Noordwandgevoel

Daar staan we dan, op de gewijde grond van de Paternsattel waar honderdduizenden, zo niet miljoenen voor ons zich hebben vergaapt aan de strak vormgegeven kunstwerken van de Drei Zinnen. Met een simpele klik van m’n fototoestel vereeuwig ik zoon Marc tegen de achtergrond van de drie obelisken van dolomietrots. Groots om hier te zijn, maar ….. massatoerisme van het zuiverste water.

Bert Vonk

“Heb je zin om even de Grosse Zinne Noordwand aan te raken” vraag ik. Marc vindt dat wel cool en zo krabbelen we langs een klein paadje over de steile, beschaduwde puinhellingen naar de 550 meter hoge wand, die in zijn onderste 200 meter zelfs overhangt. Veilig idee, want dat betekent dat je, als je maar dicht genoeg langs de wand loopt, beschermd bent tegen vallende stenen …… Toch zetten we uit voorzorg onze steenslaghelmen op.

Als we na een half uurtje de wand bereiken, blijkt er toch meer struktuur in te zitten dan je van een afstand zou zeggen. We kunnen over een rotsbandje zelfs zo de wand inlopen. Ik pak de rots beet; hij voelt kil aan. In deze vertikale arena zijn de afgelopen 80 jaar steeds weer de grenzen van de klimsport verlegd. Op een pijlertje zien we het begin van de route van eerste beklimmer Comici in 1933.
“Langs de lijn van een vallende druppel” karakteriseerde Comici zijn route, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat zijn route nogal ver naar rechts in de wand begint.

Wij staan nu precies in het midden van de wand. Hier baanden in de winter van 1963 vier stoutmoedige duitse klimmers zich langs hun “Sachsenweg” in 16 dagen (!) een weg naar de top. Daarbij sloegen en boorden ze 450 haken. Bijna elke meter een haak. Achteraf lijkt het logisch dat de klimsport met deze ontwikkeling zijn eigen graf aan het delven was. Maar destijds werden de vier Saksen onthaald als helden. Echte topklimmers klimmen sinds 15 jaar deze route vrij, wat wil zeggen dat ze alleen gebruik maken van de natuurlijke oneffenheden van de rots; voor normale stervelingen is dat niet weggelegd.

Honderden meters boven me hoor ik flarden van touwcommando’s, maar ik kan de klimmers niet zien. “Wegwezen Marc” zeg ik “voor we een steen op onze hoed krijgen”. Even later staan we met onze ogen te knipperen in de felle zon en lopen in het gezelschap van honderden collega-wandelaars naar de grote parkeerplaats bij de Auronzohut. We zijn blij dat we weer in een minder vijandige wereld zijn maar toch ……. even voelden we de magische aantrekkingskracht van deze wand die klimmers uit alle delen van de wereld er al generaties lang toe brengt om het beste in zichzelf naar boven te halen.

Deze Blog is geschreven door Bert Vonk bij het artikel over de Drei Zinnen in Bergen Magazine 4 2010.