Het regent zonnestralen. Foto Frank Peters

Verhaal achter de foto: Het regent zonnestralen

Ondanks dat ik in mijn eentje ben, reis ik met Herman, alhoewel, in eerste instantie is hij er zelf niet bij, maar dat komt later goed. Herman leeft in melodieën die mijn herinneringen dragen en in teksten waarin de zon schijnt of de wolven onderweg zijn.

Tekst en foto: Frank Peters

Vandaag lijkt het een dag voor de wolven. Troosteloos alsof het november is. De bergtop van waar ik een schitterende zonsopgang gepland had, ligt volledig in de mist. Klimmen heeft geen zin. Ik moet zelfs naar beneden om nog enig uitzicht te hebben.

Lager op de berg wordt het zicht iets beter, maar euforisch word ik er niet van. Toch besluit ik te blijven wachten. Ik heb tenslotte niet voor niets meer dan 1200 km gereden, vervolgens een tocht van een paar uur gemaakt, daarna veel te veel betaald voor een overigens best goede berghut en uiteindelijk gruwelijk vroeg mijn heerlijk warme slaapzak vaarwel gezegd.

Soms vraag ik me af waar het toch is mis gegaan. Waarschijnlijk staan mijn oud klasgenoten van de Fotovakschool straks weer de meest schitterende naaktmodellen te fotograferen, terwijl ik hier op een koude rots eenzaam zit te blauwbekken tussen grijze mistflarden en stapels stenen. Landschapsfotografie kan best een uitzichtloze bezigheid zijn.

Maar soms gloort er hoop en heeft het wachten zin. Na ongeveer anderhalf uur, trekt de mist op en prikken hier en daar zowaar wat kleine lichtbundels door het wolkendek. Er belooft onverwacht iets moois te gaan gebeuren op deze troosteloze ochtend. Alsof Herman tot leven wordt gewekt.

Ik ren een stukje naar beneden en vind een uitstekende plek voor m’n statief. Ik schroef de 80-200 mm telelens erop en zit klaar voor het moment dat de wolken definitief open breken. Mijn diafragma zet ik alvast op f/8. Dat zorgt voor een redelijk grote scherptediepte, die ik in feite helemaal niet nodig heb. De bergen liggen tenslotte ver weg en ik neem geen onderwerp mee in de voorgrond, maar f/8 kies ik nu puur voor de beste optische kwaliteit van de lens. Sluitertijd wordt 1/60ste. Bij een telebereik is dat aan de lage kant, waardoor bewegingsonscherpte zou kunnen ontstaan, maar ik werk van statief, dus het moet geen probleem zijn. ISO waarde wordt 200.

Wat ik hoop, gebeurt. Ik word er vrolijk enthousiast van, opgewonden, en dat terwijl ik de naaktmodellen allang weer vergeten ben. De stralen van de zon priemen als een gouden regen door de wolken heen en ik hoor ze zingen; “Ohohooo, even rustig adem halen”.

Locatie: Cima Cadin di Neve, Dolomieten, Italië

Het regent zonnestralen. Foto Frank Peters