Verhaal achter de foto: Marokko
Met een groep vrienden wandelde ik in 2014 door het hoge Atlasgebergte van Marokko; een supertocht. We werden begeleid door muildieren die onze bagage droegen, muildierdrijvers, een kok en een ervaren gids. Steeds waande ik me in een ander adembenemend filmdecor. Ik was meteen verknocht aan dit land en voelde me er snel thuis. Ik fotografeerde veel, totdat de zon onderging en had soms moeite de andere bij te houden. Ik wilde graag op veel plekken even wat langer blijven om te fotograferen. Ik nam me meteen al voor het land nog een keer te bezoeken maar dan om enkel te fotograferen.
Tekst en foto: Sabine Joosten
De gids, Ismail Zegzaou, die onze reis had georganiseerd en ons tijdens de tocht bijstond was op zoek naar meer werk. Een website zou hem daarbij kunnen helpen en in een joviale bui bood ik aan een site voor hem te maken. Zo zou hij zijn droom, om reizen op maat via een website aan te bieden, wellicht kunnen verwezenlijken. Twee maanden later had ik de website tot zijn grote verrassing ook daadwerkelijk gerealiseerd. Hij bood mij als dank aan om samen op pad te gaan en me zo kennis te laten maken met zijn land en zijn inwoners.
En zo vertrok ik in mijn uppie, een jaar na de eerste kennismaking met Marokko voor vier weken naar dit bijzondere land. Ik huurde een fourwheeldrive, slalomde om de ezels en paarden heen door Marrakesh, bestudeerde gespannen de kaart en pikte Ismail op.
Terug naar de basis
Ik fotografeer al 35 jaar onafgebroken voor verschillende opdrachtgevers. En dan zijn er van die momenten dat je weer even terug moet naar de ‘basis’. Ik wilde deze reis graag maken zonder ideeën noch vooropgezette verhalen en me laten verrassen door wat ik tegen zou komen.
De eerste dag maakte ik pas aan het einde van de middag mijn eerste beelden. Een dromedaris stond langs de kant van een verlaten weg te wachten op een toerist om op hem te gaan zitten. Op de achtergrond de besneeuwde toppen van het atlas gebergte. Euforisch kan ik dan worden en de wereld om me heen totaal vergetend.
Ik maakte een prachtige tocht, sliep bij familie en vrienden van Ismail, ontmoette nomaden in afgelegen gebieden, bezocht scholen en wandelde in prachtige desolate landschappen. Als de zon onderging stopte ik mijn camera in mijn tas en uploadde de beelden naar mijn macbook. Ik voorzag ze meteen van metadata (informatie over wat er te zien is op het beeld), dat zou bij thuiskomst vele uren schelen. We reden over pistes met alleen maar sneeuw, reden langs duizelingwekkende afgronden, en bezochten de woestijn.
Als 16 jarige, sloot ik me aan bij een fotoclub in s-‘Hertogenbosch en begon met het fotograferen van lijnen, vlakken en structuren. In de woestijn vond ik die thema’s opeens weer terug. Toen ik deze foto maakte, net voordat de zon onderging en het licht op zijn mooist was, rende ik een duin over. Ik probeerde niet dáár te lopen waar ik nog wilde fotograferen, geen sporen van mezelf achterlatend. Alleen, liggend in het zand, met een klein dapper sprietje voor mijn lens. Soms valt alles voor even op zijn plek.
Camera-instellingen:
Foto genomen op 16 maart 2015
gps 30°58'49" N 3°55'39" W
Camera Nikon D800
Zoomlens 24 –70/Brandpuntsafstand 70 mm
Belichting 1/60 - diafragma 14 - iso 400
In maart 2016 organiseer ik samen met Ismail een 10-daagse reis naar de woestijn. We bereiden ook een andere reis voor in het atlas gebergte in oktober. Houdt de website in de gaten. Ik begeleid je in het ontdekken van je eigen beeldtaal en geef je alle practische en technische informatie die je nodig hebt om je camera een verlengstuk van jezelf te kunnen laten zijn. Je kunt natuurlijk ook meegaan zonder te fotograferen.
“God heeft het land met water geschapen voor de mens om in te wonen en de woestijn om zijn ziel te ontdekken.”
(Berber spreekwoord)
Kijk voor meer informatie op www.ismailtours.com
