De Mont Blanc op uw nuchter maag? Natuurlijk! Klim naar het dak van West-Europa

Vrijdagavond, 20u00. Klimmakker Serge De Smet staat aan de deur. We laden zijn klimspullen over in mijn auto en vertrekken richting Alpen. Na een korte nacht op een parking langs de Duitse snelwegen rijden we zaterdagochtend verder richting Zwitserland. Later op de dag rijden we via de col du Grand St Bernard Italië binnen. Het is kort na de middag wanneer we in Staffal de kabelbaan nemen richting Punta Indren in het Monte Rosa massief. De korte tocht vanuit Punta Indren naar de Gnifetti hut, die op papier een simpel opwarmertje zou moeten zijn, is een gevecht tegen de ontzettend sterke wind. We happen naar adem en hebben al onze aandacht nodig om niet weg te waaien. Aardig afgekoeld maar met een gezonde blos op de wangen komen we aan in de hut. De rest van de dag vullen we met rusten en we maken een praatje met de andere klimmers. Na het avondeten kruipen we onder de wol.

Naar de Capanna Margherita

Maandagochtend zijn we vroeg uit de veren. Na een stevig ontbijt stappen we de Lysgletsjer op. Vanuit de hut vertrekken verschillende touwgroepen in dezelfde richting om samen een lange, zigzaggende sliert te vormen. Het grootste deel van de klimmers draait, tot mijn grote verbazing, echter naar het oosten vóór we op de colle del Lys aankomen. Die gaan dus allemaal richting Corno Nero, Balmenhorn en Vincentpyramide. Wij zijn op dit moment niet geïnteresseerd in deze toppen en klimmen verder tot aan de colle del Lys. Ondertussen is de zon opgekomen en worden we lekker opgewarmd. Na een korte break op de col dalen we af naar de colle Sesia om van daaruit naar de Zumsteinspitze te klimmen. De hoogte laat zich voelen en we vorderen niet zo snel meer, maar tegen 11u staan we samen op de top. Na de verplichte topfoto’s dalen we terug af om het sneeuwveld over te steken en zo naar de Margheritahut op de top van de Punta Gnifetti te klimmen. Het is aardig warm in de hoogste hut van de Alpen en terwijl we genieten van een lekker bord pasta bespreken we onze plannen voor morgen.

Overschrijding van de Lyskamm

Na het ontbijt in de Capanna Margherita dalen we terug af naar de colle del Lys. Via de Roccia della Scoperta op 4178m beginnen we aan de beklimming van de oostelijke Lyskamm. Het eerste stuk van de beklimming is een smalle, steile graat. Het is nog vroeg in de ochtend en de sneeuw is nog redelijk hard. Na dit eerste stuk wordt de graat veel minder steil. Hier kunnen we genieten van het uitzicht maar ik kijk toch al met argusogen naar het volgende steile stuk dat zich aandient. In de laatste 150 hoogtemeters gaat de sneeuw over in hard ijs. Het is van groot belang dat we hier onze stijgijzers en piolet goed in het ijs kunnen plaatsen. Opperste concentratie is dus vereist want ik heb geen zin in de glijbaan van honderden meters die onder ons ligt. Dit steile stuk eindigt op een klein rotsplateau met een ondergesneeuwd kruis. We staan op de oostelijke top van de Lyskamm!! Na de wederzijdse felicitaties en de gebruikelijke topfoto’s moeten we een knoop doorhakken: terugkeren of de volledige graatoverschrijding van de Lyskamm aanvangen? Het is nog vroeg, de sneeuw is goed en het weer is prima… Serge en ik wisselen een kwajongensblik uit en we grijnzen. Zonder woorden begrijpen we elkaar: wij gaan voor de overschrijding. We beginnen aan de 1,5 kilometer lange overschrijding. Het is een prachtige graat, maar zo verschrikkelijk smal. Op sommige stukken niet breder dan 30cm waarbij je links en rechts in een afgrond van honderden meters kijkt. In vroegere tijden werd deze berg “Der Menschenfresser” genoemd vanwege de vele valpartijen met dodelijk afloop op deze graat. Op twee plaatsen moeten we een standplaats bouwen waarbij Serge mij zekert om over een rotspartij te klauteren. Dit is echt “luchtig” klimmen. We genieten met volle teugen en even later staan we ook op de westelijke Lyskamm top. Met z’n verijsde sneeuwhelling van 50° vind ik de afdaling van de westelijke top nog aardig steil. Na nog een korte beklimming van de Punta Felik (4000er nummer 3 van de dag) staan we terug op de gletsjer. Van hieruit is het 2 kilometer over de gletsjer ploeteren naar de Rifugio Quintino Sella waar we de nacht doorbrengen.

Via de Punta Bettolina dalen we woensdag terug af naar de auto. ’s Middags staan we weer op de parking. We rijden naar Pont St Martin aan het einde (of het begin) van de Gressoney-vallei. Hier doen we ons tegoed aan een lekkere pizza. Later op de dag rijden we naar Chamonix waar we de rest van de dag lui rondkuieren.

Het oude yankee koppel

De volgende ochtend staan we om 9u00 in St-Gervais-les-Bains waar we het beroemde treintje naar le Nid d’Aigle nemen om van daaruit naar Tête Rousse te trekken. In de trein maken we kennis met een bejaard Amerikaans echtpaar dat dezelfde plannen heeft als wij : de Mont Blanc beklimmen. De vrouw van 68 babbelt honderduit terwijl haar 72 jarige echtgenoot haar rustig intoomt als ze te enthousiast wordt. Serge en ik wisselen een twijfelachtige blik uit. Gaan die de Mont Blanc op? De trek naar Tête Rousse verloopt zonder noemenswaardige problemen. Er staat een dikke mist en het is aardig koud maar dat kan de pret niet drukken. Tot onze grote verbazing zien we het Amerikaans koppel, via een andere route, veel sneller naar boven gaan dan wij. Ze lopen bijna de berg op! Bij de refuge de Tête Rousse staat de dame ons fris en monter op te wachten. Ze heeft een tafel voor ons vrijgehouden en volkomen verbouwereerd volgen we haar naar binnen. We ontmoeten nog een ander Vlaams koppel en de rest van de namiddag zitten we in de hut klimverhalen uit te wisselen.

Richting Refuge du Goûter

We staan vroeg op vandaag want we moeten door het beruchte Grand Couloir. Gezien het vroege uur levert die echter geen problemen op. Alle stenen zitten nog vastgevroren en we kunnen gemakkelijk en zonder gevaar oversteken. Nu is het enkel nog rustig het pad volgen naar de Goûter. Een makkie… denken we, maar de rotsen liggen er spekglad bij en het is twee stappen bergop om dan weer één naar beneden te glijden. Dit is echt frustrerend. We hebben nergens een goede houvast behalve daar waar een stukje metalen kabel op de rotsen bevestigd is. Ik begrijp waarom sommige gidsen hun klanten laten wachten. Als de zon het ijs heeft laten smelten kan dit helemaal niet moeilijk zijn. Enfin, we ploeteren verder en we zijn blij als we eindelijk op de zonovergoten Arrête du Goûter staan. Later die dag ontdekken we dat we, door een misverstand, enkel 2 pakjes gevriesdroogd eten voor vanavond mee hebben maar niets voor het ontbijt van morgen. Aangezien we niet gereserveerd hebben moeten we in de ontvangstruime tussen de piolets en de stijgijzers slapen. We liggen wel comfortabel op onze matjes maar we slapen hooguit anderhalf uur.

Met een lege maag naar 4810 meter

Om 3u30 vertrekken we voor onze summitpush. “Op onze nuchter maag naar boven” grinniken we. Het eerste uurtje klimmen gaat vlot. Ons hoofdlampje verlicht het spoor en we lopen in cordée tot aan de col du Goûter. Verschillende touwgroepen stoppen hier even om iets te eten. Wij moeten echter op onze honger blijven zitten en het duurt dan ook niet lang voor ons tempo begint te vertragen. Ik heb reuzenhonger en denk aan de lange klim die nog voor ons ligt. Ter hoogte van Vallot komt de zon op in het oosten maar veel kan ik niet genieten van de prachtige vergezichten. Ik heb honger! Na de Grande en Petite Bosse wordt ons tempo frustrerend langzaam. Hier komen we de eerste afdalers tegen. Onder andere… het bejaarde yankeekoppel!! Ik verwonder mij niet meer over deze 2 supermensen. Ondertussen komt de top in zicht. Om 7u06 omhelzen Serge en ik elkaar op het hoogste punt van West-Europa. Het is erg koud en er staat een harde, strakke wind maar we hebben een prachtig zicht en we zijn dolgelukkig. Na een aantal foto’s en kort filmpje te hebben gemaakt beginnen we aan de afdaling. Mijn maag knort nu luider dan het geknars van de stijgijzers in de sneeuw maar ons euforisch gevoel helpt ons snel naar beneden. We maken nog een ommetje langs de Dôme du Gôuter om daarna in de warme zon af te dalen naar de hut waar we meteen eten en drinken bestellen. Zes croque monsieurs en vier cola’s later zijn we weer opgekikkerd en dalen we zonder noemenswaardige problemen af naar Tête Rousse. Van daaruit dalen we de gebruikelijke route verder af naar Chamonix.

Orlando

Orlando Furfari is recreatief alpinist. Af en toe laat hij zijn drukke bezigheden achter zich en trekt hij met zijn klimmakkers de bergen in, op zoek naar avontuur. Op zijn palmares staan tientallen vierduizenders in de Alpen maar ook in Koerdistan en Afrika heeft hij reeds verschillende toppen bedwongen. Zijn voorkeur gaat uit naar sneeuw- en ijsroutes. Hij is lid van de redactieraad van de Belgische Klim- en Bergsportfederatie en behaalde jaren geleden al zijn klimvaardigheidsbewijs (KVB 1 en 3). Hij is bereikbaar op o.furfari@telenet.be