Dag 0 op de PCT, vliegen, boodschappen en inpakken

Afgelopen donderdag (17 april 2025) was het dan eindelijk zover: na meer dan een jaar plannen, trainen en sparen vloog ik weer naar San Diego om de Pacific Crest Trail te lopen. Dit keer in zijn geheel.

Ik werd naar Schiphol gebracht door mijn broer, moeder en stiefvader, en samen met een goede vriend zwaaiden ze me uit tot aan de roltrap richting de douane.

Thomas wandelt in 2025 over de Pacific Crest Trail in het westen van de VS. een tocht van 4300 kilometer, van de grens met Mexico naar de grens met Canada. Op Bergwijzer en Wandelmagazine vertelt hij regelmatig (als het internet het toelaat) over zijn belevenissen onderweg. Hier lees je zijn vorige blog (het eerste) over het hoe en waarom van zijn tocht. 

De eerste vlucht bracht me naar Heathrow, waar ik na een overstap van drie uur naar San Diego vloog. Er stond een lange vlucht van ruim 11 uur voor de boeg, maar gelukkig had ik genoeg te doen om de tijd te doden. Via het ingebouwde scherm in de hoofdsteun van de stoel voor me, kon ik tussen de hazenslaapjes door twee films kijken en spellen spelen. Ook vloog het vliegtuig over Groenland en werd ik getrakteerd op een prachtig uitzicht over besneeuwde bergtoppen en diepblauwe fjorden vol met ijsplateaus.

Bij een oude bekende

Toen ik rond 18:00 uur moe aankwam op het vliegveld, was het prettig om na ruim 15 uur stilzitten de benen te strekken en de aangename temperatuur van San Diego tegemoet te lopen. Buiten bij het vliegveld wachtte ik op Anker. Hij kwam me kwam ophalen, zodat ik een paar nachtjes bij hem en zijn gezin kon slapen en voorraad kon inkopen. Ik heb hem de vorige keer op de PCT leren kennen, nog voordat hij zijn trailname (zie de vorige blog) kreeg, waardoor hij zich op dat moment nog als Bill voorstelde. Toen ik hem later tegenkwam had hij de trailname Anker gekregen, vanwege zijn gelijkenis met de bergbeklimmer Conrad Anker.

Eenmaal bij Anker ingestapt, duurde het - waarschijnlijk vanwege mijn slaapgebrek - even voordat het ijs gebroken was, maar al snel voelde het weer als vanouds. Na een korte tussenstop voor een goedgevulde burrito reden we naar Carlsbad, een voorstadje van San Diego. Hier vind je typisch Amerikaanse buitenwijken: minutieus bijgehouden gazons, grote huizen met grote garages voor grote auto's en een ruim opgezette wijkindeling met veel groen.

Bij Anker thuis ontmoette ik zijn vrouw Carrie, zoon Grant en kat Lucy. Zijn dochter Kai (en de hagedis (een baardagame) waar ik de naam niet van weet) ontmoette ik de volgende dag pas. Eerst moest ik nodig wat uren slaap inhalen, aangezien het inmiddels 23 uur geleden was dat ik in Nederland was opgestaan. De slaapplek die Anker in de tuin had gemaakt, had iets weg van een hobbithuis uit The Lord of the Rings, wat alles, met mijn aankomende reis in het achterhoofd, een extra avontuurlijk tintje gaf. Nu alleen nog ergens een ring vinden om in Noord-Californië of Oregon in een vulkaan te gooien.

Ondanks een nacht van onregelmatig slapen dankzij mijn jetlag, werd ik de volgende ochtend vroeg en uitgerust wakker. De afgelopen twee dagen stonden in het teken van voorraad inslaan en per post versturen. Je zult je vast afvragen waar dat laatste voor nodig is. Tijdens mijn hike kan ik op genoeg plekken eten en andere benodigdheden kopen, maar er zullen ook plaatsjes zijn die weinig te bieden hebben. Naar die plekken stuur ik mezelf pakketten toe via het lokale postkantoor of andere ophaalpunten. In die pakketten zit behalve voorraad af en toe ook een extra paar schoenen, daarvan slijt ik er op mijn tocht namelijk vijf van doorheen.

Boodschappen gesprek van de dag

Anker zette me onderweg naar het strand bij de Walmart af, waar ik de volgende drie uur spendeerde met voorraad inslaan voor afgelegen plaatsen op de eerste duizend mijl (1600 kilometer) van de trail. Tegen het eind van mijn hamstersessie liep ik naar de kassa met een megalomane hoeveelheid aan snacks en eten boordevol koolhydraten, eiwitten en suikers, en keken winkelbezoekers met verbaasde blikken in mijn winkelwagen. "Who on Earth needs that many Snickers?!" Benieuwd naar wat ik zoal eet op mijn tocht? Hier vind je een schema dat ik grotendeels volg.

Na mijn 8 tassen aan boodschappen te hebben afgezet bij Anker thuis, moest ik nog een paar dingen kopen. Tijdens mijn wandeling door de glooiende heuvels van Carlsbad naar een andere supermarkt, viel maar weer eens op dat de bewoonde wereld in de VS is gemaakt voor de auto. De wegen waren breed en drie- of vierbaans en als voetganger stond ik soms minutenlang te wachten bij een stoplicht. Om vervolgens hoogstens 30 seconden te krijgen om je naar de overkant te haasten. Waar je met ‘loopafstand’ in Nederland al gauw denkt aan 10 minuten of een kwartier onderweg zijn, was ik hier langer dan 30 minuten onderweg naar de dichtstbijzijnde supermarkt. Terug bij Anker aangekomen sorteerde ik de boodschappen, waar ik ongeveer twee uur mee bezig was. Inmiddels was het alweer 20:00 uur en was het na een paar andere dingen uitzoeken tijd om te gaan slapen.

De volgende dag moest ik alleen nog wat gasflessen kopen bij een kampeerwinkel en naar het postkantoor om de pakketten op te sturen. In totaal was ik ruim tweeënhalf uur bezig met adressen opschrijven en dozen inpakken en dicht plakken. Omringd met boodschappen, schoenen en dozen, kreeg ik al snel de vraag van personeel en klanten waar ik mee bezig was. Na gezegd te hebben dat ik naar Canada ging lopen en de reacties van ongeloof die daarop volgden, werd mijn tocht het gesprek van de dag in het postkantoor. Toen ik buiten de stralende lentedag weer instapte, wenste het personeel me al het beste toe. Nu hoefde ik alleen nog een paar kleine dingen bij de supermarkt in hetzelfde winkelcentrum te halen voor morgen. En eventjes een hamburger eten natuurlijk, die had ik na vandaag wel verdiend. Weer terug bij Anker aangekomen, zaten de belangrijkste voorbereidingen erop.

Aan het begin van de avond gingen we naar het strand. Toen Anker me onderweg vertelde dat het water zo'n 16 graden was, besloot ik te gaan zwemmen. Dat is namelijk een stuk warmer dan dat het water in de Noordzee (waarlangs ik ben opgegroeid) op dit moment is. Na een zonovergoten strandwandeling langs steile duinen naar een café, ging Anker alvast zitten en nam ik een snelle duik. Het water was heerlijk verkoelend en er waren vanwege de opkomende vloed goede golven. Voor mij was dit de eerste keer zwemmen in de zee van dit jaar, en waarschijnlijk ook de laatste. Het komende halfjaar zal ik de zee namelijk niet meer zien.

Het was druk bij het café, maar onder het genot van een biertje zagen we de zon langzaam de zee in zakken. De lucht kleurde prachtig rood en het silhouet van San Clemente Island lag precies op de plek waar de zon achter de horizon verdween. Toen het donker werd, pakten we de auto naar een restaurant met heerlijke vistaco's, een specialiteit waar Zuid-Californië en het Mexicaanse Baja California om bekendstaan.

Terwijl ik dit schrijf, is er een koele bewolkte ochtend aangebroken en gaat het avontuur bijna beginnen. Bij de plaats Campo aan de Mexicaanse grens, waar de trail begint, wordt het vandaag maximaal 23 graden. Een perfecte temperatuur om te wandelen. Omdat ik zo rustig begin met een wandeling van ongeveer 20 kilometer, hoeven we niet in alle vroegte weg. Genoeg tijd om mijn spullen in te pakken dus.

Wil je een trailangel op afstand zijn en een bijdrage leveren aan mijn boodschappen? Dat kan hier. Mijn dankbaarheid gaat verder dan de 2650 mijl van de trail!

Wil je meer lezen en meer foto's zien van Thomas' avonturen op de Pacific Crest Trail? Je kunt Thomas ook volgen via zijn Polarsteps-account. Dan krijg je vaker én meer foto's van zijn avonturen te zien.