Een leven zonder passies is geen leven

Tijdens die lange afdaling op het steile pad, drie maanden daarvoor, werd ik al een keer door een oncomfortabele pijn in mijn rechterknie verrast. Eerst vreesde ik dat de peesontsteking, die vele jaren geleden mijn trektocht in Jotunheimen afgebroken had, terug was. Maar sindsdien had ik er nooit meer last van gehad. Zonder wandelstokken bergwandelen: ik zwoer erbij.

Tien kilometer hardlopen: wekelijkse kost. Nu zat ik daar met Kerst boven aan de piste bij mijn snowboard. Ik wilde mijn rechterschoen aanbinden, en toen gebeurde het. Een heftige pijnscheut zette mijn knie op slot. Alleen door er met beide handen stevig op te drukken kreeg ik hem met een hoorbare ‘knak’ weer los. Een lichte, zeurende pijn kwam ervoor in de plaats en ging niet meer weg. ’s Avonds was mijn knie lichtjes opgezwollen. “Vanaf je veertigste krijg je dat soort kwaaltjes”, concludeerde dokter Mendel, met wie ik de volgende dag een afspraak gemaakt had. Hij is (nog) een dertiger en ik vond zijn paardenstaartje meteen niet zo hip meer.

“De meniscus is wellicht het probleem. Het is een zwakke plek voor mensen van jouw gestalte, en dat geneest niet. Daar moet je mee leren leven. Onze bankdirecteur heeft ook zo’n knie. Thuis heeft hij een paar haken in zijn plafond geschroefd. Als zijn knie blokkeert gaat hij met zijn voeten in die haken hangen. Dan slingert hij zijn knie weer los.” Ik zag het Monty Pythoneske tafereel meteen voor me – meneer de directeur in maatpak die ondersteboven zachtjes hangt te wiebelen, attachékoffertje in de ene hand, Financial Times in de andere. “Kan ik nog bergwandelen of snowboarden?”, vroeg ik bezorgd. Een leven zonder passies is geen leven, vind ik namelijk.

“Ja Freilich! Maar om je conditie op peil te houden kun je beter gaan fietsen. Dat houdt de knie ook soepel. Dat moet bij jullie, Holländer, geen probleem zijn, toch? Bij ons gaan mensen met hun ski’s de berg omhoog om hun spieren sterk te houden en hun knieën te ontzien. Afdalen gaat dan vanzelf.” Toerskiën als therapie voor knakkende knieën: ik was er zelf nooit op gekomen.

Enkele weken daarna bevestigde een MRIscan dokter Mendels diagnose: lichte slijtage van het randje van de meniscus. Drie maanden rust. Nu, vier lentes verder, ga ik minder vaak en ver hardlopen dan toen. Snowboarden, sneeuwschoenwandelen, klettersteigen echter des te meer en wandelen ook, bergaf nu wel vaker met van die stokken. En fietsen? Jammer, geen tijd gehad. Om ondersteboven de bankdirecteur uit te hangen. Ik heb ermee leren leven.

Deze blog is eerder verschenen als voorwoord in Bergen Magazine 4 van 2013. Bestel dit nummer hier na of neem nu een abonnement om geen enkel nummer meer te missen.