Alpien klimmen op de confituurberg van de Dolomieten - Winterbeklimming van de Marmolada
11 mei, 2016 - 12:23 - Redactie
Maart. Luchthaven van Charleroi Brussels-South. Met negen klimmakkers staan we in de vertrekhal van de luchthaven. We hebben zopas onze negen rugzakken plus een duffelbag met touwen en ijsbijlen ingechecked bij de balie van Ryanair. We vliegen richting Treviso in Noord-Italië want we willen overmorgen op de top van de Marmolada staan. De hoogste berg van de Dolomieten en de enige met een gletsjer.
Helemaal volgens planning landen we in de vooravond in Treviso maar helaas blijkt al snel dat onze bagage nog in Charleroi gebleven is. We moeten allerhande claimsformulieren invullen en ons wordt bevestigd dat onze rugzakken morgenvroeg met de ochtendvlucht zullen toekomen. Enigszins gerustgesteld gaan we onze twee huurwagens ophalen en rijden we naar ons hotel. Diezelfde avond genieten we van pasta en pizza in een gezellig restaurant in de buurt en later op de avond, bij een fris biertje in de lobby van het hotel, overtroeven we elkaar weer met straffe klimverhalen.
Ciao bella Venezia!
De volgende ochtend staan we op het afgesproken uur te wachten bij het “lost and found” kantoor van de luchthaven. Onze rugzakken zijn echter niet meegekomen met de ochtendvlucht! Ze worden met zekerheid op de namiddagvlucht gezet. Er zit niet veel anders op dan onze eerste overnachting in de berghut te cancelen en een tweede nacht bij te boeken in Treviso. Omdat we deze situatie niet aan ons hart willen laten komen, beslissen nadien unaniem om een dagje Venezië in te lassen. De mooi stad met de waterstraten ligt op een half uurtje rijden. De Japanse toeristen kijken verbaasd als ze negen mensen, gekleed in alpine outfit en geschoeid in stijgijzervaste D botinnen, door de smalle straatjes zien kuieren. Diezelfde avond kunnen we dan eindelijk onze rugzakken ophalen. Morgen rijden we de bergen in, richting Marmolada!
Na een goede nachtrust en een stevig ontbijt staan we op de parking van ons hotel, klaar om de wagens in te laden. We horen allemaal de lokroep van de bergen en we kunnen niet snel genoeg vertrekken. Door een besneeuwd, winters landschap rijden we richting Dolomieten. Het laatste stuk van de rit is redelijk bochtig en door de winterse omstandigheden schieten we niet erg snel op. Het is dan ook al middag als we onze wagen parkeren aan het Lago di Fedaia. Van daaruit nemen we de 
kabelbaan richting Pian dei Fiaconi, de hut aan de gletsjertong van de Marmolada. Guido Tevisan, de symathieke huttenwaard, herkent ons nog van een vorig bezoek. Snel gooien we onze rugzakken in onze kamer en we maken ons klaar voor de beklimming. Op dit late uur nog een beklimming starten staat niet meteen garant voor succes, maar we hebben deze trip al genoeg gewacht en stilgezeten. Iedereen snakt naar wat aktie en uiteindelijk weten we allemaal wel dat dit meer een verkennende tocht zal worden en dat we morgenvroeg de echte poging zullen ondernemen.
Adiamo!
We binden de stijgijzers onder en vatten onze beklimming aan. 700 meter hoger ligt de top. Het is echter bewolkt en het kruis op de top is niet te zien. Het heeft de voorbije dagen erg veel gesneeuwd. Er ligt ruim een meter verse sneeuw en er is helemaal geen spoor. Lachend en genietend van de fysieke inspanning 
ploeteren we gestaag bergop. We gaan verschrikkelijk traag vooruit want we zakken steeds weer tot ons middel in de losse poedersneeuw. Bovendien is het erg koud en begint het opnieuw te sneeuwen. De top zit er vandaag niet meer in. Zoveel is duidelijk en dus stellen we ons doel bij. Als we vandaag de gletsjer kunnen oversteken en tot aan de metalen kabel op de rotsen bij de overkant van de gletsjer geraken, dan hebben we een groot stuk van de route kunnen klaarmaken voor de effectieve beklimming van morgen. Zo gezegd, zo gedaan. Nick onderneemt nog een verdienstelijke poging om na de gletsjer toch de rotsen op te klimmen, maar er ligt zoveel losse sneeuw dat het gekkenwerk is. We keren terug naar de hut en brengen daar de rest van de namidag en de avond door.
Tweede keer, goeie keer!
Vandaag is het alles of niets. Met frisse moed staan we op. Na een kort ontbijt maken we ons klaar voor onze laatste klimdag. We hebben een redelijk krap schema want vanmiddag rond 13u moeten we weer terug richting Treviso rijden. Vanavond vliegen we weer terug naar België en op dit ogenblik hebben we nog geen bergtop van dichtbij gezien. “Waar ligt het rode touw?” vraag de ene. “Heeft iemand mijn ijsbijl gezien?” vraagt de andere, terwijl een derde zijn gamachen verloren is. Guido Trevisan bekijkt het allemaal geamuseerd. “Jullie zijn dapper, maar wel een zooitje ongeregeld” zegt hij lachend. We onthouden alleen dat we dapper zijn en trekken dus vol goede moed opnieuw de berg op. Het is nu veel kouder dan gisteren en onze stijgijzers hebben goed grip in de harde sneeuw. Omdat Nick gisteren een mooi spoor getrokken heeft, moeten we datzelfde spoor nu gewoon volgen. Zijn harde werk en gevloek van gisteren levert een duidelijk voordeel op want we schieten snel op. Het duurt dan ook niet lang voor onze beide touwgroepen aan de voet van de rotsband bij de stalen kabel staan. Hier kruipen we de rotsen op. De staalkabel is op verschillende plaatsen ondergesneeuwd maar de route is duidelijk te herkennen. Dit zijn 200 vertikale hoogtemeters. Het is 8u00 als we na de rotspassage op de topgraat 
uitkomen. Van hieruit is het nog een half uurtje naar boven wandelen. Ondanks het slechte weer is het toch vrij gemakkelijk klimmen. Even later staan we dan ook met z’n allen op 3343 meter hoogte, op het hoogste punt van de Dolomieten. Het is bewolkt en jammer genoeg hebben we helemaal geen zicht op de omgeving. Na de nodige topfoto’s en wederzijdse felicitaties dalen we weer terug af.
Het vliegtuig wacht niet!
De afdaling verloopt vlotjes. We kennen de route ondertussen en bovendien is die helemaal niet moeilijk, zelfs niet in wintercondities. Kort voor de middag staan we weer terug in de hut. Na een snelle hap maken we ons klaar om verder met de kabelbaan af te dalen naar de auto’s. De huttenwaard trakteert ons nog op een afscheidsdrankje en dan laten we de hut achter ons. Het is al namiddag als we terug op de parking staan. Ons vliegtuig stijgt vanavond op om 18u, dus er zit niets anders op dan meteen en zonder dralen naar Treviso te rijden. We genieten allemaal nog na van ons avontuur en we kunnen weer een berg afvinken van onze bucketlist.
Tijdens de terugvlucht maken we echter weer allerlei plannen en wanneer in landen in Charleroi is onze bucketlist alweer langer dan toen we vertrokken …
Orlando
Algemene info
Periode : De Marmolada is een erg toegankelijke berg die het ganse daar door gemakkelijk te beklimmen is. Wij kozen voor een winterbeklimming om toch wat meer uitdaging te hebben.
niveau en route : De normaalroute van de Marmolada is PD en iedereen met een goede fysiek en een beetje alpine ervaring kan deze berg beklimmen. Zorg uiteraard voor het juist alpine materiaal want je loopt over een gletsjer.
Informatie over de berg:
http://www.summitpost.org/marmolada-punta-penia/15047
http://www.camptocamp.org/summits/39608/fr/marmolada
Vervoer : Wij hebben rechtstreeks op de website van Ryanair onze tickets geboekt. De huurwagens hebben we vastgelegd via Hertz.
Via Bookings.com hebben we het hotel in Treviso vastgelegd. De hut aan de Marmolada hebben we via de website vastgelegd. We hebben alles in eigen beheer gedaan.
websites :
Hut : http://www.piandeifiacconi.com/temp_nl/
Informatie over de berg:
