Verknocht aan de bergen in Oostenrijk
We hebben hier in huis een dochter rondlopen met een vorm van autisme. Hierdoor is het niet goed mogelijk om zonder zorgen op vakantie te gaan. Als kind trok Oostenrijk me als een magneet aan en als je vraagt waarom dan moet je het antwoord schuldig blijven. Geschreven door Rob de Lugt.
Door mijn dochter kwam ik in aanraking met nog veel meer kinderen met psychiatrische aandoeningen en zo begon ik naast mijn werk met begeleiden van deze kids. Ik zag op een bepaald moment de mogelijkheid om voor deze jongeren nog meer te gaan betekenen door hen succes ervaringen te geven in prestatie gerichte dingen. Dus wat kunnen we doen.
Een collega van mij gaf aan dat hij wel eens in de bergen had gelopen en dat dat erg leuk is. Tja , leuk ,leuk wat is leuk. Nou zei hij , lekker wandelen genieten van de serene rust , lunch pakketje en je voeten laten koelen door een bergstroompje. Zo gezegd zo gedaan en zijn dit project uit gaan werken. In de bergen zou je wolken kunnen aanraken en loop je soms op gelijke hoogte. Zo kun je het project dus een leuke naam geven: Wolken Tikken. Het klinkt alsof je dit nooit zou kunnen zonder daar enorm gevaarlijk voor te moeten doen. Zo hebben wij lessen samen gesteld en zijn we na 4 weekenden trainen de bergen in gegaan om een leuke wandeling te maken. Ergens beginnen en dan via een rondje weer terug uit te komen na 4 dagen waar je begonnen bent.
Zenuwachtig voor de trip maakte we gebruik van de bus om naar het beginpunt te rijden. Eenmaal aangekomen staan we tegen een enorme opgave te kijken. Tja , aan de bak... 1200 meter omhoog langs een waterval in Mittelberg. Het eerste stukje is een wandeling die je met 2 vingers in je neusgaten stopt maar de berggids gaf al aan rustig aan en ontspan. Ik heb nimmer een voorstelling gehad van hoe dit nu zou zijn of zou kunnen wezen. Heb me laten leiden door de mensen die er verstand van hadden. Een persoonlijk uitgerichte route op het kennen en kunnen van de jongeren. Niemand had aan deze ouwe heer gedacht die halverwege de route dusdanig door de hitte geraakt was dat een uitputting nabij was.
Ik ben 15 jaar beroepsmilitair geweest en nimmer had ik ooit mijn bepakking afgegeven. De berggids keek me lachend aan en zij geef hier. Kwaad, boos en teleurgesteld in mezelf ontmoete ik mezelf op weg naar boven meer dan eens. De jongens liepen me fluitend voorbij en gingen met de andere begeleider alvast even vooruit. Ik kon de berghut tikken maar het aantal meters was moordend. Wel kunnen genieten van de prachtige natuur en omgeving en plaats waar ik liep. Het uitzicht over de gletsjer van de braunzweigerhutte was dermate dat pijn snel over gaat in herstel. De jongens wachtte me boven op en stonden te klappen toen ik mezelf op een steen liet zakken en daar eens diep zuchtte. De jongens zagen er fris en fruitig uit. Zagen dat ik helemaal kapot was en zo gaf dit een extra kick aan de jongens . Ik de breedgeschouderde stoere man van 46 , kalend en werkend in de gevangenis gesloopt door en bergje maakte de jongens echt sterk voor de andere dagen en was hun prestatie van wereldformaat.
De jongens willen meer en meer en ook andere groepen willen de bergen in. Dus bergen …pas maar op we komen er aan , na 1 keer wandelen totaal verkocht aan de schoonheid en aangetrokken door de magneet werking van bergen. Dat niet alleen de jongeren hebben door de lessen goed leren samen werken waardoor ze nu een bergwijzer zijn geworden. Zowel persoonlijk als in de praktijk op de berg. En ik heb me laten overhalen voor nog meer... maar nu eerst trainen. Zo ben ik ook een bergwijzer geworden.
Dit verhaal is ingezonden door Rob de Lugt voor de Bergwijzer-schrijfwedstrijd met als thema: Bijzondere ontmoeting in de bergen.
