De eerste bergbeklimming van Wilco van Rooijen
Wilco van Rooijen is een Nederlandse bergbeklimmer en schrijver, die als tweede Nederlander de Mount Everest heeft beklommen zonder extra zuurstof. Wilco van Rooijen is 44 jaar, geboren in Utrecht en sinds 2008 woonachtig in een duurzaam verbouwde authentieke boerderij op het platteland in Voorst, de Gelderse Vallei. Wilco is getrouwd met Heleen Eshuis en ze hebben een zoon Teun van 4 jaar (2007). Wilco heeft een eigen bedrijf: "Mijn bedrijf is Team Wilco waarmee ik expedities onderneem maar ook allerlei bedrijfsactiviteiten zoals het verzorgen en het geven van trainingen en lezingen met mijn expeditie ervaringen. Ik richt me nu op missie Antarctica 2048, waarin we Antarctica ook na 2048 proberen veilig te stellen en dat doen we door er met een zonne-voertuig naar toe te rijden. Uit eindelijk doen we dit om de jeugd te inspireren om te kiezen voor duurzame energie (= behoud van de aarde)."
Wat herinner je je nog van je eerste bergwandeling/beklimming?
De eerste echte serieuze bergtocht was met mijn vader naar de Eggishorn (2934m) in Wallis. We vertrokken vanaf de camping in Morel (Brig) en we misten de laatste kabelbaan naar beneden. Dat werd dus lopen. Mijn moeder in zak en as op de camping (er waren nog geen mobieltjes) en pas om 19.00u kwamen we terug op de camping.
Wat is je meest indrukwekkende/bijzondere beklimming geweest?
Uiteraard de K2 (8611m) in 2008 omdat ik daar de grens over ging van het 'controleerbare'. 2 dagen vermist in de 'zone des doods', hallucinaties en het dán overleven terwijl elf andere klimmers het leven lieten is bijna niet na te vertellen.
Met wie ga je meestal de bergen in?
Als het om serieuze beklimmingen gaat is Cas van de Gevel nog steeds mijn partner! En dat sinds onze eerste kennismaking tijdens de instructeursopleiding van de NKBV (toen NBV) in 1986.
Wat vind je het leukste aan bergbeklimmen?
De vrijheid om alles zelf te kunnen bepalen en volledig op jezelf en je team/ partner aangewezen te zijn!
Wat vind je het moeilijkste aan bergbeklimmen?
Niet het moeilijkst maar de grootste uitdaging is om elke keer weer die mentale test te volbrengen. Kun je mentaal de uitdaging die je jezelf gesteld hebt weer aan?
Wat is je grootste bergprestatie geweest tot nu toe?
Het beklimmen van de Mount Everest (8850m) in 2004 en de K2 (8611m) in 2008 zonder extra zuurstof. Dat zal ook niet snel herhaald worden door een Nederlander.
Hoe motiveer je jezelf om op moeilijke momenten toch door te gaan?
Stoppen is geen optie, je kunt in de bergen nooit stoppen. Het is geen simpele wedstrijd die je kunt verliezen. En dat is juist de uitdaging. De rust bewaren, de juiste beslissing nemen en door.
Waardoor is je liefde voor bergen en klimmen ontstaan?
Ik heb het geluk gehad dat mijn ouders en met name mijn vader mij heeft meegenomen en mij de kracht van de natuur heeft laten ontdekken.
Wie is je voorbeeld (en waarom?)
Enerzijds Reinhold Messner, hij was immers de eerste mens die het lef had om zonder doping (extra zuurstof) de hoogste berg van de wereld te beklimmen. En dichter bij huis, Hans van der Meulen. Hij was mijn voorbeeld wat betreft de droom om Everest zonder kunstmatige zuurstof te beklimmen. Een zeer gepassioneerde, integere en authentieke eigenwijze klimmer.
Welke berg zou je ooit nog eens willen beklimmen?
De op twee na hoogste berg van de wereld, de Kanchenjunga (8586m). Hij ligt in een prachtig gebied waar ik nog niet geweest ben.
Welke andere bergsport lijkt je uitdagend om een keer te doen?
Paragliding, dat doe ik ook wel, maar veel te weinig!
Heb je nog een bijzondere of onbekende wandel/klimtip?
Mijn beste tip is om de tocht uit te zoeken die bij je ervaring past. Elke tocht, hoe simpel ook is meer dan de moeite waard. Het zijn in de bergen is alleen al uniek. (i.p.v het 'saaie' vlakke Ned;-)
Heb je wel eens vreemde dingen meegemaakt in de bergen?
Ja, op de K2 toen ik aan het hallucineren was. Ik heb stemmen gehoord, klimmers gezien die er achteraf nooit geweest kunnen zijn. Het leek of de bergen echt tot leven kwamen...
Is er nog iets dat je kwijt wil?
Ja, laat risico's niet je leven bepalen. Het nemen van risico's hoort erbij en vormt je. Daardoor weet jij wat leven is! En daardoor krijg je ook alleen maar nog meer respect voor het leven. Juist na mijn 'dramatische' K2 ervaring sta ik nog positiever in het leven met nog meer respect!
