Wandelen over de Pacific Crest Trail: dag 15 t/m 20

Samen met Leana uit Tsjechië, Poptart uit Canada en King Friday uit Maine, werd ik vanochtend om 07:00 uur opgehaald door Tim. Tim is met pensioen, maar verdient graag een extra zakcentje door mensen rond te rijden in de omgeving. Hij vertelde wat over de geschiedenis van Big Bear, dat groot geworden is tijdens de Goudkoorts. Het waren toen roerige tijden in het huidige skioord. Vanwege geschillen rond mijncontracten en de hoge waarde van goud, waren er schietpartijen op straat en werden er moorden gepleegd.

Thomas wandelt in 2025 over de Pacific Crest Trail in het westen van de VS. een tocht van 4300 kilometer, van de grens met Mexico naar de grens met Canada. Op Bergwijzer en Wandelmagazine vertelt hij regelmatig (als het internet het toelaat) over zijn belevenissen onderweg. Hier lees je zijn verhaal over het hoe en waarom van zijn tocht. Het verslag van zijn avonturen op de trail lees je afwisselend hier en bij Wandelmagazine. Daar lees je op deze pagina meer over dag 15 tot en 19.

Ook hadden we het over de naam van Big Bear Lake. Het meer en de plaats danken hun naam aan de grizzlyberen die ooit in de omgeving leefden. De grizzly's in het gebied waren in 1908 (net als in de rest van Californië) helaas tot uitsterven gejaagd. Best suf om Big Bear Lake te heten als er nergens beren te vinden zijn, toch? Daarom werden er in 1933 27 zwarte beren vanuit Yosemite Park geïmporteerd. Momenteel gaat het goed met de populatie zwarte beren in Californië, dus wellicht is het 'speciale' er in Big Bear Lake misschien wel vanaf. Dan toch maar grizzly's herintroduceren voor 'echt' grote beren?

Onderweg naar de trail kwamen we geen beren op de weg tegen, maar wel een overstekende coyote. Na mijn ontmoeting met een coyote in Big Bear Lake van twee dagen eerder, durf ik te stellen dat de kans kleiner is om ze op de trail tegen te komen dan in de bewoonde wereld. Coyotes komen namelijk af op de voedselrijke wereld van de mens. Of het nou om een container achter een supermarkt gaat, of aangereden wild langs de weg.

Tim zette mij eerst af bij de weg waar ik een paar dagen eerder een lift had geregeld, en de rest bij de weg vanwaar zij Big Bear waren binnengereden. Doordat ik had besloten om naar de volgende weg te lopen die met de trail kruiste, hoefde ik nu 2 mijl minder ver te lopen naar mijn eindbestemming voor vandaag. Het gemakkelijke, glooiende terrein en mijn uitgeruste lichaam, zorgden ervoor dat ik een goed tempo kon aanhouden. Het was 's ochtends vroeg al rond de 20 graden, maar het bos van sparren en jeneverbes waar ik doorheen liep, creëerde voldoende beschutting tegen de zon.  Het uitzicht op Big Bear Lake en de besneeuwde bergketen erachter, zorgde voor wat mentale verkoeling. Hierdoor had ik nog genoeg water toen ik aankwam bij Caribou Creek om mijn voorraad aan te vullen.

Na de lunch werd het nog een stukje warmer, wat aan het eind van de middag goed te merken was, toen ik door een afgebrand bos liep. Hier en daar waren jonge sparren hun best aan het doen om er weer een volwaardig bos van te maken, maar ze hadden nog een lange weg te gaan. Niet veel later kwam ik gelukkig bij Holcomb Creek aan, waar ik mijn tent wilde opzetten. Ook Jim uit Arizona en Leana, Poptart en King Friday streken hier neer. Er kwamen niet alleen hikers op de kampplaats overnachten, ook de ruiter en het paard die ik twee weken eerder had ontmoet kwam ik er tegen. Dit keer vergat ik niet naar hun namen te vragen, en maakte ik kennis met Rachel en haar paard Gracie. The Horse with No Name in de woestijn had nu eindelijk een naam gekregen. Ook Rachels man Andrew en hun hond Ronin waren van de partij. Zij waren met de auto aangekomen via een onverharde weg. Kortom, een gezellige bedoeling.

Tijdens het eten sprak ik met Jim, King Friday en Andrew over de redenen waarom we de natuur in trokken, wandelroutes in de VS en andere vakantiebestemmingen. Na het eten filterde ik nog wat water bij de beek om mijn voorraad aan te vullen en nam ondertussen de mooie avond in me op. De laatste zonnestralen zetten de sparren op de hellingen in een warm licht, terwijl de helderblauwe hemel langzaam donkerder kleurde. Morgen staat de wekker om 05:30 aangezien het een warme dag wordt. Hopelijk zouden de chipmunks me een beetje met rust laten vannacht. Het geritsel dat ik met tussenpozen buiten mijn tent hoorde, gaf aan dat deze knaagdieren uit ervaring wisten wat er op deze kampplaats te halen viel.

De volgende ochtend werd ik uitgerust wakker. Tot nu toe was dit de beste nachtrust die ik in mijn tent heb gehad. En maar goed ook: met 35 kilometer lag ook meteen de langste etappe tot nu toe voor de boeg. In de vroege ochtend was de lucht al felblauw en was er geen vuiltje aan de lucht, wat een voorbode was voor een warme dag. Het was nu nog goed fris, dus na een snel ontbijt stond ik weer op de trail. Het naaldbos maakte plaats voor rotsachtige en zanderige heuvels met weinig beschutting tegen de zon. Halverwege de ochtend had ik het hier al behoorlijk warm.

Net als de afgelopen dagen viel het me ook hier op dat er een hoop loofbomen stonden met de knoppen nog aan de bomen. Moesten die niet allang bladeren hebben? Ik bleek hier internet te hebben en na even zoeken bleek dat het op sommige hoogtes in de high desert even kan duren voordat loofbomen bladeren laten groeien. Ik bevond me rond de 2.000 meter en de afgelopen nachten kon het nog erg koud worden. De warme dagen waren voor deze bomen blijkbaar nog niet genoeg om de ideale omstandigheden om bladeren te ontwikkelen.

Vanaf het begin van de middag volgde ik de trail langs de Deep Creek, die, zoals de naam al zegt, ver beneden me door een kloof stroomde. De trail liep langs de wand van de kloof waar af en toe schaduwrijke bosjes te vinden waren. In de stukken waar alleen lage struiken stonden, was de zon onverbiddelijk. De temperatuur lag net boven de 20 graden, maar met een rugzak op ligt te gevoelstemperatuur een stuk hoger. Ik moest tijdens de geleidelijke daling langs de kloof soms steil omhoog klimmen om rotsformaties te omzeilen, om vervolgens weer af te zakken richting de rivier. Daardoor werd het er niet bepaald koeler op en ik pauzeerde even om te proberen op adem te komen wanneer er schaduw was.

Vlak voor mijn late lunch passeerde ik de mijlpaal van 300 mijl. Dit was even een fijne opsteker op deze lange dag. Niet lang na mijn lunch zag ik twee piepjonge knaagdieren op de trail liggen. Ze hadden wat weg van babyratten, maar ik kon me niet goed voorstellen hoe deze beestjes er volgroeid uit hoorden te zien. De kleine diertjes hadden een gladde huid en hadden hun ogen gesloten, waardoor ze nog geen week oud leken. Voorzichtig legde ik ze in de bosjes, hun huidjes waren zo dun dat ik er bijna doorheen kon kijken. Hopelijk kon hun moeder ze hier vinden. Alleen zouden ze de nacht niet overleven vreesde ik.

Eindelijk kwam mijn eindbestemming voor vandaag in zicht: de Deep Creek Hot Springs. Deze warmwaterbronnen zijn een populaire tussenstop voor PCT'ers...en voor andere kampeerders. En luguber genoeg ook voor cultleider Charles Manson, die hier in de jaren zestig vaak te vinden was. Drie jaar geleden trof ik hier in het weekend luidruchtige feestvierders, vuilnis, toiletpapier op tentplaatsen en harde muziek aan. Tot diep in de nacht hield het lawaai aan en twee jongens gingen vlakbij mijn tent bijna op de vuist met elkaar.

Aangezien ik hier nu weer in het weekend was, keek ik er tegenop om hier mijn tent op te zetten. Andere tentplaatsen lagen volgens de navigatieapp FarOut een heel stuk terug of juist vooruit, waardoor ik een extreem korte of lange dag zou moeten maken. Aan de harde muziek en luide kreten te horen, beloofde het ook deze keer een luidruchtige nacht te worden. Ik besloot door te lopen met de hoop om een tentplaats te vinden die niet in de app stond, tot ik plotseling een open plekje zag in het hoge gras boven de warmwaterbronnen. Vlak achter deze plek lag een kleine verlaten poel met warm water die er uitnodigend bij lag. Hier kon ik zittend of liggend vast een bad in nemen. De open plek in het gras liep behoorlijk schuin af, maar het was hier relatief stil. Het geluid van de stromende rivier overstemde de harde bas en de luidruchtige kampeerders grotendeels. Met mijn oordoppen in zou ik hopelijk goed kunnen slapen.

Na het eten ging ik voorzichtig in de warme poel zitten. De nadruk lag namelijk vooral op de 'hot' in 'hot springs'. Stukje bij beetje kon ik steeds verder in het water zakken, tot ik er achterover leunend op mijn ellebogen in lag. Na een lange dag lopen kon ik me even heerlijk ontspannen en opfrissen. Toen ik in mijn slaapzak lag maakten de rivier en de krekels genoeg geluid om het lawaai bij de andere warmwaterbronnen ietwat te maskeren. Mijn oordoppen zouden de rest van het werk maar moeten doen.

Door de schuine tentplaats had ik geen geweldige nacht achter de rug, dus tijdens de eerste meters moest ik weer eventjes inkomen. Gelukkig zorgden de schapenwolken ervoor dat het niet te warm was, wat de laatste steile klim in de kloof vergemakkelijkte. Met het einde van de kloof in zicht zette de trail de afdaling in. Voor me opende zich een weids woestijnlandschap met op de achtergrond een bergketen en de besneeuwde top van Mount San Antonio. Na de Deep Creek voor een laatste keer te zijn overgestoken, volgde ik de trail langs de noordelijke hellingen van een rij heuvels.

Tijdens de warmste momenten van de dag had ik veel geluk met het weer. Het merendeel van de dag zat de zon verstopt achter wolkenpartijen en de wind zorgde voor verkoeling als de zon zich liet zien. Wel zo prettig als er alleen wat hoge struiken zijn als bewchutting. Het glooiende terrein was al goed te doen, maar op deze manier vloog ik pas echt over de trail. Met af en toe een pauze bij een beek om mijn watervoorraad aan te vullen, kon ik tot mijn late lunch 25 kilometer lopen. Nog 10 kilometer en mijn dag zat erop.

Toen ik bij een beek water zat te filteren, werd ik af en toe opgeschrikt door harde, felle knallen. Op een hogergelegen helling stonden een paar mensen te schieten met verschillende soorten wapens. Ik weet dat de VS een lange traditie met vuurwapens heeft, maar ik kan me er nog altijd over verbazen. Het gebruik van vuurwapens tijdens de jacht kan ik nog ergens begrijpen als het vlees van het dier ook daadwerkelijk wordt opgegeten. Maar zomaar een beetje staan schieten om het schieten, gaat mijn pet te boven. Dan zie ik een groep kinderen voor me die het harde geluid van hun dodelijke speelgoed ontzettend gaaf vinden. Gelukkig worden Amerikanen in veel staten grondig gescreend voor ze een vuurwapen kunnen aanschaffen. Jammer genoeg kunnen eventuele toekomstige intenties met de aan te schaffen wapens niet worden gecheckt tijdens zo'n screening.

Tot dusver mijn onbegrip voor het uit de tijd geraakte tweede amendement uit de Amerikaanse grondwet, nu weer terug naar de PCT. Na mijn lunch en langere pauze aan het eind van de middag, liet de zon zich vaker zien en was het snikheet tijdens het lopen. De trail voerde me naar de andere kant van de heuvelrij waar ik geleidelijk naartoe was geklommen, en ik liep nu langs de oevers van het Stuwmeer Silverwood Lake. Er stond hier een prettig briesje en de temperatuur was merkbaar koeler. Het spreekwoord "the trail provides" was hier op zijn plek.

Verderop langs het meer was een camping waar ik mijn tent op zou kunnen zetten. Het was aanlokkelijk om vanavond lekker onder de douche te stappen, maar de camping lag een eindje weg van de trail. Heen en terug zou ik twee kilometer kwijt zijn, waardoor ik morgen weer een afstand boven de 30 kilometer zou moeten afleggen. In FarOut zag ik dat er twee kilometer verderop langs de trail wildkampeerplaatsen waren. De keuze was snel gemaakt.

Na het kamperen bij de drukke warmwaterbronnen, was het fijn om weer eens een keertje alleen wild te kamperen. Hoewel ik het hartstikke gezellig vind om met andere hikers te kamperen, vind ik in mijn eentje wildkamperen soms een bijna magische ervaring. Nu voelde ik me te gast tussen de heuvels waar ik me bevond en was ik vereerd om een glimp van het leven om me heen op te vangen. Toen ik vlak voor de schemering mijn avondeten at, zongen de vogels hun laatste  lied en werden de heuvels aan de andere kant van het meer verlicht door de ondergaande zon. In de schemering poetste ik mijn tanden terwijl de volle maan opkwam en vleermuizen hun jacht naar insecten begonnen. Terwijl ik in slaap viel, waaide de wind door de bomen en struiken en hoorde ik in de verte kikkers kwaken bij een beek.

De volgende ochtend leek het er aanvankelijk op dat het een warme dag zou worden. Toen ik omhoog klom door de glooiende heuvels bleek er echter een fris briesje te staan die dichte sluierbewolking met zich meebracht. Alhoewel de zuidoostelijke wind verfrissend was, was hij ook ontzettend onstuimig en hard. Zeker daar waar de trail me over smalle, onbeschutte heuveltoppen voerde. Aan de windstille kant van de heuvels liep ik door zacht ruisend gras en werd ik omringd door het gezang van krekels, terwijl er aan de andere kant aan mijn rugzak geduwd en getrokken werd.

Toen ik de toppen van de hoogste heuvels had bereikt, kon ik in de verte het treinspoor en de snelweg door Cajon Pass zien lopen. Dit is een van de levensaders die Los Angeles met de rest van de Verenigde Staten verbindt. In de pas is het een komen en gaan van vrachtwagens en goederentreinen en in dit seizoen ook van PCT'ers. De McDonald's lag hier namelijk op een paar honderd meter van de trail. Met mijn altijd hongerige hikermaag kon ik de hele ochtend maar aan één ding denken: junkfood. Nu Cajon Pass in zicht was kon zelfs de onverbiddelijke wind me niet tegenhouden.

Ik was niet de enige hiker die werd aangetrokken door de lokroep van vet, suiker en calorieën. In de Mac zag ik verschillende tafels die waren bezet door smoezelige reizigers die er gehavend maar zielsgelukkig uitzagen met het ondermaatse eten voor hun neus. Ook kwam ik hier Ed, Biped en Backtrack weer tegen, waar ik bij aan tafel schoof. Om me heen werd meer dan één keer besteld, wat ik geen slecht idee vond. Twee grote quarterpounders, friet, kipnuggets, cola en een milkshake later stond ik weer buiten.

Na een kleine bevoorrading te hebben gedaan in het naastgelegen tankstation, ging ik op weg naar een watercache dat 5 mijl verderop lag. Aan de andere kant van de snelweg stegen indrukwekkende rotsformaties op uit het landschap. Terwijl ik langzaam omhoog klom voelde mijn lunch als een hoop stenen in mijn maag. Misschien had ik wat langer moeten uitbuiken.

Bij de watercache in een hooggelegen vallei trof ik Ed en Biped weer aan. We besloten hier ondanks de belachelijk harde wind te kamperen op de nauwelijks beschutte tentplaatsen die er waren. Morgen zouden we in een zacht bed slapen in Wrightwood, dus een slechte nacht konden we er wel bij hebben. Bovendien zou dat zachte bed nog veel lekkerder slapen na een slechte nachtrust. Rond etenstijd kwam ook het koppel Last Strap en Ranger aangelopen, hopelijk konden ze nog een plekje vinden dat enigzins uit de wind lag. De wind ging er 's avonds niet zachter op waaien, dus ik hoopte een paar uurtjes te kunnen slapen in mijn klapperende tent.

Tegen de vroege ochtend hield het dan eindelijk op met waaien, waardoor ik ongeveer twee uur lang diep heb kunnen slapen. Toen ik rond 06:30 mijn tent uitkwam was het fris en overwegend bewolkt. Perfecte omstandigheden voor de onbeschutte 800 meter lange klim die voor me lag. De wind van gisteren had, behalve een slechte nachtrust, dus ook wat positiefs in te brengen. Niet de eerste keer dat ik meemaak dat er een keerzijde zit aan nadelige omstandigheden op de trail.

Door de aangenaam frisse temperatuur verliep de geleidelijke klim een stuk soepeler dan drie jaar geleden. Toen lag de temperatuur ruim boven de 20 graden en brandde de hete middagzon in een strakblauwe hemel. Dat was verre van ideaal. Net als de afgelopen weken had ik opnieuw ontzettend veel geluk met het weer in Zuid-Californië.

Voor ik het wist bevond ik me 800 meter hoger dan mijn vertrekpunt en was ik naar 2000 meter boven zeeniveau geklommen. Hier moest ik afslaan naar een onverharde weg richting de Big Pines Highway. Verderop was de trail namelijk afgesloten vanwege de Bridge Fire die hier in januari woedde. Kwetsbare natuur en potentiële gevaarlijke omstandigheden leidden ertoe dat de PCT voor 32 kilometer was afgesloten. De Bridge Fire was onderdeel van de natuurbranden die Los Angeles en omgeving teisterden en 30 mensen het leven kostten. Meer dan 200.000 mensen waren genoodzaakt te evacueren en meer dan 18.000 huizen en gebouwen werden toen in de as gelegd.

Beneden bij de Big Pines Highway waren de liftgoden me goedgezind. De eerste auto die langsreed stopte, waardoor ik in nog geen vijf minuten onderweg was naar Wrightwood. Het oudere koppel waarbij ik was ingestapt woonde zo'n 8 jaar in Wrightwood en vertelde me over de impact van de natuurbrand. De inwoners moesten het dorp twee weken lang verlaten en konden alleen maar hopen op een goede afloop. Zou hun huis of bedrijf nog overeind staan? Laat staan het dorp? Een paar huishoudens aan de westkant van het dorp zijn helaas hun thuis kwijtgeraakt, maar de rest van Wrightwood is gespaard gebleven.

Ik werd afgezet bij de bouwmarkt in Wrightwood. Hier konden ik en andere hikers hun rugzak achterlaten, dingen opladen en uitrusten. De bouwmarkt is niet het enige bedrijf dat bijzonder hikervriendelijk is in Wrightwood. In restaurants en winkels krijgen PCT'ers 10% korting en wordt er altijd goed meegedacht met hikerklanten. In de wintermaanden moet Wrightwood het hebben van skitoerisme en vanaf de lente vormen PCT'ers de grootste bron van inkomen.

Nadat ik wat voorraad had ingeslagen, had geluncht en had ingecheckt bij mijn motel, ging ik met Ed en Biped avondeten bij de lokale brouwerij. Zij gingen de volgende dag weer op pad en ik had besloten een rustdag te nemen. Omdat ik al voorraad had ingeslagen had ik de meeste voorbereidingen voor de komende dagen al gedaan, kon ik tijdens mijn zero day vooral lekker niksen.

Wil je meer lezen en meer foto's zien van Thomas' avonturen op de Pacific Crest Trail? Je kunt Thomas ook volgen via zijn Polarsteps-account. Dan krijg je vaker én meer foto's van zijn avonturen te zien.