Bella Italia

Italië … het land van pizza, pasta, ijs en cappuccino. Ik ben in dé bergen van Südtirol (of zoals de Italianen het graag noemen Alto Adige), de Dolomieten, en verblijf in verschillende bijzondere berghutten. Voor mij dus geen pizza, maar ‘spiegeleier mit speck und bratkartoffeln’ en geen ijs maar ‘sachertorte’ of ‘apfelstrudel’. Ik ben hier om voor Tirol Outdoor Experience een achtdaagse huttentocht door een bijzonder mooi deel van de Dolomieten te gidsen. Deze tocht gaat door het schitterende Naturpark Schlern-Rosengarten met een uitstapje naar de Langkofelgroep.

We, de deelnemers en ik, ontmoeten elkaar in de tuin van Hotel Weißlahnbad in St. Zyprian. Daar begint onze achtdaagse tocht met een korte wandeling van ongeveer drie uur naar de Hofer Alpl, ons eerste overnachtingsadres. Na een taaie klim van anderhalve uur bereiken we de Tschafonhütte. Omdat we laat van start zijn gegaan en er sprake is van kans op (warmte)onweer gunnen we onszelf alleen tijd om een slokje water en een energiereepje te nemen, voordat we beginnen aan de lange afdaling richting de Hofer Alpl. Mooi op tijd voor het eten komen we bij deze gezellige familiehut aan, waar we ’s avonds getuige zijn van een geweldig schouwspel. Onder in het dal is een vuurwerkshow gaande, terwijl daarboven het onweer met vooral veel bliksem losbarst.

Het onweer blijkt een voorbode van het koufront, waar we de volgende dag mee te maken krijgen. Als we de hut uitstappen begint het zachtjes te regenen. De gastvrouw van de Hofer Alpl probeert ons gerust te stellen door te zeggen, dat het niet gaat onweren als het zachtjes regent?! Ik denk daar anders over en heb mijn plan voor vandaag klaar. Met het onweer op veilige afstand om ons heen, maar in de stromende regen lopen we de mooie Knuppelsteig omhoog en bereiken we als verzopen katjes de gezellige Sessel Schwaige. Daar warmen we ons op met een warme choco, omdat er geen koffie is om de beroemde cappuccino met verse melk te maken.

Als het weer iets opklaart en we een beetje opgewarmd zijn, trekken we onze natte kloffie weer aan en gaan we op weg naar het Schlernhaus. Als we vlakbij de Moaralm zijn begint het weer te regenen, maar we lopen door. Even later meldt ook het onweer zich weer. Gelukkig zijn we vlakbij het Schlernhaus, waar we kunnen schuilen voor het barre weer, ons kunnen opwarmen en de inwendige mens kunnen verzorgen.

Vanaf het Schlernhaus is het nog twee uur lopen naar de Tierser Alpl Hütte, maar zover komen we vandaag niet. In het Schlernhaus besluit ik vanwege het slechte weer, dat we niet verder gaan. Twee uur in dit weer over de Schlern hoogvlakte lopen is gekkenwerk. Zoals een oud mannetje in de Sessel Schwaige het vanmorgen zei: je bent overgeleverd aan de weergoden. Dat risico wil ik niet lopen! Na kort overleg met Nederland (lees Arres) is het geregeld; we slapen vannacht in het Schlernhaus en lopen morgen de extra twee uur van het Schlernhaus naar de Tierser Alpl Hütte. Dat betekent een dagtocht van acht uur. Gelukkig werkt het team van het Schlernhaus mee en kunnen we vroeg ontbijten, zodat we op tijd kunnen vertrekken. ’s Avonds begint het weer op te klaren en kunnen we zelfs nog de boven het Schlernhaus gelegen Monte Pez beklimmen en foto’s maken van het Schlernhaus met op de achtergrond de Rosengarten.

De opklaringen zetten in de nacht echter niet door. De volgende ochtend is het bewolkt, winderig en guur. Het wordt een echte overgangsdagmet af en toe nog wat spatters. We lopen mooi op schema, genieten onderweg van het uitzicht op de Seiseralm en gunnen onszelf de tijd om een ‘break’ te nemen in de supermoderne Tierser Alpl Hütte.

Daarna gaan we snel verder richting Plattkofelhütte. Ondanks de wolken hebben we richting het zuiden een mooi uitzicht op de Rosengarten, waar we later deze week zullen lopen. In de Plattkofelhütte serveren ze een heerlijke yoghurt met verse bosvruchten. Ook de ‘spiegeleier mit speck und bratkartoffeln’ smaken ons goed. Met een volle buik vervolgen we onze weg.

Ons doel is de bijzondere tweepersoons gondel, die ons vanaf de Sellapas naar de Toni Demetz Hütte brengt. In deze gondel sta je achter elkaar, waarbij de regels omtrent persoonlijke/intieme ruimte met handen en voeten worden getreden. Je stapt na elkaar, van achterin, de gondel in, waarbij de tweede instapper zo’n harde duw krijgt dat deze de eerste instapper tegen de voorruit van gondel plet. Het uitstappen gaat al even soepel ;-)

Vanaf de Toni Demetz Hütte wacht ons de spectaculaire zig-zag-afdaling naar de Langkofelhütte met rechts van ons de Langkofel en links van ons de Plattkofel. De vlak boven onze hoofd hangende dikke wolken met daaronder het zonnige dal maken het bijzondere plaatje compleet. Als hij hoort van onze lange tocht worden we op het terras van de Langkofelhütte door de hüttenwirt getrakteerd op een heerlijke schnaps.

Vandaag volgt de oversteek naar de Rosengarten. Via een mooi paadje door een sprookjesachtig terrein met bomen en grote rotsblokken passeren we de Plattkofelhütte.

Na een korte, maar straffe afdaling is het tijd om nog wat te eten in de Rifugio Micheluzzi in het Val Duron, voordat we aan de klim naar de Rifugio Antermoia beginnen. De klim begint steil, vlakt dan wat af en wordt vervolgens weer wat steiler, waarbij het laatste deel zigzaggend door het gruis gaat. Het achter de hut gelegen Antermoia meer is schitterend en nodigt uit om je mooiste foto ooit te maken.

Wat is de Rosengarten mooi! De komende dagen zullen we het gebied doorkruisen en vanaf alle kanten te zien krijgen. Het wordt een overweldigende ervaring. Zeker als we onderweg naar de Grasleitenpashütte op de Pas de Lausa oog in oog komen te staan met een grote kudde steenbokken. Maar ook het uitzicht op de Kesselkogel, met ruim 3.000 m de hoogste berg van de Rosengarten, is adembenemend.

We lunchen vandaag bij de Vajolethütte; heerlijke pasta met speciale saus van het huis voor de culinairen, ‘spiegeleier mit speck und bratkartoffeln’ voor de die-hards en superlekkere ‘sachertorte’ voor de lekkerbekken. Daarna volgt de ‘höhenweg’ naar de Rotwandhütte. Deze is lang, maar biedt een mooi panorama op de omliggende bergmassieven.

De volgende dag gaan we verder op deze ‘höhenweg’ richting de Kölnerhütte. Daar volgt het spannendste deel van de tocht. Met kabels en beugels gezekerde passages brengen ons bovenop het Tschagerjoch, waar we een spectaculair uitzicht hebben op de Rosengarten. De afdaling gaat soepel en voor we het weten, zitten we weer op het terras van de Vajolet Hütte te genieten van de eerder genoemde lekkernijen. Het is pas begin van de middag en we hoeven niet verder. Een pittig klimmetje naar de Gartlhütte wordt afgeraden door de hüttenwirt, vanwege de kans op onweer. Misschien maar goed, want de helft van de groep maakt van de gelegenheid gebruik om een middagdutje te doen.

Het onweer blijft uit, maar als we de volgende ochtend wakker worden regent het. De verwachting is dat het in de late namiddag opklaart, maar daarop wachten lijkt mij geen goed plan. Dus gaat voor de tweede keer deze tocht de regenoutfit aan. Gelukkig hoeven we niet ver, de Grasleitenhütte ligt op nog geen twee uur lopen. Daar aangekomen, door en door nat, is de hut nog vol met mensen, die nog niet zijn vertrokken. We vinden een plekje en drinken een cappuccino, wat moet je anders?! Als het na de middag opklaart lopen we met een deel van de groep nog een rondje. Althans, dat is de bedoeling. We komen echter niet verder dan de Molignonpas. In plaats van dat het weer verder opklaart komt de regen namelijk met bakken uit de lucht. We keren om en komen voor de tweede keer op dezelfde dag zeiknat bij de Grasleitenhütte aan.

Gelukkig is het de laatste dag van onze tocht weer droog en wordt de afdaling van twee uur door het Tschamin dal een mooie afsluiting van een schitterende tocht met een bijzondere groep mensen.