Dag 43 - 46 op de Pacific Crest Trail

Gisteravond leek het even lastig om een lift te vinden die me mee kon nemen vanuit Kernville, maar na 20 minuten wachten stopte er een Tesla. Achterop de auto was een grote sticker geplakt met de gevleugelde woorden: 'I bought this car before Elon went crazy.' De chauffeur bleek 10 jaar geleden de PCT te hebben gelopen en droeg de trailname Pirate. Hij was tijdens het weekend gaan raften over de Kern en was nu onderweg naar huis met zijn hond Friday op de achterbank. In de schemering kwamen we aan bij de Walker Pass Campground, waar een handjevol weekendkampeerders, PCT'ers en trailangels overnachtten. Vanaf deze kampplaats kon ik in de koele vroege ochtend meteen beginnen aan de onbeschutte klim vanuit Walker Pass.

Thomas wandelt in 2025 over de Pacific Crest Trail in het westen van de VS. een tocht van 4300 kilometer, van de grens met Mexico naar de grens met Canada. Op Bergwijzer en Wandelmagazine vertelt hij regelmatig (als het internet het toelaat) over zijn belevenissen onderweg. Hier lees je zijn verhaal over het hoe en waarom van zijn tocht. Hier lees je zijn vorige verslag over dag 37 tot en met 42.

Rond 05:15 werd ik wakker en brak ik mijn kamp op. Ik vulde nog even mijn water aan met de flessen die de trailangels hadden achtergelaten en aaide Hara die met ze was meegekomen. Deze hond was zo lief, dat het lastig was om de trail op te gaan. De goede omstandigheden nodigden echter uit om weer op pad te gaan. De hittegolf van de afgelopen dagen, die ik deels had uitgezeten in Kernville, was voorbij. Daarnaast startte ik de klim uit Walker Pass in de vroege ochtend, waardoor nog niet zo warm aanvoelde.

Tijdens de klim had ik een prachtig uitzicht over uitgestrekte woestijnlandschappen en bergruggen die me vanwege hun gekartelde toppen deden denken aan slapende draken. Toen ik aan de andere kant van mijn eigen bergrug afdaalde, bevond ik me tussen de bomen. Afgedaald richting lagergelegen hellingen werd het landschap weer wat kaler, dus besloot ik in het begin van de middag de schaduw op te zoeken onder een lage den. Ik vervolgde mijn weg toen het grotendeels bewolkt was geworden. De lucht zag er even dreigend uit en ik hoorde wat gerommel, maar dit klonk ver weg. Tijdens de korte steile klim waaraan ik was begonnen, was de lucht broeierig en was ik ondanks de bewolking behoorlijk aan het zweten.

In het dal waarin de trail nu afdaalde, kwam ik wat andere hikers tegen die bij de eerste vertakking van de Spanish Needle Creek hun tenten hadden opgezet. Ik besloot nog een klein stukje te stijgen richting de tweede vertakking van de beek, om de klim van morgen wat te verkorten. Bij de beek vulde ik mijn watervoorraad aan en een paar honderd meter verder maakte ik mijn cowboycamp klaar. Tijdens het eten werd ik lastiggevallen door vliegen en muggen, maar later op de avond verdwenen ze en kon ik rustig slapen. Een uur nadat ik in mijn slaapzak was gekropen, kwamen er nog twee PCT'ers in de buurt kamperen. Toch nog buren erbij gekregen.

De volgende dag begon met een steile klim die geleidelijk aan afvlakte. Ik bevond me aan de bosrijke westkant van een hoge rotsachtige bergwand, dus de zon bleef me het grootste deel van de ochtend gespaard. Ik kon me geen betere omstandigheden wensen voor een lange klim als deze. Tijdens de afdaling in een volgend dal dunde het bos geleidelijk uit en werd het warm.

Toen ik aan het begin van de middag wat andere hikers tegenkwam bij de Chimney Creek, dronk ik een hoop water en dompelde mijn shirt en pet onder in het koude water. Ik wilde nog zo'n 4 kilometer verder lopen naar een kampplaats in de buurt van de Fox Mill Spring. Hiervoor moest ik nog een steil stuk klimmen door de hitte, maar zo hoefde ik de rest van de dag geen meter meer af te leggen. De rest van de klim zou morgenvroeg in de ochtendkoelte wel komen. Toen ik aankwam bij de kampplaats had ik alle tijd om water te halen, te lunchen, een dutje te doen en rustig aan mijn tent op te zetten. Aan het eind van de middag kwam het koppel Mat en Cat uit Utah op dezelfde kampplaats kamperen. Nadat we hadden gepraat kwamen we erachter dat we gisteravond ook buren van elkaar waren. Net na het avondeten streken Aces, Traffic Cone, Lenka, Anne en Nick neer op de kampplaats. Ik had ze een hele tijd niet gezien, dus we bleven nog lang buiten onze tenten hangen.

De volgende ochtend stond ik extra vroeg op om op tijd bij Kennedy Meadows aan te komen en de ergste hitte van de dag voor te zijn. Rond 05:15 was ik onderweg en zag ik de dag langzaam aan beginnen. Terwijl de zon en de eerste dieren tevoorschijn kwamen, klom ik geleidelijk omhoog tussen naaldbomen en groene hellingen. Nog een klein stukje stijgen over open hellingen waar in 2000 een grote bosbrand had huisgehouden, en de grootste klim van de dag zat er op. In de verte kon ik de indrukwekkende besneeuwde bergtoppen van de High Sierra zien liggen. Nog even en ik zou me tussen deze stenen reuzen bevinden.

Nadat ik na 16 kilometer van de kale hellingen was afgedaald vulde ik rond 10:00 uur mijn watervoorraad aan bij Manter Creek. Na een korte pauze ging ik weer op weg om de laatste 16 kilometer van de dag af te ronden. De trail voerde me over de schaars begroeide glooiende hellingen van een uitgestrekt dal. Grote wolkenvelden en een verfrissende wind zorgden gelukkig voor wat verkoeling. Boven de bergen in het westen was het noodweer. Ik zag regensluiers en af en toe bliksemflitsen en er klonk een dreigend gerommel. Vanwege de windrichting zou het ergste noodweer me bespaard blijven, maar toen ik bij de weg naar Kennedy Meadows aankwam begon het hard te regenen.

Toen ik aan de laatste kilometer richting de general store begon kwam Traffic Cone ook net van de trail af. Voor dit kleine stukje lieten we de regenkleding even achterwege. Bij de winkel aangekomen werden we luid onthaald met gejuich en geklap door alle hikers die hier waren. Kennedy Meadows is een plaatsje dat is weggestopt in de Sierra Nevada dat op papier 200 inwoners heeft. In werkelijkheid gaat het om enkele tientallen inwoners en is er niet echt te spreken van een dorpskern, maar eerder een dal met ver uit elkaar liggende huizen. Het was leuk en gezellig om weer zo veel bekende gezichten te zien, maar ik pakte snel de shuttle richting Grumpy Bear's Retreat. Bij dit café kunnen hikers gratis kamperen, douchen en kleding wassen. Hier at ik een gigantische hamburger die er vanwege mijn eeuwige hikerhonger in ging als zoete koek. Ook kwam ik hier Ed, Biped en Niamph tegen.

Ed was aan de praat geraakt met locals Bob en Larry, die ons uitnodigden om wat met hun te komen drinken in hun mancave. In een van de meest Amerikaanse settings waarin ik mezelf ooit heb aangetroffen, werden we met zijn vieren getrakteerd op moonshine en whisky. Nadat ik in de avond weer werd afgezet bij Grumpy's door Bob, moest ik nog snel mijn tent opzetten en avondeten.

De volgende dag stond in het teken van een hoop geregel en gependel tussen de general store en Grumpy's. Zo moest ik wat nieuwe spullen ophalen die ik naar mezelf had opgestuurd. Voor de High Sierra zijn hikers bijvoorbeeld verplicht hun eten in een zogenaamde bear canister te stoppen. Dit is een grote luchtdichte ton van plastic die beren niet open kunnen krijgen. Aangezien ze het eten in de ton niet kunnen ruiken, zullen de associatie tussen mensen en voedsel minder snel maken.

Wil je meer lezen en meer foto's zien van Thomas' avonturen op de Pacific Crest Trail? Je kunt Thomas ook volgen via zijn Polarsteps-account. Dan krijg je vaker én meer foto's van zijn avonturen te zien.