Winterwandelen met een gids in de Dolomieten

Vanaf het hotel liepen we een paar minuten over de besneeuwde weg. Nadat we wat foto’s gemaakt hebben kwamen we aan bij een prachtige mooie houten, maar volgens mij zeer nieuwe hut. Aan de rand van de piste met wc's buiten. Daar kunnen de skiërs dan naar de wc. We kregen een aperitief. Iets met Prosecco.

Lunch kon je zelf kiezen. Ik nam risotto met kruiden en geitenkaas. Heel lekker, maar wel machtig. Ik heb ongeveer de helft opgegeten met nog 2 broodjes.
Glas wijn erbij en daarna kon je nog een drankje nemen. Ik koos toch voor de echte Italiaanse espresso. We konden erg rustig aan doen, want de gids van de rondwandeling zou pas om 3 uur komen. Gelukkig was hij er om half 3 en konden we beginnen.

De man bleek een jager te zijn. Hij zag er echt uit als een boswachter; een hoedje met veer, groene kleding, een stevige broek, warme waterdichte schoenen en een verrekijker om zijn nek en een grote stok waar hij op kon leunen als hij wat vertelde. Hij liet sporen zien van dieren die door de sneeuw gelopen hadden. Wij mochten steeds raden wat het was. Vosjes, eekhoorns (zie foto), sneeuwhazen en gemzen.
Helaas geen wild gezien. Misschien maakten we toch teveel herrie doordat we daar met 8 man liepen te kletsen.

Op een gegeven moment (na zo’n 1,5 uur) zei de gids: Zehn minuten! We vroegen ons af wat dat betekende. Waren we er dan weer, of waren we dan pas op de helft? Of werd het dan donker? Hadden we pauze? We liepen maar gewoon door en zouden wel zien. Na ik denk een half uur waren we bij een hutje. Eerder had ik een slokje water genomen uit mijn flesje, maar dat was niet goed voor me. Dat was te koud, zei de jager. Bij de hut kregen we daarom lekker warme echte bosbessenthee uit een thermoskan en een chocolade koekje. Op de bergen (het was de hele middag vrij mistig) scheen ineens de zon. Die was aan het onder gaan. Maar ik keek juist de andere kant op waar de zon vandaan kwam en heb daar mooie foto’s van gemaakt.

Toen was het weer tijd om terug te gaan. Het werd al wat donkerder en kouder. De gids vertelde halverwege ook pas een tip: trek geen warme jas aan, maar neem die mee en trek die aan als je stilstaat. Handig dat ie dat dan pas zegt. Ik had het inderdaad erg warm. Onder mijn jas nog mijn windstopper.

In een half uur zijn we off-piste terug gewandeld, of bijna gerend. Het ging in een rap tempo. Terwijl de wereld zwart-wit werd, kwamen we aan bij de hut waar we eerder geluncht hadden om nog een glühwijn ter drinken. We waren kapot van het harde lopen en ik had een natte broek tot aan mijn knieën. Niet zo handig met een spijkerbroek aan door de diepe sneeuw. Er lag soms toch wel zo’n 30 cm.