Met kabelbanen en benenwagen dwars door de Ötztaler Alpen
Op mijn trektocht van het Tiroolse Sölden naar Pfunds in het Inntal zoek ik de grens op tussen commercieel uitgebaat bergreliëf en onberoerde natuur. Mijn conclusie: de Ötztaler Alpen zijn groot genoeg om zowel skiërs als wandelaars een mooie bergervaring te bezorgen. En, eerlijk is eerlijk, kabelbanen brengen je sneller naar het hooggebergte en ontsluiten er nieuwe wandelmogelijkheden.
Tekst & foto’s Bert Vonk
Het uitzicht vanaf het Tiefenbachjoch boven Sölden is verpletterend. Het is 15 juli, maar het lijkt of de winter dit jaar wel heel vroeg zijn witte deken over het Oetztaler gletsjerskigebied heeft gelegd. Zodra ik een voet buiten het platgetreden paadje van gondelbaanbergstation naar uitzichtspunt zet zink ik weg in kniediepe poedersneeuw. De stalen balken van de loopbrug die boven een honderden meters diepe afgrond hangt zijn wit uitgeslagen van de rijp. Recht tegenover me rijzen de in smetteloos wit geklede flanken van de majestueuze Wildspitze op.
Als inlooptocht maak ik een hoogtewandeling van de Tiefenbachferner naar Vent. Net onder de sneeuwgrens kronkelt het pad zich in bochten door een ruige steenwoestijn met uitzicht op de vergletsjerde flanken van de Similaun totdat het na een paar uur door heerlijk groene weiden steil afdaalt naar het idyllische dorpje aan het einde van het Ötztal. Vent besloot in de tachtiger jaren om zich helemaal te richten op wandelaars en toerskiërs en is sindsdien een oase van rust gebleven.
Een kabelbaantochtje naar de top van de ruim 3000 meter hoge Gaislachkogel is een must voor elke bezoeker van Sölden. Zowel in het dal – als in het bergstation hangen grote foto’s van Daniel Craig en zijn lieftallige tegenspeelster Lea Seydoux, maar verder is er weinig dat nog herinnert aan de spectaculaire opnamen van de 24e Bondfilm “Spectre”.
Op de top bewonder ik de strakke glasgevels van het Ice Q restaurant, dat voor “Spectre” even dienst deed als sanatorium voor welgestelde boeven.
Op de eerste etappe van mijn vijfdaagse trektocht duik ik bij de Rettenbachferner boven Sölden onder in de nog altijd winterse bergwereld. Over een gesloten sneeuwdek bereik ik het Pitztaler Jöchl.
Diep beneden me zie ik de Braunschweiger Hütte liggen. Alles is wit zover het oog reikt.
Vanuit de Braunschweigerhütte maar twee uurtjes lopen naar het bergstation van de Gletscherexpress die vanuit dalstation Mittelberg via een tunnel 1100 meter hoogteverschil overbrugt.Helemaal rechts zie je de top van de 3440 m hoge Brunnenkogel met de hoogste kabelbaan van Oostenrijk. Links daarnaast het Mittelbergjoch dat de overgang naar Taschachferner en Taschachhaus vormt.
Vanaf het bergstation van de Pitztaler Gletscherexpress brengt de pas 4 jaar oude Wildspitzbahn me in een paar minuten naar het Bergstation annex Eiscafé op de 3440 meter hoge Hintere Brunnenkogel. Bij het hoogste café van Oostenrijk zijn het – in tegenstelling tot de Ice Q boven Sölden – zijn het ronde vormen die het oog strelen. Het café had zo kunnen figureren als ruimteschip in de film Interstellar.
Na de overschrijding van het Mittelbergjoch dalen we af over de zachtglooiende Taschachferner. In dit nog volledig ongerepte poollandschap wijst niets op de nabijheid van bergliften. Aan onze linkerhand benemen huizenhoge ijsmuren het zicht op de Wildspitze.
Vanaf de Taschachferner dalen we over de woeste eindmorene verder af naar het Taschachhaus.
De tocht van het Taschachhaus naar het Ölgrubenjoch is niet bijzonder zwaar, maar verloopt in het bovenste deel wel over sneeuw.
Gepatschhaus: Het is goed toeven in de oudste DAV hut van Oostenrijk, die hier in 1873 door de Sektion Frankfurt gebouwd werd toen de Gepatschferner nog bijna tot de op ruim 1900 meter hoogte gelegen hut reikte. Van hieruit loopt sinds 1980 een weg naar het derde en kleinste gletsjerskigebied van de Oetztaler Alpen.
Als ik om 7 uur ’s morgens uit het Gepatschhaus vertrek is het al behoorlijk warm, dus wandel ik in een rustig tempo omhoog langs een paar mooie bergmeertjes, waarin de nog steeds onaangeraakte Weissseespitze zich spiegelt. Van de Gletscherstrasse is niet meer dan een door kale berghellingen getrokken potloodstreep te zien.
Vanaf het 3150 m hoge Riffljoch heb ik voor de laatste keer een majestueus uitzicht op de Wildspitze.
De afdaling van het Riffljoch loopt over een klein gletsjertje en steile puinhellingen en vraagt nog één keer volledige concentratie.
De liefelijke weiden boven het Hohenzollernhaus vormen een aangenaam contrast met de woeste gletsjerwereld die ik de afgelopen dagen doorkruist heb. Het avondeten wordt geserveerd op het nog zonovergoten terras.
Mijn vijfdaagse trektocht door de Ötztaler Alpen eindigt in het slaperige dorpje Pfunds in het Inntal.
Praktische informatie over de tocht van Bert vind je hier
