Verhaal achter de foto: De schaduw verlicht
De nacht is vreselijk. Te veel mensen in een slaapzaal met de doordringende geur van zweetvoeten. Te veel krakende stapelbedden. Te veel snurkers ook. Toch zijn het niet de omstandigheden in de hut die me het meest wakker houden.
Tekst en foto: Frank Peters
“Je hebt het goed verpest, Frank…”. Woorden die, als na een dreun op een gong, nagalmen in mijn gedachten. Onophoudelijk, eigen schuld, over en uit. Ik had gehoopt rust te vinden in de bergen, maar de realiteit is even hard als de koude noordwanden in het landschap, waar ik in de vroege ochtend tegenaan kijk. Als een schaduw die over haar gezicht valt, slecht licht.
Rond de middag klim ik een stukje naar boven tegen de flanken van de Toblinger Knoten, een klein massief van 2617 meter hoogte, dat net achter Rifugio Locatelli steil omhoog loopt. Als ik een mooie plek vind met een paar warme stenen, rust ik even uit en sluit mijn ogen. De duisternis aan de binnenkant kleurt rood door de felle zon. Het is eigenlijk een dag om van te genieten, maar de schaduw is nog onveranderd.
De Tre Cime di Lavaredo hebben het overigens nooit makkelijk gemaakt. Niet voor fotografen, maar zeker niet voor bergbeklimmers. Pas in 1933 werd de hoogste van de drie wanden, de Cima Grande van 2999 meter, beklommen via de noordkant. Het was de legendarische Emilio Comici, die de grote schaduw bedwong. Zijn beklimming stond daarna lange tijd bekend als de moeilijkste klimroute ter wereld.
Later op de dag wordt het licht er nog niet beter op. Ik besluit mijn jaren 90 walkman te pakken en een beetje naar muziek te luisteren. Een radiozender met Italiaanse pop en een Italiaanse disc jockey. Hij klinkt vrolijk. Ik wacht, eet wat, daal nog eens af, verken de omgeving verder, maak andere foto’s en klim weer naar boven op de golven van de gong.
Tegen de avond beginnen de eerste stralen langzaam de schaduw te raken. Ik ben er klaar voor. Ik sta op de goede plek. Op mijn camera heb ik een groothoeklens geschroefd van 18 mm, met daarvoor een polarisatiefilter om de kleuren te verzadigen, de lucht donkerder te maken en het contrast te verhogen. Even verdwijnt de gong. Ik zoek een mooie compositie. Haar stem wordt zachter.
Diafragma f/8 voor scherptediepte en de beste optische kwaliteit. Sluitertijd 1/100 sec. ISO 200. Het licht wordt alsmaar mooier. Zacht geel, bijna goud. Slechts een korte periode op de dag. Heel even is de realiteit zo licht als de warme noordwanden in het landschap, waar ik in de vroege avond tegenaan kijk… Maar de schaduw verdwijnt nooit helemaal…
Locatie: Tre Cime di Lavaredo, Dolomieten, Italië
- Bekijk de foto uit dit verhaal in een groot formaat.
- Meer foto's en verhalen van Frank Peters.
- Bekijk deze foto en andere foto's uit deze serie in een groter formaat.
Verhaal achter de foto - september 2012
