Dag 47-53 op de Pacific Crest Trail

Om 07:00 uur nam ik de eerste shuttle van Grumpy Bear's Retreat naar de general store van Kennedy Meadows. Hier was het een drukte van jewelste van hikers die in de rij stonden om ontbijt te bestellen. Net als bij Grumpy's mogen hikers ook bij de general store kamperen. Ik had zelf onderweg al wat gegeten, dus ik kon bij aankomst vrijwel direct vertrekken naar de trail. Ik vertrok op dezelfde ochtend als veel andere hikers die ik al had ontmoet, dus ik zou vandaag veel bekende gezichten tegenkomen. Ondanks dat ik me de komende dagen ver weg van de bewoonde wereld zou begeven, zou ik dus nooit helemaal alleen zijn.

Thomas wandelt in 2025 over de Pacific Crest Trail in het westen van de VS. een tocht van 4300 kilometer, van de grens met Mexico naar de grens met Canada. Op Bergwijzer en Wandelmagazine vertelt hij regelmatig (als het internet het toelaat) over zijn belevenissen onderweg. Hier lees je zijn verhaal over het hoe en waarom van zijn tocht. Hier lees je zijn vorige verslag over dag 43 tot en met 46.

Onder een strakblauwe lucht voerde de trail me door open valleien en stille bossen van sparren, dennen, ceders en Californische jeneverbes. De PCT volgde hier deels een vertakking van de rivier de Kern, die hier een stuk smaller was dan in Kernville. Geleidelijk klom ik van de ene vallei naar de andere en zag ik het landschap zich steeds verder uitstrekken. Terwijl er steeds meer wolkenvelden aan kwamen zetten en ik in de verte regensluiers zag, besloot ik rond 14:15 te lunchen langs de oevers van de Kern. Ik was niet de enige hiker die op deze prachtige plek pauzeerde. Een hoop hikers vertrokken weer toen er gerommel in de lucht te horen was en de eerste druppels vielen. Ik pakte mijn spullen en lunchte verder onder de brug die hier was aangelegd. Hier zat ik samen met Eileen The Machine (wat een geweldige trailname) de regen uit en kon ik de zwaluwnesten onder de brug goed zien.

Rond 16:00 uur stopte het met regenen en legde ik de laatste 5 kilometer af naar een kampplaats langs Cow Creek. Aan de temperatuur en het sparrenbos waarin ik mijn tent opzette, was goed te merken dat ik me op zo'n 2500 meter bevond. Toen ik voor het eten water uit de beek aan het filteren was, scheurde mijn waterzak langs een van de zoomen. Dan maar filteren via een plastic fles. Dit kost meer tijd dan met een waterzak, maar ik zou de komende dagen een stuk minder water bij me dragen dan in de woestijn.

In de vroege ochtend was het behoorlijk fris, dus ik stond iets later op dan de afgelopen weken. Overdag zou het in de High Sierra beduidend koeler zijn dan in de woestijn, dus ik hoefde voorlopig niet meer om 05:00 uur op te staan om de zon te vermijden. Met de soms steile klim die voor me lag was het aangenaam om in een lagere temperatuur te lopen. Halverwege de ochtend vulde ik mijn watervoorraad bij een van de vele beken die ik onderweg tegenkwam. Ook zag ik hier de eerste marmotten en sprak ik met Spam uit Leuven.

De rest van de ochtend liep ik afwisselend door bossen van naaldbomen en open hellingen met uitzichten over uitgestrekte dalen en hoge bergen. Tijdens de lunch pauzeerde ik samen met Chaps, Stats, Beku en Spam. Daarna begon ik aan de laatste maar pittige klim van de dag. Tegen de avond werden de uitzichten steeds mooier met de ondergaande zon en kon ik ver kijken over de verwoestijnde Owens Valley in het noorden. De ooit groene vallei is grotendeels droog komen te staan door het Los Angeles Aquaduct, waar ik in de Mojavewoestijn nog langs liep. Ik moest nog een klein stuk lopen naar mijn volgende kampplaats bij een zijpad naar een bron in een idyllische weide. Snel haalde ik water voor het donker werd en at ik samen met Claire, Ben, Steffie, MVP en Squeak. Mijn tent had ik nu op een hoogte van bijna 3200 meter opgezet.

Afgezien van een paar steile stukken steeg de trail de volgende dag geleidelijk omhoog. Dit was wel zo prettig, want aan mijn ademhaling en energie was te merken dat ik me hoog boven zeeniveau bevond. Van andere hikers die ik onderweg tegenkwam hoorde ik dat zij ook moesten wennen aan het hoogteverschil tenopzichte van de afgelopen weken. Met af en toe korte staande pauzes gaf ik mijn lichaam tijd om zich aan te passen en kon ik de omgeving goed in me op nemen. Om me heen werden de weides groener, de bomen indrukwekkender en de bergtoppen witter.

Na een korte tussenstop bij een beek om mijn watervoorraad aan te vullen, liep ik door voor een late lunch bij Chicken Spring Lake. Ook nam ik hier een ijskoude duik in het smeltwater van het meer. Terwijl ik hier mijn lunch at zagen wat hikers een wolf lopen aan de andere kant van het meer. Even later hoorde we twee keer een langgerekte huil weergalmen tussen de bergwanden. De afgelopen jaren keren er steeds meer wolven terug naar de Sierra Nevada nadat ze er in de jaren twintig waren uitgeroeid. Naar schatting leven er momenteel ongeveer 50 wolven in de Sierra Nevada, dus het is erg bijzonder dat er eentje werd gespot langs het meer.

Iets voor 17:00 uur vertrok ik voor de laatste klim en afdaling naar mijn volgende kampplaats. Toen ik de vorige keer in de High Sierra was, had ik mijn tent langs Chicken Spring Lake opgezet. De volgende ochtend werd ik echter wakker met hoofdpijn, duizeligheid, een verminderde eetlust en voelde ik me futloos. Mijn lichaam was kennelijk nog niet gewend aan de hoogte waarop ik me bevond. Daarom had ik deze keer besloten om ongeveer 75 meter lager mijn tent op te zetten, waardoor ik nu net boven de 3350 meter zou bivakkeren. Mijn buren waren Beku, Lighthouse en Kitchen Sink en kikkers in een meertje in de buurt. Met een kwakend concert op de achtergrond viel ik in slaap.

De volgende ochtend voelde ik me goed en bomvol energie. Dit was hard nodig voor de lange dag van meer dan 30 kilometer die op de planning stond. Vandaag zou ik het ene dal uit en het andere dal in wandelen en moest ik een aantal hard stromende beken oversteken. De dag vloog voorbij en ik zat er bijzonder goed in.

's Ochtends begon ik aan de lange afdaling naar Rock Creek door een vredig bos. Over het water lag een boomstam waar ik het koppel Snowwhite en Fawn overheen volgde. Na alle hoogtemeters naar beneden mocht ik ze allemaal weer inhalen, dit keer naar boven. Het was een behoorlijke pittige klim, maar het was goed te doen met mijn verstand op nul en een korte pauze bij een beek. In het volgende dal waarin ik afdaalde, moest ik wel even langs Whitney Creek zitten. Het water slingerde hier door een van de vele prachtige groene weides waar ik vandaag langs zou lopen.

Even later liep ik langs de splitsing richting Mount Whitney. Alhoewel sommige PCT'ers deze berg van 4421 meter op lopen, was dat niet iets voor mij. Omdat ik de vorige keer een lichte vorm van hoogteziekte had opgelopen, wist ik niet of een beklimming van Mount Whitney het risico hierop waard was. Ik was de bergen nog niet uit, dus ik wilde me liever fit dan ziek voelen. Daarnaast zou ik genoeg hoge passen met prachtige uitzichten over moeten, waardoor ik de PCT al mooi en indrukwekkend genoeg vond. Zo klom ik vandaag van het ene mooie uitzicht naar het andere en keek ik na elke klim weer uit over nieuwe besneeuwde pieken.

Na de lunch stonden er nog een klein en groot stuk stijgen op de planning. Ook moest ik twee wild stromende beken oversteken, waarbij natte voeten gegarandeerd waren. Beide keren begon ik aan de oversteek met Lippy en Ash uit Australië. Zonder schoenen waden we na elkaar door het water en over de gladde stenen op de bodem. Het water kwam tot mijn knieën maar het ging allemaal goed. Door goed op te letten, rustig te blijven en mijn loopstokken te gebruiken, kwam ik een heel eind.

Het mooiste uitzicht van de dag zag ik op het 3474 meter hoge Bighorn Plateau. Waar ik ook keek zag ik torenhoge bergen en besneeuwde hellingen. Met open mond en vol ongeloof liep ik over de hoogvlakte. Het was weer eens niet te bevatten waar de trail me heen had geleid. Een week geleden liep ik nog door een kurkdroog gebied en nu bevond ik me bijna tweeduizend meter hoger tussen de marmotten.

Na een laatste afdaling moest ik in de avond de door smeltwater aangezwollen Tyndall Creek nog over. Omdat ik in de harde stroming mijn schoenen moest aanhouden voor extra grip, wilde ik het koude water liever niet in de vroege ochtend over. Ik volgde een Duits koppel naar de overkant en zette mijn tent iets verder op naast de tent van Brace.

Ik had mijn tent rond 19:45 opgezet, dus ik filterde snel wat water, hing mijn sokken en schoenen uit, at mijn avondeten en ging naar bed. Het was een geweldige dag waar ik met volle teugen van heb genoten. Mijn kampplaats lag rond de 3300 meter en zo dicht mogelijk in de buurt van de 4009 hoge Forester Pass, het hoogste punt van de PCT.

De wekker stond om 05:00 uur zodat ik kon vertrekken terwijl de sneeuw op zijn hardst was. Voor en vooral na de pas lagen namelijk grote sneeuwvelden. Mijn schoenen waren nog nat, maar ze zouden tijdens het lopen voorlopig toch niet opdrogen. Terwijl de trail me geleidelijk omhoog leidde lag er steeds meer sneeuw en ijs, waardoor het soms onduidelijk was waar de PCT precies liep. De 70-jarige Turbo Joe uit San Diego volgde me om deze reden richting de pas. Door de voetstappen in de sneeuw te volgen en navigatieapp FarOut in de gaten te houden, werkten we ons voorzichtig een weg omhoog. In de pas aangekomen kwam ik Lippy, Ash en wat andere hikers tegen. Hier hadden we een spectaculair over een sneeuwwitte wereld van bergtoppen en ijsblauwe meren.

Aan de andere kant van de pas lag nog meer sneeuw dan in het vorige dal. Joe en ik zagen de andere hikers voor ons naar beneden glijden via een soort glijbaan van gladde sneeuw. Joe ging me voor en ik besloot ook naar beneden te glijden nadat ik een regenbroek aan had gedaan. Het ging behoorlijk hard, maar het was vooral ontzettend leuk om te doen. Net alsof je als kind van die ene spannende glijbaan in het zwembad afgaat.

De tweede en laatste glijbaan in de sneeuw was ontzettend steil en ik twijfelde of ik hem zou nemen. Ik besloot het toch te doen en vergat terwijl ik ging zitten mijn handen uit de polsbanden van mijn loopstokken te halen. Terwijl ik in een rotgang naar beneden gleed, probeerde ik mijn handen los te krijgen en gingen mijn stokken alle kanten op. Een van de loopstokken bleef steken in de sneeuw en brak vanwege de hoge snelheid halverwege af. Toen ik even later weer aan het wandelen was, brak ook mijn andere loopstok af doordat hij tussen een rots en de sneeuw bleef steken. Zonder loopstokken door de sneeuw navigeren is een lastige klus, dus Turbo Joe gaf me een van zijn stokken te leen. Deze was een stuk steviger dan de lichtgewicht stokken die ik bij me had. Ik was hem ontzettend dankbaar en zei tegen hem dat ik niet wist dat er ook trailangels bestonden die zelf de PCT liepen.

Na nog een klein stuk door de sneeuw te ploeteren, besloten Joe en ik te lunchen langs een rivier en een prachtig uitzicht over een dal vol bomen en een hoge rotswand. De rest van de middag volgde ik de grote en hard stromende Bubbs Creek het dal in tussen hoge bomen. Bij lastige oversteken over beken wachtten Joe en ik op elkaar voor als we twee loopstokken nodig hadden. Aan het begin van de avond moest ik nog een laaste ongelooflijk steile klim overwinnen voor ik langs een beek mijn tent opzette. Het kamp deelde ik met Joe en een prachtig uitzicht op de bergtop van East Vidette.

De volgende ochtend werd ik heerlijk uitgerust wakker vanwege de intensieve dag van gisteren. Vandaag wilden Joe en ik zo'n 16 kilometer afleggen naar de Onion Valley Trailhead, vanwaar we de bewoonde wereld in konden komen. Joe bood me weer een loopstok aan, wat ik opnieuw ontzettend attent vond. Het zou anders een erg pittige klim naar Kearsarge Pass worden, waar we eerst doorheen moesten om bij de trailhead aan te komen.

Langs de prachtige Bull Frog Lakes voerde de trail me soms over een paar steile stukken omhoog. Boven in de pas kon ik in de verte in het westen de woestijn zien liggen. Een vreemd gezicht als je tussen de sneeuwvelden staat. Onderweg naar beneden langs de Kearsarge Lakes lag er hier en daar wat sneeuw, maar na Forester Pass was dit goed te doen. Rond 11:30 kwamen Joe en ik vlak na elkaar aan op de parkeerplaats bij de trailhead. We regelden een lift naar Independence, een klein slaperig plaatsje dat meer dan 1500 meter beneden in de woestijn lag. Bij het motel waar we kamers wilden boeken kregen we water, fruit en koekjes van gastvrouw Gita. Het was hier meer dan 35 graden, dus ik nam de tussendoortjes dankbaar aan.

De komende twee dagen stonden in het teken van een pakje voorraad ophalen bij het postkantoor, een was draaien en een hoop andere taken. Zo moest ik met de bus naar het grotere Lone Pine om nieuwe loopstokken en een waterzak te kopen. Daarnaast wilde ik ook even bijkomen van alle indrukken van de afgelopen dagen. Ook kon ik bijpraten met een hoop andere hikers die ik een tijdje niet meer had gezien. Veel PCT'ers komen in Independence aan of vertrekken er juist weer richting de trail, waardoor ik om de zoveel tijd bekende gezichten tegenkwam.

Wil je een trailangel op afstand zijn en een bijdrage leveren aan mijn boodschappen? Dat kan!
Mijn dankbaarheid gaat verder dan de 2650 mijl van de trail!

Wil je meer lezen en meer foto's zien van Thomas' avonturen op de Pacific Crest Trail? Je kunt Thomas ook volgen via zijn Polarsteps-account. Dan krijg je vaker én meer foto's van zijn avonturen te zien.