De reis is begonnen

Zaterdag 14 mei vertrok ik bepakt en bezakt, vergezeld door twee vriendinnen met de nachttrein van Amsterdam Centraal naar München. In München kon ik op hetzelfde perron in de trein naar Villach stappen, waar ik vervolgens tien minuten overstaptijd had om de trein naar Zagreb te halen. In deze trein vernam ik dat er in Slovenië aan het spoor werd gewerkt, waardoor we een stukje met de bus moesten. De bus bracht me naar Ljubljana waar de trein naar Zagreb ongeduldig stond te wachten. Vanuit Zagreb gaat er dagelijks een trein naar Sarajevo, maar die was ongeveer acht uur geleden vertrokken. De volgende ochtend, maandag 16 mei inmiddels, stapte-sjorde-hees ik mezelf in de trein om aan de laatste etappe te beginnen.

Doordat ik had bedacht dat het een goed idee zou zijn om mijn fiets mee te nemen, had ik naast mijn rugzak ook vier fietstassen die ik kon vullen met wat spulletjes… Een ontspannen tochtje met de trein bleek een serieuze uitdaging te zijn geworden. Maar goed, ik heb de beproeving doorstaan.

Ik begrijp dat het een beetje onduidelijk is waarom ik eerst naar Sarajevo ga, waarom ik acht maanden uit trek voor een route van 1300 kilometer, waarom ik daar een fiets bij nodig heb en waarom ik in hemelsnaam aan een treinreis van meer dan dertig uur begin terwijl je ook kan vliegen!

Allereerst wilde ik hoe dan ook terug naar Sarajevo voor ik mijn wandelavontuur zou starten om een beetje te acclimatiseren. Een poging om de overgang van west naar oost geleidelijk te laten verlopen. Een tussenstop om te wennen aan de taal, cultuur en de bergen.

Tijd heb ik genoeg en ik begin me steeds meer te beseffen hoe waardevol dat is. Ik hoef niet te haasten, geen strikte planning of deadlines. Wat vandaag niet lukt, kan morgen ook nog. De druk is eraf en dat geeft me ruimte. Om te voorkomen dat ik in mijn welbekende valkuilen van onrust en stress blijf tuimelen heb ik ruim twee weken uitgetrokken om op mijn gemak in Sarajevo te laatste voorbereidingen te treffen. Per slot van rekening zit het Via Dinarica team hier, hier gebeurt het, hier ben ik bij de bron.

Twee maanden geleden was ik in Sarajevo voor de Via Dinarica Networking Conference en heb ik een aantal bijzondere mensen ontmoet met wie ik graag meer tijd wilde doorbrengen. De dagen in maart waren hectisch en ik was een gast die op sleeptouw werd genomen. Nu ben ik meer een bezoeker (of toerist), heb ik mijn eigen plekje en mijn eigen tijd. En mijn eigen vervoer. Mijn fiets, RØda Perlån.

Als echte Hollander kan ik natuurlijk niet zonder fiets, álles lopen gaat me wat te ver en openbaar vervoer vind ik teveel gedoe. Op de fiets een nieuwe stad verkennen voelt op een vreemde manier vertrouwd. Het geeft me een ontzettend vrij gevoel zelf te kunnen sturen en zelf te kunnen bepalen hoe hard ik ga. Bovendien is er buiten het centrum van Sarajevo van alles te ontdekken. Mijn fiets vergroot mijn beweegruimte en is in mijn beleving in een stad omringd door bergen onmisbaar! Natuurlijk ga ik mijn fiets niet aan de hand meenemen tijdens het lopen. RØda Perlån blijft hier wachten tot ik terug kom.

En die treinreis, die was een beetje symbolisch. Afgelopen zomer was Sarajevo mijn laatste bestemming, nu is de eerste. In augustus ben ik vanuit Sarajevo met de trein terug naar Amsterdam gegaan met hetzelfde bizarre overstapverhaal (plus een overnachting in München). Ik wist waar ik aan begon, ik wilde het precies zo doen, maar dan in omgekeerde volgorde…

Eva Smeele (31) werkt in de Klimmuur als sportkliminstructuur en bermedewerkster. Het liefst is ze buiten, of liever: de bergen waar ze als het even kan een lange trektocht maakt. Eva loopt graag op blote voeten. In juni 2016 vertrekt ze voor een paar maanden naar de Balkan om daar de de Via Dinarica op FiveFingers te lopen. Met dit blog wil ze een inkijkje geven in de reis naar het avontuur toe. Hier vind je deel 5. Hier vind je meer over haar project