Verhaal achter de foto: schaduwzijde en ondraaglijke lichtheid

“Normale mensen zou ik er niet naartoe sturen, maar voor wie naar Rome loopt, moet het mogelijk zijn”. Het zijn bemoedigende woorden van Kaspar Ochsnel uit Interlaken. Hij is de enige die ons een weg over het eerste deel van de Alpen kan wijzen.

Tekst en foto: Frank Peters

Het is eind mei en eigenlijk nog te vroeg om de passen over te kunnen steken, maar we zijn al anderhalve maand onderweg en laten ons niet tegenhouden door een beetje sneeuw. Zonder dat hij ons kent is hij hiervan op de hoogte. Wie wijs is geworden herkent de symptomen. De schade probeert hij zoveel mogelijk te beperken.

We krijgen een kaart van hem mee, waarop hij de route heeft aangegeven en de gevaarlijke passages heeft aangekruist. Onderweg stuiten we op de resten van lawines, die complete stukken bergwand hebben weggeslagen. We klauteren over meegesleurde bomen en langs hellingen waar voorheen goed begaanbare paden moeten hebben gelopen. We bereiken de Renglipas en kunnen vervolgens via de Gherihorn afdalen naar Kandersteg. Nog zonder kleerscheuren, die komen later pas.

In het bos op de route naar berghotel Schwarenbach wordt het angstaanjagend donker. Een dikke mist ontneemt ons alle zicht. Ik maak een foto van mijn compagnon waarin zijn verschijning wordt gereduceerd tot een silhouet. Weinig licht, maar juist nu wordt de schaduwzijde zichtbaar. Die van hem, maar misschien nog wel meer die van mij. Hij twijfelt, is verstandig. Ik niet. Hij neemt liever de trein dan zich in de gevarenzone te begeven, maar ik heb hem overtuigd, lees overgehaald, om toch naar boven te gaan en elke stap te zetten. Er zit een breuk aan te komen in onze voetreis en in onze vriendschap, maar dat weten we nog niet. De scheur is net pas ingezet.

Als we het bos achter ons laten, lost de schaduw op in een witte duisternis. Pijnlijk wit, zo licht dat we niets meer zien. Geen contouren, geen lijnen, geen perspectief, alleen nog sneeuw en mist.

Het verschijnsel duurt slechts een paar seconden, maar laat een levenslange indruk achter.

Verderop kunnen we weer drie, misschien vier meter ver kijken. Een pad is er niet meer. We volgen de sporen van rupsbanden, waarvan we niet zeker weten waar ze naartoe zullen leiden. Naar Schwarenbach nemen we aan, want ze zullen hier toch geen spoor trekken door niemandsland om bij niemand uit te komen?

We moeten opschieten. De sporen sneeuwen steeds verder dicht. We zoeken Schwarenbach in een verblindende eenzaamheid die de schaduwzijde laat verbleken in de ondraaglijke lichtheid van ons bestaan. Hier hebben we elkaar nog te hard nodig. We veranderen, maar halen uiteindelijk de hut, white en out.

Verhaal achter de foto schaduw en licht