Cinque Torri - Dolomieten - Italië - Frank Peters

Met passie op de Cinque Torri klimmen (Dolomieten)

Met een paar honderd foto’s van de omgeving van Cinque Torri (Vijf Torens) in de pocket, hadden we eigenlijk al tevreden naar beneden gekund, maar fotografie is mijn favoriete neurose. De drang om toch nog een paar extra fotootjes te maken (lees de angst om wellicht iets geweldigs te missen), kon ik niet weerstaan en ook de andere fotografen, met wie ik boven was, wilden graag nog even blijven. Je reinste beroepsdeformatie, maar die weet ik tegenover mijn geweten altijd zeer succesvol te verdedigen met de kwalificatie ‘passie’. Daarmee is alles geoorloofd.

Tekst en foto: Frank Peters

Op de camera had ik m’n 100-400 mm telelens geschroefd, maar het duurde even voordat ik hem zag. In eerste instantie was ik nog gefocust op een aantal andere klimmers. Leuk zo’n telelens, maar als je er doorheen kijkt, zit je in je eigen teletunnelvisie en zie je geen moer meer van de rest van de wereld.

Eenzame klimmer

Toen ik weer van achter mijn camera vandaan kwam en iets verder keek dan 400 mm, zag ik op de meest linkse toren een ‘mier’ naar boven bewegen. Een eenzame klimmer in een haast apocalyptisch landschap. Prachtige metafoor voor de nietigheid en tegelijkertijd de kracht van de mens. Een beeld dat met de snelheid van het licht ineens die gedachten vormt, nog voordat je het zelf in de gaten hebt, maar door de vertraging van handelen ook zomaar weer verloren kan gaan.

Snel draaide ik m’n camera richting de klimmer en maakte met bijna alle instellingen van de vorige foto een opname. Alleen de sluitertijd paste ik aan van 1/800 sec. naar 1/640 sec om iets meer licht toe te laten. Diafragma bleef f/5,6. Bij een groot telebereik en focus op oneindig is veel scherptediepte niet nodig. ISO waarde 200 en beeldhoek 400 mm.

Richting de top

Wat ik echter vergat was dat de zelfontspanner nog op 2 seconden stond. Ik gebruik de zelfontspanner vaak om bewegingsonscherpte te voorkomen, omdat ik de camera dan kan loslaten en daardoor tijdens de opname geen trillingen kan veroorzaken door eventuele handbeweging, maar nu had ik liever achter elkaar foto’s gemaakt. Met een sluitertijd van 1/640 sec is de kans op bewegingsonscherpte sowieso al gering en met continu opnamen wordt de kans om een mooie pose van de klimmer vast te leggen vergroot. Theorie is altijd mooier, dan het geklooi in de praktijk.

Op goed geluk kon ik na twee seconden nogmaals afdrukken en tot slot nog een allerlaatste keer, voordat de klimmer achter de rotsen verdween en ik ‘m nooit meer zou zien, behalve dan op de schamele drie foto’s. Maar soms heb je geluk. Een losse flodder in de roos, een voltreffer uit onhandigheid, maar wat maakt het uit. Op de tweede foto klom de onbekende klimmer in zijn mooiste pose richting de top. Boodschapper van nietigheid en kracht, en de grootste rechtvaardiging voor ‘passie’.

Locatie: Cinque Torri, Dolomieten, Italië

Verhaal achter de foto – september 2013

Meer inspiratie