De eerste bergbeklimming van Sean Vos

Uitzicht vanaf de Oberaarhorn. (2005). Foto Sean Vos Dit is een interview met Sean Vos. Sean is geboren in 1985 en actief als fulltime ondernemer (SlimRenoveren), freelance fotograaf en freelance webdesigner in de regio Eindhoven. Om het werkende leven heen, brengt hij zijn tijd bij voorkeur in de bergen door, waar hij het verblijf op hoogte combineert met zijn passie voor fotografie. "In de bergen kom ik tot rust en neem ik de tijd voor het maken van de perfecte foto. Buiten het verblijf in de bergen, dat helaas beperkt blijft tot de vakantieperioden, ben ik lid van de kernredactie van Bergen Magazine."

Wat herinner je je nog van je eerste bergwandeling/beklimming?

Ik was met mijn ouders en zusje op pad naar de Rastkogelhütte in het Zillertal. Ik was toen zeven. Achteraf gezien een klein stukje lopen, maar het vooruitzicht om naar een echte berghut te gaan maakte het wel superspannend. Daarna volgde nog vele dagtochten, totdat ik in 1996 samen met mijn ouders, zusje en vrienden de eerste huttentocht maakte, wederom in het Zillertal. Mijn eerste echte beklimming was de Hochwilde in de Ötztaler Alpen, die ik in 2000 beklom tijdens een C1 jeugdcursus met de NKBV.

Wat is je meest bijzondere beklimming geweest?

Aan de eerste beklimming van de Hochwilde heb ik toch wel een heel bijzondere herinnering. Het was mijn eerste 'echte' berg, compleet met een prachtig stukje rots- en sneeuwgraat en een mooie gletscheranstieg. Drie jaar later heb ik hem nog eens beklommen tijdens een rondtour van een week. Andere hoogtepunten waren voor mij de Similaun, Oberaarhorn, Grossvenediger en de Wilder Freiger.

Met wie ga je meestal de bergen in?

Vroeger ging ik altijd met mijn ouders. Daarna heb ik mij een aantal keer bij een NKBV bergsportkamp aangesloten, waar ik mijn vriendin Laura heb leren kennen. Nu gaan we vaak samen met vrienden die we al jaren kennen. Met z'n vieren hebben we zo in de afgelopen vier jaren al veel mooie touren gemaakt.

Wat vind je het leukste aan bergbeklimmen?

Als ik onderweg ben geniet ik nog het meeste van de omgeving en het onderweg zijn zelf. Het gaat mij dan ook niet om de moeilijkheid van de beklimming of de hoogte van de top waarnaar ik op weg ben. Liever houd ik het wat gemakkelijker en overzichtelijker, zodat ik onderweg genoeg tijd en ruimte heb om de omgeving vast te leggen met mijn camera. De combinatie van onderweg zijn en fotograferen spreekt mij het meeste aan in de bergsport. Mijn camera laat ik dan ook nooit thuis. Het meeste geniet ik wanneer ik 's avonds na een mooie beklimming aankom bij een hut om te overnachten. Wanneer de zon langzaam onder gaat, is het licht op zijn best en kan ik al fotograferend nagenieten van een prachtige dag en terugkijken naar de top waar ik overdag bovenop stond.

Wat vind je het moeilijkste aan bergbeklimmen?

Het moeilijkste vind ik dat je na een weg omhoog altijd nog terug moet. Het komt dan ook wel eens voor dat ik op de top niet echt de tijd neem om te genieten van het uitzicht omdat ik alweer bezig ben met de terugweg. Tegelijkertijd vind ik het ook wel fijn dat gevoel me soms bekruipt, want het is een soort natuurlijke bescherming tegen overmoedigheid op de terugweg.

Wat is je grootste bergprestatie geweest tot nu toe?

Top van de Wilder Freiger, Oostenrijk. Foto Sean Vos Poeh, dat vind ik een lastige. Zoals ik eerder al aangaf, ben ik niet echt prestatiegericht als ik in de bergen onderweg ben. Het gaat mij meer om de omgeving dan om de prestatie. Als ik dan toch moet kiezen, dan kies ik voor de beklimming van de Wilder Freiger vorig jaar. Met z'n vieren hebben we daar toen een mooie tweedaagse tour gemaakt die alles in zich had. Mooie uitzichten, een prachtige overnachting in het Becherhaus, onze weg zoeken in de mist en een flink uitdagende afdaling van ruim tweeduizend hoogtemeters.

Hoe motiveer je jezelf om op moeilijke momenten toch door te gaan?

Gelukkig ben ik altijd met vrienden onderweg. We kennen elkaar al jaren en weten elkaar altijd wel te motiveren als één van ons er even doorheen zit. Gelukkig komt dat maar weinig voor.

Waardoor is je liefde voor bergen en klimmen ontstaan?

Ik heb geen idee hoe ik met het bergvirus besmet ben geraakt. Misschien omdat mijn opa en oma al jaren in Oostenrijk kwamen en ik daar via hen en mijn ouders in mijn jeugd vaak terecht ben gekomen.

Wie is je voorbeeld (en waarom?)

Mijn boekenkast staat vol met boeken van de Duitse alpinist en fotograaf Bernd Ritschel. Door zijn prachtige foto's ben ik geïnspireerd geraakt om zelf foto's te gaan maken. Vorig jaar heb ik hem in Nederland ontmoet en deelgenomen aan een fotoworkshop. Een mooie ervaring waarvan ik wederom veel heb geleerd.

Welke berg zou je ooit nog eens willen beklimmen?

Na vijf jaar in Oostenrijk zou ik wel weer eens naar Zwitserland willen voor een mooie beklimming. De Weissmies staat zeker nog op mijn verlanglijstje, maar ook de oversteek over het achterste deel van de Aletschgletscher van het Lötschental naar de Grimselpass lijkt me nog een mooie uitdaging.

Heb je wel eens speciale dingen meegemaakt in de bergen?

Ooit stond ik samen met mijn klimmaatje op de Zwitserse nationale feestdag op de Wiwannihorn na een mooie rotstour. Via een andere route kwamen twee Zwitsers ongezekerd omhoog en op de top begonnen ze allerlei stenen op te tillen. Al snel bleek waarom: onder één van de stenen kwam een fles Gennepilikeur tevoorschijn, waarmee we gezamenlijk geproost hebben op het bereiken van de top. Wie de fles leegmaakt, moet volgens die Zwitsers zo snel mogelijk een nieuwe op de top neerleggen.

Welke andere bergsport lijkt je uitdagend om een keer te doen?

Ik heb ooit meegedaan aan een introductieweekend parapenten. Het lijkt me prachtig om nog eens mijn vliegbrevet te halen en op de thermiek over de Alpen te zweven.