Der Meraner Höhenweg, vader en zoon op pad... Deel 2

Wat vooraf ging…

Vorig jaar heb ik met Ralph (31-10-2002) het zuidelijke deel van de Meraner Höhenweg gelopen (zie Der Meraner Höhenweg, vader en zoon op pad... Deel 1). Dat beviel zo goed dat we er dit jaar terugkeren. In plaats van het voorjaar kies ik deze keer voor het najaar: de herfstvakantie (17 oktober 2010 tot 22 oktober 2010). Ook voor mij een nieuwe ervaring omdat ook ik nog nooit in de herfst in de bergen ben geweest.

Alles ingepakt op zaterdag en ik luister met een half oor naar het weerbericht van Peter Timofeeff: In de Alpen gaat het serieus sneeuwen, hier (hij wijst naar Noord-Italie) gaat het goed sneeuwen, zeker enkele decimeters. Ik slaap die nacht slecht. Hoe liggen de Südtiroler Alpen erbij?

Zondag 17 oktober: Reisdag!
Ralph en ik vertrekken in het donker (7.15 uur) en kletsen lekker in de auto. Het regent onderweg zo nu en dan en het is best fris. De reis gaat echter voorspoedig en als we in Zuid Duitsland de eerste bergen zien, begint het zachtjes te sneeuwen. We rijden over de Fern Pass en daar ligt al redelijk wat sneeuw langs de weg. Ik maak me daar geen zorgen over, met winterbanden en sneeuwkettingen in de kofferbak houd ons niets tegen. Zodra we zuidelijker komen klaart het op en als we Oostenrijk achter ons laten begint zowaar de zon te schijnen en is de sneeuwgrens van 1400 meter naar 2000 meter verhuisd.
Als we om 17.30 aankomen bij Montferthof (onze laatste overnachting vorig jaar) is het ontvangst hartelijk. We maken nog een kleine wandeling, schieten wat foto’s van de prachtige herfsttinten en verzamelen mooie stenen voor thuis. Er ligt hier geen sneeuw.
Als het avondeten geserveerd wordt helpt Maria (6 jaar) ipv Monica, die naar het Traubenfest is in Merano. We eten wat de pot schaft (kervelsoep, aardappeltjes met groente en een lapje suddervlees met een Apfel-Strudel-Choco taart na).

Ralph merkt op dat op elke cm2 wel een beeldje of afbeelding van Jezus of Maria hangt. In Süd-Tirol is men duidelijk katholiek. Als het licht van de slaapkamer uitgaat verschijnen allemaal sterren aan het plafond. We slapen als rozen!

Maandag 18 oktober: Montferthof-Eishof
’s Ochtends mag Ralph de boer helpen bij het melken van de koeien en de lammetjes melk geven. Het ontbijt dat volgt is inmiddels bekend: heerlijke locale biologische producten.
Als we om 9.30 vertrekken zijn we na 5 minuten wandelen beiden verbaasd over de bergenpracht om ons heen. Als we even later verrast worden door 2 sneeuwhoenders die laag overvliegen, weten we het zeker: dit wordt een topweek!
We krijgen korte klimmetjes voor onze kiezen en veel stenige paden, koeien die we van ons pad moeten duwen. Rond lunchtijd komen we bij een hut waar ook de asfaltweg ophoudt. Het is daar druk van de dagtoeristen en Ralph trekt veel bekijks. De route die volgt tot de Eishof is relatief eenvoudig (Militärische Weg die in opdracht van Mussolini is aangelegd). Als we rond 14 uur aankomen in de Eishof worden we daar hartelijk ontvangen. We zijn de enige gasten die blijven slapen. We genieten van het weer en maken een mooie toren van stenen. We zien redelijk wat wandelaars langslopen, later blijkt dat deze allemaal zijn omgekeerd voor de hut.
’s Avonds treffen we een Duits echtpaar van rond de 50 die bijna de hut hebben gehaald, maar niet verder durfden omdat er geen sporen meer waren. Als we willen gaan eten komen er 2 afgepeigerde mannen binnen. Zij zijn vanochtend vanuit Pfelders naar de Eishof gelopen, onze route maar dan tegengesteld. Uit hun verhaal maak ik op dat het zwaar was, maar te doen. Zeker nu zij het spoor hebben gemaakt. Tja, geldt dat ook voor een 7 jarige vraag ik me af? Kniediepe sneeuw is voor Ralph best een hoop…Na het eten (pasta met kaas) hebben we overleg met de huttenwaard en het Duitse echtpaar. We besluiten samen (4-en) alsnog een toppoging te wagen met de belofte als het niet gaat terug te keren of te slapen in de noodhut bij de Stettiner Hütte.

Dinsdag 19 oktober: Hoogtepunt
Als we opstaan is er geen elektriciteit, er blijkt een aardbeving te zijn geweest (schaal 4) in Oostenrijk en dat is de verklaring. We ontbijten en ik ben best gespannen, maar laat dat niet merken aan Ralph (denk ik). We krijgen de laatste instructies en om 8.30 gaan we de vrieskou tegemoet, met een strakblauwe lucht en –10 graden heb ik inmiddels een wintersport gevoel. Gelukkig vindt Ralph wintersport ook leuk. De beklimming is zwaar, maar inderdaad te doen. De hoogtemeter bewijst wederom zijn dienst. Fijn om te weten hoe hoog je nog moet. We lopen in een witte sprookjeswereld op bijna 3000 meter. Ik en mijn zoon, God wat is dit allemachtig mooi! Plots staan we voor een tunnel of grot. De hoogtemeter wijst 2895m aan, volgens mij zijn we er, maar de tunnel is niet voltooid (typisch Italiaans) dus moeten we over de graat klimmen, en zien we na zo’n 30 hoogtemeters eindelijk de hut en een magnifiek schouwspel van de alpen. We rusten voor de noodhut die inderdaad van alle gemakken is voorzien, met zelfs 8 slaapplaatsen en de nodige Schnapps.
Na de lunch dalen we af richting Pfelders en volgen het spoor van de 2 mannen van gisteren. We dalen van 2940 meter af naar 1700 meter en dat kost ons 4½ uur door de sneeuw, de zigzag en zo nu en dan een tuimeling. Als we eindelijk beneden zijn komen we uit op de onverharde weg naar Pfelders. Als we aankomen in Pfeldererhof is het daar Ruhetag, het zal toch niet waar zijn… Gelukkig blijkt het de keuken te betreffen, we kunnen wel overnachten en eten in een dichtbijgelegen restaurant. Als we gaan eten komen we ons Duits echtpaar tegen die de aanwezigen verteld hebben van Ralph en de tocht die hij heeft afgelegd. Hij wordt daar als een held vereerd! Plots is Ralph graag 7 ipv bijna 8. Gevoel voor dramatiek heeft hij wel. ‘Respect’ is het woord, en dat is ook zo!
Na de Schnitzel met friet en ijsje na zijn we op. De hotelier vertelt ons dat het morgen gaat sneeuwen en dat de sneeuwgrens naar 400 m gaat. Ik geloof het wel. Dit nemen ze ons in ieder geval niet meer af.

Woensdag 20 oktober: De langste dag
Als we ’s ochtends de TV aanzetten laat de weersverwachting ons een zonnetje zien voor vandaag. Zie je wel. Als ik de gordijnen open sneeuwt het echter en niet zo’n beetje, er ligt toch al zeker 5 cm. Als we aan het ontbijten zijn houdt het sneeuwen op en zien we zowaar een waterig zonnetje. Als we vertrekken is het weer helemaal open getrokken. We hebben rustig aangedaan vanochtend door de zware tocht gisteren en we starten langzaam op. Het eerste stuk volgt de beek en de weg en is niet echt geweldig. Als we daarna het woud ingaan wordt het al snel beter en krijgen we weer de mooie afwisseling tussen herfstbos en alpenweides. We zien 2 herten en Ralph ziet salamanders (we lopen inmiddels rond de 800m) en kikkers. We lopen tussen de kastanjebomen en met het zonnetjes geeft dit een heel mooi plaatje.
Om 18.15 uur komen we aan bij de hut in Magdfeld. De maan reeds zichtbaar en Ralph heeft er nog steeds zin in, niet stuk te krijgen dat joch. In de hut krijgen we een slaapplek aangewezen en gaan we eten. Ralph broodjes met gesmolten kaas, ik pasta met spek en een salade (van Ralph).

Donderdag 21-10 oktober: Ga terug naar start…
Vandaag een goede start, we zijn voor 9 uur op pad, op weg naar Hochmut, waar we vorig jaar gestart zijn. Zodra de zon over de rand van de berg komt wordt het aangenaam warm, we bergen de jassen op en lopen in t-shirt. Het gaat redelijk op en neer maar Ralph vindt het prima. We pauzeren elk uur en komen steeds meer wandelaars tegen. De beschaafde wereld komt in de buurt. Rond 3 uur zijn we bij de skilift. We schieten onze foto’s waar we vorig jaar gestart zijn en nemen de lift naar beneden (1400m naar 800m in 5 minuten). Vervolgens via de bus naar Merano (20 minuten) waar we ons laatste verblijf (de jeugdherberg van Merano) betrekken. Nadat we alle spullen opgeborgen hebben gaan we naar de thermische baden voor de nodige ‘Erholung & Entspannung’. We badderen en zwemmen heerlijk en na 2 uur zijn we helemaal schoon en fris. Alle spierpijn is verdwenen. Men wijt dit aan het Radon dat van nature in dit water zit dat van 2 km diepte komt.
We nemen een pizza tegenover de Thermen en wandelen nog even door Merano, een mooi overzichtelijk stadje, dat al veel meer Italiaans is dan de hutten in de bergen. Ook is de voertaal Italiaans ipv het totnutoe gebruikelijke Duits.

Vrijdag 22-10 oktober: Terugreis
Voordat we naar huis kunnen, gaan we eerst per trein en bus (1½ uur openbaar vervoer) naar Katharinaberg . Vervolgens lopen we een klein uurtje van Katharinaberg naar Montfert waardoor we nog even kunnen genieten van de bergen, de rust en de schone lucht. Wat een contrast met Merano.
We nemen afscheid bij Montferthof waar ze net brood aan het bakken zijn en vertrekken huiswaarts. Rond 23.30 komen we weer veilig thuis.

Naschrift
Vorige tocht was al een belevenis, deze keer overtrof de eerste tocht. Uiteindelijk hebben we 67 km gelopen in 4 dagen waarvan de langste dag 23 km was. Dat een jongen van 7, bijna 8 dit presteert, had ik niet voor mogelijk gehouden. Dat belooft nog veel voor de toekomst!

Voor de liefhebbers wat data:

Dag 1: Monferthof-Eishof, 12,2 km gelopen
http://www.eishof.com

Dag 2: Eishof – Pfelder, 17,3 km gelopen
http://www.stettiner.13h.de/
http://www.pfelders-pfeldererhof.it/

Dag 3: Pfelder – Magdfeld, 23,2 km gelopen

Dag 4: Magdfeld – Hochmuth, 14,4 km gelopen
http://www.seilbahn-hochmuth.it/
http://www.thermemeran.it/
http://meran.jugendherberge.it/cs.asp?st=1&sp=de