7 redenen om de Tour des Fiz in de Franse Haute-Savoie te lopen
Er zijn minstens zeven steengoede redenen om de Tour des Fiz te lopen, zoals de verbazingwekkende karstvlakte van de Désert de Platé, het grootste karstplateau van Europa. Maar ook de majestueuze uitzichten op de Mont Blanc (4809 m) en de beklimming van de pittige, maar grandioze rotswand van de Brèche du Dérochoir – die is ontstaan door een gigantische steenstorting – zijn goede redenen.
Uitzicht op de Mont Blanc (4809 m), vanaf de Col d'Anterne.
De Mont Blanc is op deze trektocht heel vaak in beeld. Tenminste, als je uitzicht hebt en de hemel niet bedekt is met een dik wolkendek. De beste uitzichtpunten zijn de Col d'Anterne en de Brèche du Dérochoir, maar vanaf de Collet d'Anterne zie je hem onder andere ook.
Een stenig, lekker stijgend pad leverde ons af op de Collet d'Anterne (1796 m) waar een paar joekels van rood-wit geverfde elektriciteitspalen in een glooiende grasvlakte staan. En daar, op dat pasje, openbaarde de gigantische rotswand van de Rochers des Fiz zich over zijn volle breedte.
Een half uurtje verderop, op het terras van Refuge d'Anterne Alfred Wills, was het gezellig druk. Dandy Sherpa uit Solo Khumbu, Nepal, was er huttenwaard (reden 2). Charmante Dandy serveerde goudgele patat, smeuïge omeletten en bosbessen-rabarbertaart. Wij bestelden een kopje kruidenthee, want onze rugzakken wogen bij wijze van spreken een ton vanwege het in het dal ingeslagen voedsel.
Van Refuge Alfred Wills naar de Col d'Anterne ging het eerst steil omhoog naar het Lac d'Anterne en vervolgens wat geleidelijker naar de col die uitzicht biedt op de Mont Blanc (hoogtepunt 3). Ik heb de hoogste top van de Alpen vele malen gezien, maar ik ben nooit voorbereid op de impact die het uitzicht op me heeft: dat zoiets magistraals echt bestaat.
Hoe dichter we de compacte wand van de Dérochoir (hoogtepunt 4) naderden, hoe groter de rotsblokken om ons heen. De route door deze chaos was goed gemarkeerd met verfstippen en er was een steenmannetjes-virtuoos aan het werk geweest die fragiele bouwwerkjes had neergezet.
Plotseling stonden we onderaan de Dérochoir. "Potverdrie, dit is tweedegraads klimwerk," zei ik, "en geen kabel te zien." Daar had Marcia op gehoopt: "Niks leuker dan een stukje klimmen", zei ze en hup, daar stond ze al naast me. Verder was de steile zigzagroute door de wand vrijwel overal prima gezekerd met vuistdikke touwen en dikke ijzeren stangen.
Eerst scheen de zon, maar al gauw stak er een schraal windje op en omhulde de mist ons. Onderweg naar de Grande Platière, een skistation, betraden we eindelijk de ongelofelijke lapiaz, zoals de Fransen het egaalgrijze karstplateau van de Désert de Platé (hoogtepunt 6) met zijn scherpe rillen, gaten, spleten en spelonken noemen. "Hier krijg ik nooit genoeg van," zei Marcia.
Het volledige verhaal lees je in Bergen Magazine 3 van 2018. Neem vóór maandag 4 juni 16:00 uur een abonnement en je ontvangt dit nummer thuis. Meer wandelverhalen van de auteur zijn te vinden op www.noeslautier.nl
