Reddende engel boven de steile helling

“Dit is ook een mooie!” zei ik enthousiast, terwijl ik mijn broer de steen in mijn hand liet zien. “Sssst.. joh, straks hoort hij je nog!” siste hij terug. Elk jaar maakte ons gezin de mooiste bergwandelingen. Soms wel tochten van acht uur. We wilden mijn vader verrassen met een mooie bergstenenverzameling.
“Stop ‘m nu maar gauw in je zak, dan heeft hij heus niets door,” fluisterde ik zachtjes. “Weet je wat, we rennen alvast vooruit, dan kunnen we in alle rust de mooiste stenen uitzoeken!”

Mijn broer begon meteen te rennen. Over het smalle bergpaadje rende ik hem achterna. Precies op het moment dat we uit het zicht van onze ouders waren, struikelde mijn broer. Met zijn zakken vol stenen verloor hij zijn evenwicht en viel. Schreeuwend gleed hij een stuk van de steile helling naar beneden.
In paniek keek ik achterom: “Pap, mam, help!” gilde ik.
“Help, auwauw!” riep mijn broer veel harder.
Ik voelde me machteloos.

Op dat moment kwam als uit het niets een man naar mij toe. Geruststellend legde hij een arm op mijn schouder, klom daarna voorzichtig de steile helling naar beneden en stak zijn hand uit naar mijn broer. Die klauterde zo omhoog. Opgelucht omhelsde ik hem. De meneer glimlachte naar ons.

Met tranen in zijn ogen keek mijn broer naar zijn broek. Waar eerst de stenen veilig opgeborgen waren, zaten nu allemaal scheuren en rode bloedplekken.
Op dat moment kwam mijn vader de hoek om. Hij zag ons, liep snel naar ons toe. Snikkend vertelde ik wat er gebeurd was. Ik keek of ik de man zag die ons had geholpen, maar hij was nergens meer te bekennen.
“Hij was een reddende engel,” fluisterde ik verwonderd.
Mijn vader knikte: “Een steengoede man. Wat een wonder!”

Dit verhaal is ingezonden door Marije Vermaas voor de Bergwijzer-schrijfwedstrijd met als thema: Een bijzondere ontmoeting in de bergen.