedelen in de verte en dichtbij. Gemzen kijken op ons neer, roofvogels cirkelen boven onze rood aangelopen gezichten, marters schieten schichtig weg. We beluisteren de concerten met rinkelende bellen van koeien, loom gelegen tegen berghellingen.

We lunchen tussen hun vlaaien en  te midden van gentiaan, alpenroos en vanilleorchidee, terwijl vlinders om ons heen dartelen en hagedissen ons bespieden. Iedere hap van de door onze gastheren en -vrouwen bereide lunchpakketten smaakt naar haute cuisine. En overal is daar dat weidse uitzicht op de toppen van de Écrins en zijn gletsjers, La Meije, La Barre des Ecrins, en het gebergte van Les Agneaux.

Zodra we arriveren op onze slaapplek heeft de vrolijke eigenares van onze gite in Mizoën al op de fiets boodschappen gedaan in Bourg d’Oisans, pruttelt de tartiflutte, ontfermen Nicole en haar familie in familiehotel  Le Faranchin in Villar-d’Arêne zich over ons als waren we hun eigen kinderen, en kookt onze gastheer in Le Monêtier-les-Bains een 4-gangenmenu met biologische producten.

In hetzelfde schuitje

Tijdens het wandelen wordt er veel gekletst. Over van alles, en soms ook over ‘de ziekte’. Ervaringen worden gedeeld, over operaties, medicijngebruik en therapie. Waar sommigen vooraf voor vreesden gebeurt niet: de sfeer is niet beladen. We voelen ons al snel veilig en vertrouwd. Waar in het dagelijkse leven gebreken als gevolg van operaties en chemotherapie als zwaar en confronterend worden ervaren, wordt hieraan tijdens de tocht nauwelijks gedacht. Door onze gemeenschappelijke ziektegeschiedenis hebben we aan een enkel woord genoeg. Wien op een terras, omringd door keuvelende kippen en dorpsbewoners die ons aanstaren vanaf hun balkon: “Je hoeft je niet sterker of zwakker voor te doen. Iedereen zit in hetzelfde schuitje en dat is heel puur en verfrissend. Het schept vertrouwen.“ Daardoor blijft er veel ruimte over voor ontspanning en plezier. En soms vloeien er tranen.

Ook in een noodsituatie blijken we goed op elkaar ingespeeld. Na een klim in ruime lussen naar Signal de la Grave (2446m) moeten we een snelstromende beek over. Nanda leent een stok van een reisgenoot en glijdt daarop uit. Een diepe wond op haar scheenbeen. Binnen luttele seconden heeft iedereen een taak op zich genomen. Verpleegkundige Petra deelt de commando’s uit, de rest voert uit. Binnen een kwartier hipt Nanda met een ingepakt been de beek over en kan ze naar een arts in La Grave. Haar angst en weerzin voor witte jassen is niemand vreemd.

Het snel en effectief handelen maakt dat we ons trots en krachtig voelen. Die kracht was ons aan te zien, bleek eerder in Le Chazelet, toen Saskia een van de gastvrouwen desgevraagd over onze achtergrond vertelde. Ongelovig had zij ons aangekeken: “You look so strong!”

Die kracht helpt om door te kunnen zetten als het even tegenzit. Zoals na een te snelle daling, die Petra, suikerziektepatiënt, ontregelt. Of wanneer Jolanda’s blaren al op de eerste dag open schuren. Soms geeft die kracht zelfs vleugels. Zo stuift Sonja op de derde dag ondanks haar verstuikte enkel iedereen voorbij. “Ik ben zó boos over bepaalde dingen in mijn leven. Dit helpt kennelijk goed.”

Vertrouwen

We sluiten de reis af waar we begonnen zijn, met een overnachting in Mizoën. Een mooi moment om stil te staan bij wat de reis ons gebracht heeft. Voor iedereen voelt het goed om na een periode van behandelingen en ‘afbraak’ fysieke inspanning te leveren. Waar de een vooral lol had in het klimmen, ontdekte de ander juist de charme van het behendig afdalen. Het op zichzelf aangewezen zijn en het, ondanks de hitte of slaapgebrek, volbrengen van de etappes geven vertrouwen in lichaam en toekomst.

Saskia: “De schoonheid van de bergen is overweldigend, het gevoel van nederigheid in deze imposante omgeving helend.” Nanda heeft haar doel bereikt. En meer. “Ik vroeg me voor vertrek af of er witte toppen waren. Dat leek me zo mooi. Nooit gedacht dat ik de hele week sneeuw zou zien en er zelfs doorheen zou lopen!”