Snowbootzzzz, met jongeren de bergen in

Snowbootzzzz, een project voor jongeren met een bijzonder talent in de vorm van autisme, adhd, odd en/of ander kenmerken. Een leertraject van matties4ever in samenwerking met Tirol Outdoor Experience om vooral jezelf te leren kennen en je vaardigheden te verbeteren maar ook stiekem een droom die werkelijkheid wordt voor begeleider en mede-eigenaar van matties4ever.nl.

Als kind was ik altijd al aangetrokken door de bergen. Het duurde echter 45 jaar voor ik voor het eerst de bergen, waarvan ik altijd dacht daar moet ik van dichtbij gaan bekijken, ook daadwerkelijk van dichtbij bekeken heb. De reden dat ik daadwerkelijk een ontmoeting met de bergen had kwam door kinderen; jongeren met een autistische aanverwante stoornis. De jongeren wilden iets presteren en dan ga je op zoek naar mogelijkheden. Al gauw kwamen we bij het bewandelen van de bergen uit en zodoende werd er een mooie tocht gelopen die geheel op maat was gemaakt door Tirol Outdoor Experience. De reden dat hier maatwerk meer dan fantastisch uit kwam was de betrokkenheid van Arres en Beja bij het organiseren van maatwerkreizen en in het bijzonder bij deze kinderen. De jongens vroegen aan Arres of dit in de winter ook mogelijk was en zo kwam daar een sneeuw/bergwandel-experience. We noemden deze Snowbootzzzzz. De zzzz achterop zou betekenen "slapen doe je 's nachts". Arres en Beja gingen aan de slag voor maatwerk en een leuk programma.
Even later kwam daar een reis uit waarbij 4 dagen in de sneeuw doorgebracht zou worden waarbij geslapen werd in een iglo en vanuit daaruit wandelingen gelopen zouden worden. Tja het vergt wat voorbereiding met deze jongens maar daar hadden we wel vertrouwen in. De lessen werden in elkaar gezet en soms werd er om de inhoud gelachen terwijl wij maar aangaven dat het heel belangrijk was. Zo kwam de datum van vertrek steeds dichterbij.

Op naar Allgäu en even slapen in een jeugdherberg. Na 10 uur reizen moet je niet nog eens direct ergens aan willen moeten beginnen. Nee, even een nacht goed rust en dan op naar het avontuur. Vroeg weg en op naar het contactpunt. Al snel kwamen onze begeleiders voor in de sneeuw Heike en Stefan. Nog geen 5 minuten verder en er was een auto vol met spullen uitgeladen die wij nog even mochten meenemen. HELP , wat een berg... Tja een keuken en keukentent, eten voor de aankomende dagen en wat dacht je van slaapzakken en binnenslaapzakken, sneeuwzagen, lawineschep en prikkers. Het kon niet op.

De jongens keken met uitgepuilde ogen en zagen hun rugzak dikker en dikker worden en zich vullen met materiaal. Op weg naar onze locatie voor de aankomende dagen. Prachtige witte sneeuw van 150 cm dik hadden we nodig om een iglo te kunnen bouwen. Ze stonden niet gereed maar we moesten ze zelf bouwen. Omstreeks 1400 uur kwamen we op de juiste plaats aan. En dan begint het bouwen onder instructie van Heike en Stefan. Geweldige mensen met een klik naar onze jongens toe. Dat zien we graag. Dat maakt het heel leuk en ontspannen. Uiteindelijk blijkt het bouwen van een iglo niet zo maar in een uurtje of 2 gedaan te zijn maar zou tot laat op de avond gaan duren. 8 tot 10 uur om alles geheel volgens traditionele wijze een iglo geheel op te bouwen. Tussendoor kregen we nog even een heerlijke maaltijd te verwerken. Deze maaltijd was geheel in het teken in de sfeer waarin we zaten. Dat wil zeggen geheel biologisch geteelde voedingsstoffen zonder kleur -en smaakstoffen.

Ik moet zeggen dat ik deze week heel lekker gegeten heb. Ook de jongeren die normaal toch wat lastig zijn met vreemde voeding en zeker onze jongeren die toch sneller reageren op 'ongewone' dingen hebben niet gegeten maar gevr****. Omstreeks 23.00 uur was de hele bende klaar en stonden daar 3 prachtige iglo’s geheel ingeruimd gereed om de eerste nacht aan te gaan. Het duurt even voor je geheel gereed bent om goed in je slaapzak te kruipen en de rest van je kleding te beschermen tegen de dingen die komen gaan, waaronder zware nachtvorst. Dan is het rustig. Ik lig op mijn rug en kijk naar een spierwit plafon en zie dat mijn adem als een kleine mistwolk optrekt en eindigt tegen dit witte plafond. Het is stil, dood stil en dan hoor je de nachtelijke geluiden uit de streek. Uilen die naar elkaar roepen als het geluid in een bizarre horrorfilm. Geweldig. Tussen de spleten van de bouwstenen die zorgen voor ventilatie doemen op als donkere strepen in de witte sneeuw. Daar tussendoor zie je een heldere hemel met sterren, heel veel sterren. Langzaam dommel ik even weg en val weg in de rust van de nacht.

Al vroeg ben ik wakker en laat mijn iglomaatje lekker slapen. Hij lag kei hard te snurken en tja… als je daarop gaat liggen dan is het opnieuw in slaapvallen uitgesloten. Dus ga ik er lekker uit en geniet van een rustige steeds lichter wordende donkere hemel. Langzaam komen de eerste vogels in beweging en lijken me volledig te negeren. Tenslotte het is hun gebied dus waarom zouden ze op me letten.
Druk eten zoekend en rond vliegend op zoek naar lekkere hapjes ontstaat er een ochtendkleur aan de hemel die werkelijk als een schilderij zichzelf neer zette. Langzaam komt het kamp in beweging en wordt ook de kok wakker. Die begint het toekomstig water te scheppen en op te warmen. Ook ruik je de heerlijke lucht van een griesmeelachtige pap. Daar had ik wel trek in. Even alle spullen buiten uithangen om de slaapzak lekker te laten uitdampen om daarna weer fris op te bergen in de iglo. Het signaal van de kok Stefan klonk en iedereen zat heerlijk zijn maaltijd weg te slobberen. De thermoskannen werden gevuld voor onderweg.

Vandaag stond er een wandeling op het programma door een dal heen en dan weer aan de andere kant omhoog om vervolgens om de berg heen te draaien en weer terug te komen naar het basis kamp. Onderweg loop je door de prachtige natuur van Allgäu en langzaam trekt de rust in je lichaam. De andere dagen ging niet anders. Hebben nog even een woonkamer in de sneeuw gemaakt met een heus bankstel en ijskast , tv en lamp. Dat was een tussendoor opdracht waardoor de jongeren met elkaar bezig zijn met elkaar en werken aan vaardigheden die ze in het dagelijks leven als minder makkelijk ervaren.
Lopen door onbelopen sneeuw wat overgaat van boomgrens naar rotsachtig gebied is alsof je voor het eerst je verkering uitdaagt om verder te gaan dan alleen maar zoenen. Althans zo voelde het voor mij. Hierbij hadden we een voorspel van een jaar waarin wolken tikken zat als kennismaking met de bergen en nu de uitdaging van alle elementen aan gingen. De laatste morgen zaten we samen en vroegen Heike en Stefan even een momentje van bezinning. Graag wilden ze weten wat we ervan vonden en zo gaven ze ook hun hun gevoel bloot. Waar het vandaan kwam, kwam het vandaan maar alle jongeren die normaal gesproken in het leven worstelen met contacten en een vlot verhaal in een groep vertellen, gaven allen vlot hun mening en vertelde hun ervaring van deze paar dagen. Soms moet je ook gewoon niet willen weten waar dingen vandaan komen maar gewoon genieten van het moment.

Na het eten hebben we ons gereed gemaakt voor vertrek naar de plaats waar ons voertuig stond. Ik vond het een lastig moment in mezelf. We waren klaar en je verwacht dan het sein "Oke lopen maar", maar er kwam wat anders. Stefan en Heike vroegen een moment om de natuur te bedanken dat ze ons goed gezind waren, geen problemen hebben bezorgd, hebben mogen genieten van alles om ons heen in de hoop dat de mensen nog meer bewuster met de natuur om zouden gaan. Normaal vind ik dit altijd een beetje zweverig gedoe maar ik was aangeraakt door de woorden die ze intens uitspraken. Ik keek even in het rond en zag ook dat de anderen hier last mee hadden. Eén van de jongens veegde even onder zijn ogen wat weg, en de ander slikte een paar keer stevig. Nu hadden we ook een wat hardere jongen bij die gericht is op een stoer leven. Ook hij werd steeds stiller. Zonder dat er wat gevraagd werd applaudisseerden de jongeren vanuit zichzelf om de woorden die uitgesproken werden en de intentie waarmee dit uitgesproken werd. Ik ben normaal niet zo emotioneel maar ook ik werd even zacht als sneeuw voor de zon.

De manier waarop wij op deze manier kennis hebben mogen maken met besneeuwde bergen en de geweldige natuurlijke omgeving met alles er op en er aan was heel erg intens. De eerste meters gingen moeilijk en langzaam. Ik bleef nog even staan en keek nog even om naar de plek waar we gestaan hadden met het uitzicht op het dal. Werkelijk fenomenaal uitzicht. Nog een laatste blik en dan nooit meer omkijken alleen nog maar terugkijken. Het afscheid was ook lastig in emotionele gevoelens maar heerlijk om ze eens te voelen. Had dit al lange tijd bij mezelf niet meer gehad maar hier smolt ik van.

Dan wegrijden... nog even een toetertje gebruiken, zwaaien en op weg naar het hotel.
Triest maar waar kwamen we na een kilometer geen grote sneeuwvlaktes meer tegen, slechts groene weilanden. Aangekomen in het hotel zorg dragen voor de bepakking, drogen van eventuele natte spullen en lekker warm douchen ipv wassen met verse sneeuw. Op de vroege avond deden we een rondvraag over deze missie. Was het dat gene wat men verwachte? De conclusie van een avondje gesprek was dat het een super missie was geweest. Het lacherige van sommige lessen werd hier even rechtgezet. Alles viel op zijn plaats. Niet alleen wat betreft lessen maar ook met name het gevoel, wat we kennen, wat we gedaan hadden, wat we beleeft hadden, wat we ervaren hadden en dat ze weer een stukje bij zichzelf waren gekomen.

Klaar voor de volgende trip met deze jongens. Ze zijn er klaar voor om de tocht der tochten in te zetten in juli. 7 dagen pure nature survival, eten uit de natuur, slapen in de natuur en zo alle andere dingen in de natuur.
Ikzelf had zoveel rust in me gekregen dat ik heel veel moeite had en nog altijd heb na een volle week om terug te komen in mijn ritme. Ik was zo vreselijk relaxed en ontspannen dat deze wereld me even niet meer kon raken. Helaas werd dit gruwelijk verstoord door de keiharde realiteit van mijn werk in de gevangenis. Keihard wat betreft omgang met elkaar, veel beton om je heen en deprimerende kleuren waar ik zeg maar meer depressief van wordt dan rustig...

De day-after maar wel een super ervaring rijker waar ik heerlijk op terug kan kijken.
Wij zijn in ieder geval... matties4ever.nl!