Publicatie: Topteams, samen bergen verzetten

Hoe creëer je een topteam? Een team dat, naarmate het team hoger en dichter bij het doel komt, nog steeds kan samenwerken? De Nederlandse bergbeklimmers Katja Staartjes, de eerste Nederlandse vrouw die Mount Everest beklom, en Menno Boermans, fotograaf en bergredder, bundelden hun krachten. Katja Staartjes beschrijft achttien pijlers die van je team een topteam maken, Menno Boermans illustreert met zijn foto’s hoe je bergen verzet. Bergwijzer mag drie stukken uit dit boek publiceren. Hier lees je deel 1.

Tekst en foto’s Katja Staartjes en Menno Boermans

Experts in de lead(pag. 191)

Expeditie Nepal Traverse. Samen met de locals Chhembel en Norbu zijn Henk en ik tweedagen geleden de Tilman-pas overgestoken, een gletsjerpas van 5300 meter in de Nepalese Himalaya. Het was een bloedlinke pas, vol verraderlijke gletsjerspleten en steenslag. Onze maten kenden de route tot de pas, maar het terrein erna was nieuw voor hen. Nu dalen we door de jungle af en navigeren met kaart en gps. Dat is een forse uitdaging met eindeloze Y-splitsingen van gelijk ogende paadjes: wat is de juiste route? Chhembel en Norbu zijn hierbij in de lead, ze hebben een zesde zintuig ontwikkeld voor mensenpaadjes versus beestenpaadjes. Voor eetbare versus giftige planten en paddenstoelen. Voor wilde honden, die ons volgen en waar we vanaf moeten zien te komen.

Plots horen we gezaag en geblaf. Chhembel gebaart halt te houden. Het geblaf stopt, het gezaag gaat door. Na een minuut of tien stokstijf te hebben gestaan stopt ook het zagen, waarop Norbu zijn lippen tuit en fluit. Hoewel de bedoeling me begint te dagen, word ik toch ongeduldig. Dit duurt te lang; we hebben net gepauzeerd en hebben nog een lange middag voor de boeg. Ik wil door! Maar de mannen glimlachen naar me en gebaren opnieuw te blijven staan. Norbu fluit nog eens. Spoedig klinkt gefluit terug. Norbu grijnst triomfantelijk, fluit een derde maal en roept wat. Contact maken! Er wordt wat heen en weer geroepen. Stilte. En dan, na een minuut of tien, die een eeuwigheid lijkt te duren, gebeurt er eindelijk wat. Twee herders komen tevoorschijn met grote geweren, vergezeld door een joekel van een hond. De dierlijke bewaker kijkt ons agressief aan, maar de eigenaar maakt hem duidelijk zich gedeisd te houden.

Het is voor het eerst in vier dagen dat we andere mensen spreken. Ook voor de herders is het bijzonder: hier komen nooit trekkers. Als ze ons plan horen, schudden de herders mistroostig hun hoofd. Nee, de route die wij willen nemen is onmogelijk. De brug over de rivier is door de moesson weggeslagen en een brug verderop is onbereikbaar door een grote aardverschuiving. Er is slechts één brug over om de woeste bergstroom over te steken. En om daar te komen, moeten we een heel eind terug en weer honderden meters omhoog. Alles bij elkaar een omweg van een paar uur, maar het is de enige optie om de bewoonde wereld te bereiken.

Uren later, net voor het donker en doordrenkt van de regen, arriveren we bij het eerste gehucht. Zes lemen huizen, pal gelegen naast ‘onze’ brug. Gehaald! Dolblij zijn we. En niet alleen dat, we worden gastvrij onthaald door een bejaarde vrouw. En daar zitten we nu, op de veranda. Boven onze hoofden hangen honderden maiskolven te drogen. De brander snort, we maken soep met verse paddenstoelen. Binnen staan aardappels op het vuur. Ik geniet intens. Van het moment, van de saamhorigheid. Zonder onze Nepalese teammaten en de herders was het ons nooit gelukt deze plek te vinden. En ik heb geleerd hoe je een waakhond in de wildernis passeert. Eerst contact maken. En vooral geduld hebben.

Dit stuk is afkomstig uit Topteams, samen bergen verzetten van Katja Staartjes en Menno Boermans. Wil je meer uit dit boek lezen? Op Bergwijzer.nl kan je dit boek winnen! Hier zie je wat je moet doen om kans te maken!