Dag 72-76 op de Pacific Crest Trail

Mijn plan om gisteravond na het eten richting de trail te liften, pakte wat anders uit. Er waren nog wat dingen die ik voor vertrek op orde moest hebben en waar ik meer tijd aan kwijt was dan ik had verwacht. Daarom besloot ik nog een nachtje bij Cookies te overnachten en zo stond ik vanochtend om 05:30 op. Ik kon nog net het pannenkoekenontbijt meepakken dat Cookies voor de PCT'ers had klaargemaakt. Voor zijn geweldige gastvrijheid had ik een mooie donatie achtergelaten.

Thomas wandelt in 2025 over de Pacific Crest Trail in het westen van de VS. een tocht van 4300 kilometer, van de grens met Mexico naar de grens met Canada. Op Bergwijzer en Wandelmagazine vertelt hij regelmatig (als het internet het toelaat) over zijn belevenissen onderweg. Hier lees je zijn verhaal over het hoe en waarom van zijn tocht. Hier lees je op Wandelmagazine.nu zijn vorige verslag over dag 61 tot en met 72.

Net na 07:00 liep ik richting het ranger station langs Highway 108 om daar bij de parkeerplaats te gaan liften. Na ongeveer een uur waren er tientallen auto's voorbijgereden, maar was er geen een chauffeur voor me gestopt. Toen Myles en Swingset ook langs de weg kwamen staan, bood een man op de parkeerplaats aan ons verderop bij de general store van het plaatsje Strawberry af te zetten. Hier was de parkeerplaats ruimer, waren we zichtbaarder en konden auto's makkelijker stoppen. De winkel werd gerund door trailangels Gina en Bob, die een handig liftbord voor ons hadden. Een kwartier later stopte er een pick-up waar Scrodo en Little Spoon al een lift in hadden gekregen van local Jeff. Met zijn vijven werden we rond 10:30 afgezet in Sonora Pass, waar we weer de trail op konden.

Ik was al met al wat later dan gehoopt aangekomen, maar dat viel ergens ook wel te verwachten met de afstand tussen Pinecrest en de trail. Daarnaast lag er geen lastige etappe voor de boeg. In 2022 verliet ik de PCT via Sonora Pass, waardoor ik me nu op onbekend terrein begaf. Dit maakte de reis nog avontuurlijker, waardoor ik maar al te graag op pad ging. 

Vandaag werden de stukken stijgen en dalen fijn met elkaar afgewisseld en werden steile secties nauw gevolgd door vlakkere secties. Ook waren er nauwelijks muggen te bekennen, wat waarschijnlijk kwam doordat ik me nog steeds tegen de 3000 meter bevond en doordat het een droger gebied was. Het beloofde een mooie dag te worden. De trail voerde me over de ene rotsachtige riggel na de andere en de warme zon verschool zich achter de naaldbomen en wolken.

Nadat ik rond 15:00 klaar was met lunchen en een kort dutje had gedaan, moest ik nog ongeveer 16 kilometer lopen. Hierdoor legde ik het leeuwendeel af in de avond. Zo liep ik door prachtig strijklicht dat de bomen en andere planten in een gouden gloed zette en hoorde ik de vogels hun lied zingen. Zonder de muggen besefte ik weer hoe mooi het is om in de avond door de wildernis te lopen. Zoals me vaker is overkomen op de trail, keek ik ook nu licht ontroerd om me heen.

Tegen 20:00 kwam ik aan bij mijn geplande kampplaats langs een beek. Hier kampeerde ik o.a. met Giggs en Best Friend, die hier wat eerder waren aangekomen. Na snel wat te hebben gegeten kroop ik in mijn slaapzak. Ondanks de late start, zat er een geslaagde en mooie dag op.

Omdat ik gisteren later was gaan slapen, stond ik vandaag later op en ging ik om 07:45 op weg. Vandaag was weer een dag van goed verdeelde korte stukken stijgen en dalen. Tussen de glooiende hellingen, bomen en weides, staken gedurende de dag steeds meer indrukwekkende rotsformaties uit. Deze bestonden uit donker vulkanisch gesteente, dat een bijzonder contrast vormde met de lieflijke groene omgeving.

Nadat ik rond 15:45 klaar was met lunchen en een dutje, zorgden dreigende wolkenpartijen voor nog meer contrast. Aan het gedonder en de regensluiers verderop was te merken dat het noodweer niet ver weg was. Door de windrichting en de steile bergwanden hield ik het echter droog. Tegen de avond klaarde het weer op en werden de grillige vulkanische pieken mooi belicht. Mijn tent zette ik op langs Eagle Creek, waar hikers Pink Snow en Pres ook kampeerden. 

De volgende warme ochtend was de voorbode van een broeierige dag. Gelukkig voerde de trail me over prettig glooiende hellingen van vulkanisch gesteente. Als in een achtbaanrit steeg en daalde ik van het ene uitzicht naar het andere.

Tijdens mijn lunch langs een beek waren er wat muggen, maar ze waren bij lange na niet zo erg als in Yosemite. Toen ik mijn donsjas aandeed lieten ze me met rust en even later kon ik hem zelfs probleemloos weer uitdoen. Het was tijd om mijn allereerste 'ramen bomb' te eten. Dit is een calorierijke combinatie van instant aardappelpuree en noedels. Samen met de andere tussendoortjes had ik bij elkaar 1125 calorieën achter de kiezen zitten. Ik dronk een liter water met energiepoeder erin en deed een dutje om het geheel te laten zakken. 

Toen ik wakker werd zat ik bomvol energie en klom ik zo naar boven tijdens een van de meest geleidelijke beklimmingen die ik in tijden had gezien. Net als gisteren kwamen er aan het eind van de middag donkere wolken aanzetten en kon ik het noodweer horen en zien. Opnieuw leken de grootste buien en het onweer door de windrichting uit mijn buurt te blijven. Het enige wat ik meekreeg waren de verkoeling van het dichte wolkendek en een paar spatjes regen nadat ik de klim erop had zitten. Zo nu en dan liep ik tussen wat bomen, dus daar had ik weinig last van.

Toen ik afdaalde in een klein dal, hoorde ik onweer in het zuiden. Het donkere pak wolken waar het gerommel vandaan kwam, werd echter tegenhouden door een een hoge bergwand, waardoor ik me voorlopig geen zorgen hoefde te maken. Bij een kampplaats verderop maakte ik aan het begin van de avond een plan. Wilde ik hier mijn tent opzetten, of wilde ik nog een laatste klim maken? Het leek op te klaren en ik had vanwege mijn stevige lunch nog voldoende energie. Bij een beek dronk ik een halve liter water en begon ik even later aan de laatste mijlen van de dag.

De trail ging rechttoe rechtaan omhoog en er was amper sneeuw te bekennen. Ook het weer verbeterde, waardoor ik in prachtig avondlicht over de open hellingen liep. Toen ik in het volgende dal afdaalde, haalde ik water uit het serene Frog Lake. Ik had hier graag willen kamperen, maar vanwege kwetsbare natuur was dat niet toegestaan. Minder dan een kilometer afdalen verderop kon ik gelukkig mijn tent opzetten. Opnieuw kwamen de muggen weer een kijkje nemen, maar mijn muggennet kon ik gelukkig in mijn tas laten. In de schemering at ik mijn eten en toen de halve maan vanachter de bomen opkwam, zocht ik mijn slaapzak op.

De volgende dag wilde ik ongeveer 24 kilometer lopen naar Highway 50. Van daar wilde ik richting South Lake Tahoe liften voor een zero day. De trail voerde me over glooiende hellingen omhoog, waardoor er maar een paar steile stukken waren die ik moest beklimmen. Aan het begin van de middag begon ik aan de lange afdaling richting de weg. Het terrein was hier een stuk rotsachtiger, dus de route naar beneden was steiler dan die naar boven. Nog een paar kilometer door de zwartgeblakerde restanten van een bos, en ik kwam bij de weg aan.

Samen met PCT'er Scrubadub kreeg ik een lift van een jongen die in de herfst ging studeren in South Lake Tahoe. Tot die tijd verkende hij de omgeving, kampeerde hij in zijn auto en maakte hij wandelingen. In het hostel waar ik een bed had geboekt, bleek ik in dezelfde slaapzaal als Myles te overnachten. De rest van de dag vloog voorbij met douchen, het doen van een was, lunchen en boodschappen doen. Omdat de volgende dag Independence Day voor de deur stond, was het een drukte van jewelste in South Lake Tahoe. Vooral in de supermarkt raakte mijn trailhoofd - inmiddels vooral gewend aan de stilte op de trail - daar nogal overprikkeld van.

In de avond liep ik samen met Myles, Swingset en Giggs de staatsgrens over naar Nevada om onbeperkt sushi te eten in een Japans restaurant. Dat zagen onze hikermagen wel zitten. We waren nog geen paar meter de grens over, of de casino's schoten als paddestoelen uit de grond. Vanwege de soepele regelgeving rond gokken in Nevada, zijn casino's hier geen vreemd gezicht. Zeker langs de staatsgrenzen niet. Zo worden inwoners en bezoekers in naastgelegen staten namelijk naar binnen gelokt. Ook het restaurant ontkwam er niet aan: de naastgelegen ruimte stond vol met gokautomaten.

Myles en ik hadden veel te veel sushi gegeten, waardoor de wandeling terug moeizaam ging. Vanwege mijn volle maag kon ik niet meteen slapen, waardoor ik nog even bleef rondhangen in de woonkamer van het hostel. De volgende dag moest ik nog een paar kleine dingen regelen en wilde ik naar de bios en het meer. De gekte rond Independence Day leek gelukkig mee te vallen. Eens zien of dat vanavond met het vuurwerk zo zou blijven.

Wil je een trailangel op afstand zijn en een bijdrage leveren aan mijn boodschappen? Dat kan!
Mijn dankbaarheid gaat verder dan de 2650 mijl van de trail!

Wil je meer lezen en meer foto's zien van Thomas' avonturen op de Pacific Crest Trail? Je kunt Thomas ook volgen via zijn Polarsteps-account. Dan krijg je vaker én meer foto's van zijn avonturen te zien.