Blauwe neuzen in augustus

Het heeft de hele nacht geregend en dat doet het nu nog steeds. Zal de tweedaagse bergwandeltocht langs meren en ruïnes nog wel doorgaan?

Na lang doelloos rondhangen blijkt van niet. Omdat we niet van stilzitten houden, melden we ons daarom aan voor het beklimmen van de Triglav. De hoogste berg van Slovenië. De hoogste berg die ik ooit zal beklimmen...

Auteur: L. Poort

We lopen omhoog. Alleen maar omhoog. Naar een berghut ergens op de berg. Vijf uur lang sjouwen we onszelf naar boven. Bij aankomst schrikken we ons een hoedje. We blijken in een klein, ijskoud hutje naast de berghut te slapen 'omdat dat goedkoper is'. We treffen er twee vierpersoons- en twee tweepersoonsbedden met kriebeldekens aan. Voor die zeventig euro per persoon had ik toch wel wat meer verwacht. Al is de ervaring van het slapen in een vierpersoonsbed natuurlijk onbetaalbaar.

De toiletten zijn in een ander hutje. Het zijn gaten in de grond waar een verschrikkelijke putlucht uitkomt die in de verre omtrek van het hutje te ruiken is. Gelukkig is het in de grote hut gezellig en warm. We dineren met het enige avondmaal dat er te krijgen is: waterige goulashsaus met twee stukjes vlees en polenta met stukjes. Maar ik heb zo'n honger dat alles lekker is.

Tegen zes uur 's avonds ben ik al bedtijdmoe. Maar om dan al te gaan slapen, voelt wat raar. Ik ben toch geen mietje! Uiteindelijk gaan we om tien uur met z'n allen naar bed. Als we dan toch hetzelfde bed delen... Met een stapeltje dekens bovenop me, heb ik het niet eens meer zo koud.

Veel te vroeg gaat de wekker alweer. Na een welkom ontbijt van eieren met ham, trekken we om half acht onze regenjassen aan. Verse sneeuw verwelkomt ons.

Een dik uur later zijn we alweer een heel stuk gestegen. Er ligt inmiddels overal sneeuw en het waait en waait maar. We stoppen om wat te eten. Maar ook na de laatste kruimels blijven we staan. Te lang. Klappertandend staan we als pinguïns bij elkaar. The Boss wil even wachten om te kijken of de mist wegtrekt. Het is te gevaarlijk om nu door te gaan. Koud tot op het bot lopen we nog even omhoog naar de wegwijzer, maar dan maken we weer rechtsomkeert.

Ik vind het al lang niet erg meer. Als jonge Nederlanders die niet gewend zijn aan bergen, zijn we namelijk helemaal niet goed aangekleed. The Boss had het niet nodig gevonden om van tevoren even te vermelden dat de sneeuw op de bergen het hele jaar door blijft liggen, ondanks de bikini's op de camping. Geeft niet, ik ben al lang trots op mezelf!

We lopen weer over het lange kronkelpad naar beneden. In het begin lijkt dit makkelijker te gaan dan omhoog. Elke onervaren bergwandelaar heeft dit idee. Maar de werkelijkheid is anders. Ik ben het al snel helemaal zat. Mijn kuiten doen pijn en ik heb genoeg gelopen. Waarom is wandelen ook alweer zo leuk? Maar we zijn er nog lang niet. Pas aan het eind van de middag stap ik de heerlijke, warme campingdouche in.

Het is inmiddels vijf jaar later en ik heb ondertussen nog vele andere bergen beklommen. Maar bij het zien van de foto's van de Triglav, moet ik elke keer weer een beetje bibberen. Zelfs in augustus.

Deze reportage is een van de inzendingen voor de patagonia - schrijfwedstrijd