Eerste ervaren trektocht: Tour de Chartreuse

'Het enige waar je aan hoefde te denken op een dag was: 'Waar zet ik mijn voet neer? Welke kant gaat de route op? Hoe en waar gaan we aan water komen? Wat is een mooi plekje om ons tentje op te zetten? Voor de rest alleen maar genieten van de prachtig mooie en stille omgeving.'

Auteur: Karen Smit

Wandelen & slapen

Op 18 oktober ben ik samen met Laurens met de TGV naar Grenoble vertrokken, waar we aan de trektocht begonnen. We sliepen de nachten in een tent en hadden dan ook al onze spullen mee in een backpack.De route was goed aangegeven met bordjes en markeringen onderweg. Voor extra zekerheid hadden we een hoogtemeter, een kompas, een kaart en een boekje mee met routebeschrijvingen en tips, zoals locaties waar bronnen of winkels te vinden zijn.

Le Tour de Chartreuse is een tocht van ongeveer 120km door het Chartreuse gebergte. Het plan was om zo'n 20km per dag te lopen. Vooral omdat we van te voren nog niet wisten hoeveel ik comfortabel aan zou kunnen met lopen, leek ons dit wel een realistisch plan.

Het wandelen zelf is me goed bevallen. We hadden beide ongeveer hetzelfde tempo en de juiste route vinden ging heel soepel. Aangezien we een stuk sneller liepen dan de richtlijnen die de bordjes aangaven, waren we meestal na 5 uur lopen al klaar. Dit gaf ons de mogelijkheid om vlak voor bestemming eerst nog een paar uur te genieten van de zon en de prachtige uitzichten, om dan alsnog rond 17.00 uur op de plek te zijn, waar we onze tent wilden gaan opzetten.

Van te voren hadden we bedacht waar we per dag ongeveer uit wilden komen. Toch was het iedere dag weer een verrassing waar we daadwerkelijk uitkwamen. We maakten er een sport van om een zo mooi mogelijk plekje te vinden voor onze tent. Dit zorgde ervoor dat de ochtenden voor mij het mooiste moment van de dag waren. Het moment dat je de rits van je tent opendoet en dan om je heen een prachtig rustgevend uitzicht ziet, wetend dat je de rest van de dag in dat prachtige landschap mag wandelen, is magisch. Soms kon je zelfs de zon nog even op zien komen en de maan langzaam onder zien gaan.

Uitdagende wandelsituaties

Het wandelen was niet altijd gemakkelijk. Soms moesten we van rots naar rots stappen met enorme gaten er tussenin. Bij sommige paden leek het erop alsof er al jaren niemand meer was geweest, in ieder geval om het te onderhouden, waardoor ze nauwelijks meer als pad te herkennen waren. En weer andere stukken moesten we via de rotsen omhoog klauteren of ons tussen de rotsen door wurmen (onze rugzakken pasten er nauwelijks doorheen). Dit soort situaties maakten het wandelen extra uitdagend, maar bij natter weer of slechter zicht was het ronduit gevaarlijk geweest.

De grond was op veel plaatsen nat, wat voor gladde bedoelingen zorgde. Stokken waren zeker geen overbodige luxe om net een klein beetje extra evenwicht te hebben. Hoe dan ook zijn we beide, gelukkig niet ernstig, wel een keer onderuit gegaan. Je hebt met 15 kg op je rug toch wat minder controle om je bij het verstappen te corrigeren.

Weersomstandigheden

Het weer hadden we niet beter kunnen treffen. De meeste dagen hadden we een prachtig heldere lucht. 's Avonds als de zon onderging en 's ochtends als hij weer opkwam zorgde dit voor mooie kleuren. 's Nachts leek het soms wel licht door de felle volle maan en wanneer deze achter een bergtop was, waren er wel miljoenen sterren te zien. Overdag zorgde deze heldere lucht voor prachtige uitzichten. Zo konden we vanaf verschillende punten de Mont Blanc zeer scherp zien, terwijl hij soms wel 80km van ons af lag. Wat lager gelegen was er meestal wel wat bewolking, waardoor het van bovenaf net leek alsof de bergtoppen letterlijk in wolkenzeeën dreven.

Er waren momenten dat het erg koud kon zijn. Zo waren we een dag al om 16.00 uur op bestemming. Aangezien de wind zorgde voor een lage gevoelstemperatuur nu we niet meer in beweging waren, besloot ik al mijn kleding over elkaar aan te doen. Al snel kwam ik erachter dat ook dit te koud was en gingen we maar snel de tent in. Die dag/nacht hebben wel 16 uren in de tent door moeten brengen door die kou en doordat het zeker 12 uur donker was per nacht. De laatste nacht was het ook erg koud. We werden die ochtend daarna wakker in een prachtig sprookjeslandschap vol met schitteringen van het bevroren gras.

Eten & drinken

We leefden deze week voorral op gevriesdroogd eten. Dit houdt in dat je aan een afsluitbaar zakje met een soort poedersubstantie heet water toevoegt en als je dit zakje dan na 10 minuten weer opent, heeft het poeder zich volgezogen met het water en lijkt het nog werkelijk op een echte maaltijd ook. We hadden ze in allerlei variaties, van muesli met appel en rozijnen, wat we als ontbijt aten, tot pasta bolognese, aardappelschotel en kip-kerrie, wat we als avondeten aten. Helaas miste het naar mijn mening wel een beetje de smaak van een echte maaltijd. Na 7 dagen begon dat voedsel me toch wel erg tegen te zitten met als gevolg dat ik de laatste avond besloot nootjes te eten als avondmaaltijd. Qua gewicht was dit gevriesdroogde eten daarentegen wel ideaal, want je hoefde nauwelijks kookgerei of voedingsmiddelen mee te nemen.

De rest van de dag aten we eigenlijk nauwelijks iets anders. Het gekke was, dat hoewel je de hele dag actief aan het wandelen was, je nauwelijks trekt had. Een reep chocolade, die normaal in 1 avond op zou zijn, kwam die week pas op na 5 dagen.

Aangezien je soms dagen bijna geen bewoonde wereld tegenkwam, hadden we de deal gemaakt met elkaar om van ieder cafeetje of winkeltje gebruikt te maken die we tegenkwamen. Cola was op zulke momenten heilig. Wanneer we cola dronken, barstten we van de energie en leek het erop dat we half vliegend die bergen opkwamen. Op een gegeven moment stegen we zeker 550 meter per uur, terwijl het boekje van zo'n 300 meter per uur uitging.

Voor de rest dronken we onderweg voorral water. Soms was dit best nog een uitdaging om te vinden. Niet altijd was er een bron te vinden, dus waren we soms afhankelijk van een beekje, waar we het water van moesten filteren, zodat het drinkbaar was. Of van kleine stroompjes water die van de rotsen afgleden, waarvan we de druppels probeerden op te vangen met onze flesjes.

Hygiëne

Qua hygiëne is zo'n trektocht een grote ommezwaai. Er zijn geen toiletten in de buurt, je kunt je een week niet douchen, je draagt bijna iedere dag dezelfde kleding waarin je ook nog eens actief bezig bent en dingen als wassen en tandenpoetsen komen op de laatste plaats. Als je niet veel water had, was eten en drinken toch wat belangrijker dan wassen en tandenpoetsen.

De laatste avond hadden we besloten in een hotel in Grenoble te overnachten. Hier konden we dan eindelijk douchen en slapen in een echt bed. Hoewel ik me hier erg op verheugd had, viel het gek genoeg toch tegen. We verlangden nu alweer terug naar slapen in ons tentje omringd door een prachtige omgeving. Dan maar niet douchen en je gewoon wassen met het water uit een bron.

Leuk feitje

Deze hele reis is begonnen door een suggestief grapje van Laurens, die toen alleen nog mijn buurjongen was. Ik kende Laurens niet zo goed, maar als we elkaar spraken ging dat voorral over verhalen van zijn eerder gemaakte trektochten. Ik werd helemaal enthousiast van deze verhalen en al snel werd het grapje gemaakt dat ik de volgende keer maar met hem mee moest gaan. Twee weken later begonnen we samen met deze trektocht.

Met zo'n trektocht ben je erg op elkaar aangewezen. Je bent bijna ieder moment van de week samen, of je nou wilt of niet. Gelukkig bleek het goed te klikken tussen ons en leerden we elkaar steeds beter kennen. Zo hadden we allebei een leesboek meegenomen, maar uiteindelijk niet gebruikt. Zoals dit verslag wel duidelijk maakt, hebben we veel mooie momenten met elkaar mogen delen. Dit varieerde van gave uitdagende paden bewandelen tot het genieten van de prachtige uitzichten. En deze reis heeft ons veel mooie herinneringen opgeleverd.