De legende van de Rosengarten

De Rosengarten in de Dolomieten is een populair berggebied. Maar hoe komt de keten aan zijn naam? Over de naam van de Rosengarten bestaat een mooi sprookje. 

De keten staat in het Duits bekend als de Rosengarten, in het Italiaans als Catinaccio. Maar Rosengarten? Wie naar de rotswanden kijkt, kan er met de grootste fantasie geen rozen in herkennen. En hoog in de bergen, daar groeien geen rozen! Wat heeft de keten dan met rozen te maken?

Het verhaal gaat over Laurin, de koning van de dwergen die diep in de grotten onder de bergen van de Cantinaccio leefde. Daar hoog in de bergen dolven Laurin en zijn volk diep, op zoek naar allerlei waardevolle mineralen. Maar Laurin had niet alleen waardevolle mineralen, hij had ook magische spullen, waaronder een mantel waarmee hij onzichbaar kon worden en een riem die hem bovennatuurlijke kracht gaf. 

Aan de voet van de bergen woonde de koning van de Adige en zijn dochter, prinses Similde. Similde was, volgens de verhalen een beeldschone vrouw en de koning wilde alleen de beste huwelijkskandidaat voor haar. Toen Similde oud genoeg was om te trouwen, organiseerde hij een groot feest, met grootse banketten en toernooien. De beste en rijkste mannen van het koninkrijk werden uitgenodigd en tijdens de feesten en toernooien konden die laten zien hoe goed en rijk ze waren. Zo zou de perfecte huwelijkskandidaat zich vanzelf aandienen. 

Geen nieuwtjes, vakantietips of winacties meer missen? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief, of volg ons op Facebook

Laurin was niet uitgenodigd, maar de dwergenkoning was niet voor één gat te vangen. Dankzij zijn onzichtbaarheidsmantel kwam hij tóch ongezien binnen en op het feest. Daar werd hij op slag smoorverliefd de prinses, die hem -uiteraard- niet zag staan. En dat leverde hem ook een ander probleem op. Om naar de hand van de prinses te dingen, moest hij zich óf laten zien, of iets anders verzinnen. En dat laatste deed hij. 

Met behulp van zijn onzichtbaarheidsmantel ontvoerde hij Similde van het feest en nam haar mee naar zijn verborgen rijk hoog in de bergen. Niet het ideale begin van een relatie, maar om de prinses gerust te stellen en van een écht koninklijke plek te voorzien, legde hij een grote en weelderige rozentuin voor haar aan. En hoe. De rozen bloeiden zo weelderig dat de bergen rood kleurden. 

En daarbij werd het rijk van Laurin ook zichtbaar voor de koning van Adige die nog altijd op wraak zon na ontvoering van zijn dochter. Hij verzamelde een leger en trok de bergen in. Laurin verzette zich nog even tegen het leger van de koning, maar zelfs zijn magische riem die hem van bovennatuurlijke kracht voorzag kon hem niet helpen. Al snel besefte Laurin dat hij niet tegen zo’n overmacht was opgewassen. Hij trok zijn onzichtbaarheidsriem aan en verstopte zich in de rozentuin. Maar daar was hij nog altijd niet veilig. Laurin was dan wel onzichtbaar, hij was niet verdwenen en elke keer dat hij zich bewoog, ruisten en bewogen de rozenstruiken. Zo konden de mannen van de koning hem makkelijk door het geritsel in de rozen vinden. Ze verbraken de riem en de mantel en het spel was uit voor Laurin. 

Woedend over zijn verlies vervloekte Laurin de rozen. Niet bij daglicht en niet bij nacht, zouden de rozen nog zichtbaar zijn. Maar bij zijn vervloeking vergat Laurin de overgang tussen dag en nacht, waardoor de bergen tijdens de zonsopgang en zonsondergang rood opgloeien. Dat gloeien noemen de Italianen nog altijd enrosadira, Alpenglühen.