Zonder haast op de Mont Blanc – deel 2
Grote delen van de couloir zijn voorzien van staalkabels. Helaas kunnen die niet voorkomen dat we halverwege deze steile klim getuige zijn van een reddingsoperatie. Een vrouw is bij het afdalen gevallen en heeft vermoedelijk haar been gebroken. De rood-gele helikopter maakt er een spectaculaire vertoning van, maar eigenlijk zitten we daar niet op te wachten. Wat we nu van dichtbij zien gebeuren, bevestigt dat er met deze normaalroute niet te spotten valt. Hoewel we vlot door de couloir komen, erger ik me aan het gedrag van de Franse berggidsen.
Velen van hen nemen hun klanten soms letterlijk op sleeptouw. We zien hoe een man in spijkerbroek afgemat naar beneden strompelt. In zijn handen heeft hij twee bamboestokken. Hij struikelt en rolt bijna van de berghelling. Ik vraag me af waarom deze toerist niet tegen zichzelf in bescherming wordt genomen. De commerciële tochten naar de top lijken gedreven door haast. Een tweetal gidsen adviseert ons letterlijk het sneeuwveld in de couloir ongezekerd door te rennen. We zijn blij als we bij de Goûter-hut aankomen en de gereserveerde plekken krijgen toegewezen.
We hobbelen mee met de ontbijtronde van 3 uur ’s ochtends. Er gaat een spanning uit van het ritselende geluid van alpiene kleding, afgewisseld door rinkelende karabiners en dichtklikkende rugzakken. Na een moeizaam ontbijt sluiten we achteraan de sliert van hoofdlampen. Die slingert naar boven op een helling waarvan slechts de contouren in het maanlicht te zien zijn. We komen al snel bij de Dôme du Goûter, die vaak onterecht wordt aangezien voor de top van de Mont Blanc. Hier worden we plotseling ingesloten door voorbij razende mist. De wind egaliseert ons spoor met aanvriezende sneeuw. We zien geen hoofdlampen meer. Alleen de stand van mijn lichaam verraadt waar ik heen ga en waar ik vandaan kom. Ik denk onmiddellijk terug aan het ongeluk dat anderhalve maand eerder op de Dôme plaatsvond. Een Spaanse en Poolse alpinist werden toen overvallen door slecht weer, verloren oriëntatie en vroren dood. Mijn maag draait zich even om.
Gelukkig trekt de mist snel weg en kunnen we weer een spoor zien. Bij de onbemande Refuge Vallot houden we een lange rustpauze. Op deze hoogte (4300 m) duurt het langer voordat ik herstel van de inspanning. Als we weer buiten staan is de zon opgekomen. We zien de Bosses-graat die ons de weg wijst naar het dak van Alpen. De graat begint steil en we komen de eerste terugkerende touwgroepen tegen. Op deze hoogte lijken velen in gevecht met zichzelf. Er is amper tijd voor een praatje of een grap.
Genieten van het witte landschap
Het weer is milder dan voorspeld en we hebben aan beide kanten van de richel fantastische uitzichten. Links zien we de Mont Maudit. Rechts steekt de scherpe Bionassay-graat af tegen de blauwe lucht. De inspanning die ik moet leveren is weinig rendabel. Een aanzienlijk deel van mijn energie kan ik niet omzetten in hoogtemeters, maar lijkt te verdampen in de ijle lucht. De hoogtemeter geeft nu 4650 meter aan. Aan de ene kant stelt dat me gerust, omdat we bijna boven zijn. Aan de andere kant kan ik moeilijk inschatten hoe het is om 150 meter te klimmen op deze hoogte. Daardoor lijkt het laatste stuk lang te duren. Uiteindelijk lopen we over een richel die breder en minder steil is dan de andere. Alle flanken van de berg komen hier samen; het is de top! Er zijn geen andere klimmers, waardoor het even lijkt alsof de berg van ons is. Tranen. Een droom komt uit. Euforie en blijdschap geven nieuwe energie. Ik kijk om me heen en probeer alles zo goed mogelijk in me op te nemen. Recht voor me ligt Italië, achter me kan ik de bergen van Wallis zien. We maken foto’s en bellen met het thuisfront. Na dit fantastische moment beginnen we voorzichtig aan de afdaling. De zon wordt steeds feller en we kunnen nu nog meer genieten van het witte landschap. Als we weer bij Vallot pauzeren fladdert er driftig een inktzwarte vlinder langs. Het diertje straalt een levendigheid uit die schril contrasteert met de verdovende verschijning van de Witte Berg.
We besluiten nog een nacht in Refuge du Goûter te blijven voordat we verder afdalen. We zijn die dag zo’n 10 uur onderweg geweest. Bovendien is het te riskant om laat op de dag nog de couloir te passeren. Helaas hebben we deze nacht niet gereserveerd. Zo belanden we, na zo’n mooie beklimming, op een matje onder de eettafels in de hut. De volgende dag dalen we af tot het dal met de koeien. Het is geweldig om de geur van alpenbloemen te ruiken, steenbokken te zien en het geluid van stromend water te horen. We zetten hier de tent op, omdat we nog geen afscheid kunnen nemen van het landschap. In de kleine week dat we op de Mont Blanc hebben geleefd, zijn we van de berg gaan houden.
Tekst en foto’s: Constantijn Kaland
