Noorwegen, waar ons avontuur begon

Bij de oproep om een verslag in te sturen over Noorwegen besloot ik meteen te beginnen om ook onze lege pagina in te vullen. Sinds 2005 stippel ik samen met een vriend een bergwandeltocht uit langs berghutten. We proberen elk jaar een ander Europees land te bezoeken en ik maak hiervan een verslag die we ook op onze eigen website plaatsen. Elk jaar komt de vraag van de anderen naar voren wanneer het verslag van Noorwegen wordt geplaatst. Want in 2003 begon voor ons het avontuur waar we elk jaar weer naar toe leven. Een week lang genieten we van rust en natuur in de bergen waar altijd wel iets bijzonders gebeurt.

Na een ballonvaart en een survivaltocht als uitje van de klaverjasclub kwam een voorstel om eens te gaan wandelen in Noorwegen. Peter v L, een van de leden heeft een broer die woont en werkt in Hjelmeland en hij wil wel de gids voor ons zijn. Jos is lid van een Noorse huttenvereniging en maakt regelmatig een meerdaagse huttentocht. We krijgen een globale paklijst en bedenken zelf wat er nog meer mee kan in de geleende rugzak. Op 17 september 2003 vliegen we met een te zware rugzak naar Stavanger waar Jos klaar staat om ons op te halen. Na een stevige lunch bij hem thuis en het zwaarder maken van de rugzak met proviand rijden we naar het startpunt van de wandeltocht. De regenpakken konden gelijk worden gebruikt en Jos hield direct een hoog tempo om ons te testen. Onderweg passeren we fantastisch watervallen en staan aan de rand van een diepe afgrond waar het water zich met groot kabaal naar beneden stort.

Het stevige wandeltempo en het kijken naar alles wat is te zien van de omgeving gaan niet samen. Regelmatig struikelend komen na een paar uur bij Trodla-Tysdal de eerste hut en met zijn zessen hebben we daar alle ruimte. Dat was wel nodig om mijn kleding uit de rugzak uit te spreiden om het te laten drogen. Niemand had verteld om alles in plastic zakken te verpakken. Die eerste nacht heb ik voor mijn gevoel bijna niet geslapen.

De volgende dag is het gelukkig droog en Jos is van plan om elke dag twee etappes te lopen van 3 uur. Het begint rustig maar al snel wordt het steiler. Met behulp van graspollen, boomstammen en staalkabels klimmen we gestaag omhoog. Als ik achterom kijk zie een afgrijselijke diepte en blijf dus maar vooruit kijken. De hartslag gaat omhoog en bij een van ons wel zo extreem dat het tempo moet worden aangepast. Als we later in de diepte de hut Viglesdalen zien staan is het de vraag of we stoppen of verder lopen naar Stakken. De eerste etappe heeft wel erg veel tijd gekost en Jos vraagt zich af of hij niet te zwaar heeft ingezet voor ons.

Het besluit valt om verder lopen en Jos probeert een stukje af te snijden en we belanden in een gebied met hoog gras en bomen met lage takken. Aan een van die takken hangt waarschijnlijk nog steeds de regenjas van Adrie die hij losjes achterop zijn rugzak had gebonden. Het is begin avond als we na een laatste afdaling op handen, voeten en billen de rugzakken bij de deur van Stakken op de grond laten ploffen. We wassen ons in de koude beek die daar de vorm heeft van een wastobbe. De eerste zware dag heeft zijn tol geëist en Peter K en ook ik zelf moeten ziek in bed kruipen.

De volgende dag is iedereen weer fit en vervolgen onze tocht richting Grasdalen. Er moet door veranderende weersomstandigheden regelmatig van kleding worden gewisseld maar uiteindelijk lopen we in regenpak door de regen en mist. Bij Grasdalen aangekomen zijn we tot aan de laatste draad nat door regen en zweet. Als verzopen katten staan we in een te kleine voorruimte van de hut en ontdoen ons van de kleddernatte kleding en schoenen. De kachel wordt opgestookt om alles te drogen maar bij een spijkerbroek gaat dat toch niet zo snel.

Jos vindt het niet verantwoord om verder te lopen door de opkomende mist en we vermaken ons met het leggen van een kaartje. ’s Avonds komen er nog vijf Noren bij waardoor de hut geheel gevuld is. Een van de Noren stoorde zich aan onze Dutch maar na onze aanpassing werd het toch een gezellige avond. Als ik ’s morgens om 6 uur door het raampje kijk zie ik mooie blauwe lucht. Vandaag de laatste dag die dan toch weer uit twee etappes zal bestaan. We krijgen de smaak te pakken en wandelen in vier uur naar Melands Gronahei waar we de lunch gebruiken.

De laatste etappe gaat afdalend richting de parkeerplaats en onderweg vinden we nog een mooie plek om in het ijskoude water te zwemmen. Bijna ging het nog mis met de knie van Peter B die op slot raakte. Na een pauze konden we het laatste stuk toch nog afronden door een soppend moerasachtig gebied. De laatste nacht konden we bij Jos doorbrengen en ons plan was de volgende dag de Prekestolen te bezoeken. Door Jos wordt dit afgeraden omdat de Prekestolen niets meer toevoegt aan de wandeltocht van de afgelopen dagen. Na een bezoek aan een zalmkwekerij vliegen we terug naar Nederland. Door deze fantastische wandeltocht die zonder Jos niet mogelijk was geweest besluiten we om elk jaar zelf een bergwandeltocht uit te stippelen waarbij tot heden nog steeds dezelfde personen meegaan.

Hans Bot.