Wat is Alpenglühen?

Alpenglühen, in het Nederlands ook bekend als Alpengloeien is een bekend verschijnsel in de bergen en veel bergliefhebbers hebben het vast al eens gezien. Maar wat is het nou precies?

Je hebt het vast wel eens gezien. ’s Ochtends als de zon opkomt en ’s avonds, als de zon onder gaat, lichten de bergtoppen op in kleuren die kunnen variëren van oranje-rood tot soms paars-roze. Zeker als er sneeuw op de toppen ligt is het Alpenglühen goed zichtbaar en lijkt het echt alsof de toppen in vuur en vlam staat. Dat is natuurlijk niet zo, maar wat is Alpenglühen dan?

Alpenglühen is dus kort gezegd het oplichten van de bergtoppen rondom zonsopkomst of -ondergang. De term is vernoemd naar de Alpen, maar wordt internationaal gebruikt. Met andere woorden: ook in de Pyreneeën weten mensen waar je het over hebt als je over Alpenglühen of Alpenglow in het Engels praat. In Italië staat Alpenglühen bekend als Enrosadira.

Geen nieuwtjes, vakantietips of winacties meer missen? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief, of volg ons op Facebook

Wie er een keer goed voor gaat zitten en een hele ochtend of avond het Alpenglühen bijhoudt, kan zien dat de bergen niet de hele tijd in één en dezelfde kleur oplichten. De kleuren veranderen langzaam. We spreken bij Alpenglühen daarom ook over verschillende fases. En omdat we Alpenglühen toch vaak ’s avonds zien, houden we de fases bij zonsondergang aan. Leuk om te weten: wij hebben het in dit stuk over verschillende fases, maar in het Duits gaat het hierbij vaak over Farben, kleuringen.

Fases van Alpenglühen

De eerste fase is als de zon vlak voor zonsondergang laag boven de horizon staat. Diep in het dal is het dan vaak al donker, maar de hoge bergtoppen vangen dan net nog het licht van de laagstaande zon. Dat licht is vaak oranje-rood van kleur, waardoor de bergtoppen in die kleur oplichten. Zeker als de top besneeuwd is, valt dit goed op, want de zonnestralen weerkaatsen fel op de witte sneeuw.

Als de zon verder zakt, verdwijnt deze kleur weer even. De zon is nu zo ver gezakt dat ook de hoogste toppen geen direct zonlicht meer opvangen, maar als de weersomstandigheden goed zijn, kan nu de tweede fase zichtbaar worden, en die is misschien nog wel veel magischer.

Hoewel de zon achter de bergen zakt, bereikt het zonlicht nog wel de bergen, een beetje tenminste. Het zonlicht weerkaatst nog tegen deeltjes die heel hoog in de atmosfeer rond dwarrelen en nog wél zonlicht opvangen. Denk dan bijvoorbeeld aan waterdruppeltjes, ijskristallen, fijnstof en andere luchtvervuiling. Die deeltjes weerkaatsen het licht dan naar beneden waar het op de bergtoppen valt. Zo helder als de eerste fase zijn de kleuren nu niet. Je ziet vooral hoe de bergen roodachtig afsteken tegenover de donkere, vaak een beetje paars wordende lucht.

Sprookje over Alpenglühen

In de Italiaanse Rosengarten gaat er overigens ook nog een sprookje rond dat een hele andere verklaring voor het Alpenglühen geeft. Dat sprookje gaat over dwergenkoning Laurin en zijn rozentuin. Dat sprookje verklaart ook waarom Alpenglühen in het Italiaans enrosadira heet.