Marlotte’s verjaardag

Hoog, hoger en nog hoger over het kronkelweggetje. In een auto dat ik van een vriendin heb geleend. In een vreemd land. Nou ja, vreemd, Frankrijk dus. Waar ik eigenlijk wel enkele keren per jaar ben. ‘Het is heel makkelijk om Marlotte te bezoeken. Je bent er zo. Het is gewoon een rechte weg naar boven.’Auteur: P. HansDat vertelt de vriendin van wie ik het Ford Ka’tje leen. Maar ja, zij woont dan ook al jaren in de bergen. Ik voel het al, de auto trekt niet echt goed en achter me wordt de rij steeds langer met Fransen die al op de claxon slaan. Slaan ja, ongeduldig en op zijn Frans. Ik kijk steeds of ik ook tegenliggers zie en sta dan doodsangsten uit. Hopelijk blijven ze op hun eigen weghelft. En zo niet, dan rijd ik natuurlijk van de klif af. Want rechts van me zie ik de diepte en de dalen. Wel een prachtig uitzicht natuurlijk, eigenlijk moet ik hiervan genieten. Maar wat als ik slip? En in de auto naar beneden stort?Af en toe haalt iemand me in. Kan je dat voorstellen? Inhalen! Is die persoon nu helemaal gek geworden? En dat bij die duizend bochten waarbij je meestal niet eens ziet waar het eindigt. Maar ja, ik zie ze denken, vrouw achter het stuur. Het zweet breekt me uit en ik rijd puur op adrenaline.De afstand is rond de tachtig kilometer, maar over de kronkelweg door de bergen duurt de rit lang. Het begint al een beetje te schemeren en dat vind ik helemaal vreselijk. Ik zie een vrachtwagen als tegenligger aankomen en ik ben bang dat er bijna geen ruimte is. Maar hij gaat met zijn wagen zo dicht mogelijk bij de bergrand staan zodat ik door kan rijden. Wat een gentleman, ik ben opgelucht hoewel het zweet in mijn handen staat. Gelukkig zie ik na vijf minuten een klein bordje waar de naam van het dorpje op staat waar mijn vriendin woont. Dan duurt het nog ruim twintig minuten voor ik opgelucht op een parkeerplek naast het chalet kan parkeren.Op de veranda van het chalet heeft Marlotte de tafel gedekt. Ze wordt vandaag achtentwintig. De andere vrienden zijn er al en zitten gemoedelijk te praten. Het is een prachtige veranda met een houten opengewerkt hek en houten vloer en beschermd door een houten overkapping. Ze heeft lantaarns aangedaan die mooie lichtjes afgeven. De lucht is zo donker en zwart en je ziet de sterren duidelijk en heel helder, zo zie je dat in het dichtbevolkte Nederland niet. In de verte zie ik in het dal een klein dorpje liggen met piepkleine lichtjes. De volgende morgen vraagt iemand of hij mee kan rijden naar beneden. Ik aarzel niet en duw hem direct de autosleutel in handen. ‘Rij jij maar, dan kan ik van het uitzicht genieten,’ roep ik hem toe terwijl ik me naar de passagierskant haast, voordat hij kan reageren. Ik zal blij zijn om weer beneden te zijn en me in het drukbevolkte gebied te bewegen. Heerlijk alles lekker vlak, ik ben toch meer een city girl.

Deze reportage is een van de inzendingen voor de Patagonia - schrijfwedstrijd