Dag 107-118 op de Pacific Crest Trail

Op mijn laatste dag in Ashland kon ik nog even heerlijk uitslapen voor ik weer op de trail stond. Daarna moest ik nog wat achterstallig schrijfwerk inhalen en een pakje voorraad opsturen, waardoor de tijd voorbij vloog. Gauw haalde ik naast het postkantoor een lunchburrito, die ik op de terugweg naar het hostel opat. Ik was net op tijd terug om bij trailangel Keith in de auto te stappen. Keith had ik eerder ontmoet in Noord-Californië, toen hij mij een rit had gegeven naar de general store van Soda Springs en Donner Pass. Hij was nog steeds erg blij met zijn keuze om na zijn sectiehike op de trail andere PCT'ers te helpen. Hij vond het geweldig om onze waardering voor kleine gebaren te zien.

Thomas wandelt in 2025 over de Pacific Crest Trail in het westen van de VS. een tocht van 4300 kilometer, van de grens met Mexico naar de grens met Canada. Op Bergwijzer en Wandelmagazine vertelt hij regelmatig (als het internet het toelaat) over zijn belevenissen onderweg. Hier lees je zijn verhaal over het hoe en waarom van zijn tocht. Hier lees je op Wandelmagazine.nu zijn vorige verslag over dag 91 tot en met 106. 

Keith zette me rond 14:45 af op de PCT-kruising met Old Highway 99, waar ik mijn tocht weer voortzette. Het kwik lag net boven de 20 graden en een dunne sluierbewolking hield de meeste zonnestralen tegen. De klim was op maar een paar plekken steil en toen de zon doorbrak liep ik tussen de bomen, waardoor het weer prettig inkomen was.

Bij een uitzicht op de bijzondere vulkanische top van Pilot Peak kwam ik Maniac uit Maine tegen. Hij liep een sectie van de PCT nadat hij de trail in 1980 had gelopen. We hadden een leuk gesprek over hoe anders de PCT-ervaring 45 jaar geleden was: papieren kaarten, minder hikers, nauwelijks trailangels en zwaardere uitrusting. De rest van de dag kwam ik nauwelijks hikers tegen, maar wel een hoop dieren. Zo zag ik kalkoenen met kuikens, kwartels, een vos op de trail die zich gauw omdraaide en een zwarte beer die deze keer wél goed in beeld was te krijgen. Het dier was zo druk bezig met bessen eten, dat hij me pas laat in het oog kreeg. Toen hij me zag sprintte hij direct de bosjes in.

Nadat ik halverwege de avond water bij een beek had gehaald, moest ik nog een klein stuk lopen voordat ik mijn kamp opzette. In de schemering maakte ik mijn cowboycamp klaar en at ik mijn avondeten.

Toen ik om 06:45 onderweg was, was het lekker fris. Met uitzondering van een paar open stukken liep ik vandaag veel over beboste hellingen, waar het lang koel bleef. Bij Grizzly Creek at ik mijn lunch en praatte ik met sectiehikers Skillet en Gina uit Oregon. Na de lunch begon ik aan een lange warme klim, die extra lang leek vanwege het dorre grauwe bos waar de trail doorheen liep. Nadat het terrein weer wat afvlakte werd het bos groener. Ik liep door een zee van bosbessen, die hier overal langs de trail groeiden. Het bessenseizoen stond bijna voor de deur, dus ik kon al een paar heerlijke 'huckleberries' plukken.

Tegen de avond kon ik echter niet te lang stilstaan vanwege de muggen, waardoor ik over het nagenoeg vlakke terrein vloog richting mijn kampplaats voor vandaag. Bij een blokhut met een ouderwetse waterpomp zette ik mijn tent op en waren Snowshoe en Not Lost mijn buren. Overnachten in de hut zat er niet in: volgens de reacties op de navigatieapp FarOut woonde er namelijk een iets te nieuwsgierige rat. Vooral de reactie van iemand die wakker werd van 'Benny Little' die over haar haar liep, was doorslaggevend.

Rond 07:00 was ik weer onderweg. Ik liep tussen de woudreuzen in een wakker wordend bos, waar ik een vrouwtjes- en mannetjeshert en twee hertenjongen tegenkwam. De bosbessen leken hier steeds groter en sappiger te worden. Plots werd ik verrast door de trail: de zachte bosgrond maakte plaats voor hellingen van blokken gestolde lava. Wat een werk moet het zijn geweest om hier een pad aan te leggen. Het uitzicht op vulkaan Mount McLoughlin maakte het geheel geologisch nog interessanter.

De volgende verassing kreeg ik nadat ik de Highway 140 was overgestoken. Hier zaten trailangels Frank en Jan namelijk klaar met trailmagic. Met wat extra snacks achter de kiezen had ik een goeie dosis voor de geleidelijke klim die me te wachten stond. Toen ik boven aangekomen de beboste helling achter me had gelaten, at ik mijn lunch en deed ik een dutje. Rond 14:45 liep ik weer verder door een open bos van lage bomen. De muggen waren hier een stuk aanweziger dan gisteren, maar nog altijd niet zo erg als in de Yosemite Wilderness.

Rond 17:00 vulde ik mijn watervoorraad extra goed aan toen ik langs een bron kwam. De volgende beek zou ik morgen namelijk weer pas tegenkomen. Water was hier schaars vanwege al het vulkanische gesteente, waardoor het water zich alleen diep in de bodem verzamelt. Mijn kampplaats deelde ik vanavond weer met Snowshoe en de muggen. Na het eten kon ik ze nog lang buiten mijn tent horen zoemen.

De volgende ochtend steeg de trail via etappes die het ene moment steil en het andere moment geleidelijk waren. Op de open hellingen keek ik uit op steeds indrukwekkendere uitzichten, zeker toen ik over een rotsachtige bergrug was geklommen. In de verte staken oude vulkanen als golvende schuimkoppen uit boven een deinende zee van dichte sparrenbossen.

Ik daalde af langs de 1800e mijlpaal richting een beek, waar ik eindelijk weer mijn watervoorraad aan kon vullen. Tot aan de lunch leidde de trail me weer door een dicht bos, om me in de loop van de middag door een oud afgebrand bos te voeren. In Noord-Californië had ik een stuk ergere brandzone's meegemaakt. Hier groeide namelijk al een hoop jonge generaties sparren tussen hun dode soortgenoten. Een hoopvol gezicht.

Aan het eind van de middag vulde ik mijn watervoorraad aan bij een vijver, die gelukkig redelijk helder was. Voor de komende twintig kilometer was dit de enige bron langs de trail, waardoor ik weinig keus had. Na een laatste geleidelijke klim zette ik mijn tent op tussen levende en dode bomen in. De lichte sluierbewolking en de ondergaande zon creëerden een prachtige lucht terwijl ik mijn avondeten at.

Ik wilde de volgende ochtend aanvankelijk eerder opstaan, maar omdat het nogal fris was, was ik weer rond 07:00 onderweg. Na een korte klim daalde ik af in een ijskoud smal dal, waar de temperatuur lager lag dan op mijn kampplaats van vanochtend. Na 12 kilometer kwam ik aan bij Mazama Village, vanwaar ik met de bus naar het indrukwekkende Crater Lake kon rijden. Hier liep namelijk een populaire alternatieve route die de meeste PCT'ers nemen.

Nadat ik bij de campingwinkel van Mazama Village een pakje voorraad had opgehaald en had gedoucht, pakte ik met wat andere hikers de bus naar het meer. Het werd meteen duidelijk waarom dit zo'n populaire stop was voor PCT'ers en andere natuurliefhebbers: het kratermeer was zo weids en blauw dat je er wel naar móest kijken. Ooit lag hier de 3658 meter hoge vulkaan Mount Mazama, die duizenden jaren geleden uitbarstte. Dit resulteerde in een gigantische krater die zich langzaam vulde met regen- en smeltwater, waardoor er nu het diepste meer van de VS is te vinden. Om het nog mooier te maken ligt er in het meer Wizard Island, dat ook een vulkaan is. Een vulkaan in een vulkaan dus.

Nadat ik samen met Big Rig had geluncht, laadde ik mijn spullen op bij een restaurant en keek ik in de tussentijd uit over het haast onechte uitzicht op het meer. Ik had hier nog wel een paar uur langer langs de krater willen zitten, maar helaas moest ik weer verder. Toen ik snel nog een flesje drinken haalde bij een winkel kwam ik Subzero uit Washington tegen. Hij wilde via een panoramapunt langs Crater Lake een stukje noordwaarts liften richting Diamond Lake Resort, waar hij een pakje heen had gestuurd. Ik besloot een stukje met hem mee te liften. Ik had het meer de hele dag goed in me opgenomen, dus ik vond het prima om de alternatieve route om de krater over te slaan.

Het liften ging ons hier goed af, waardoor ik na een halfuur bij een kruising met de PCT werd afgezet. De namiddag was inmiddels aangebroken, maar ik besloot nog 15 kilometer door te lopen om nog wat mijlen te maken. Ik wilde over een paar dagen namelijk op tijd aankomen in Bend, waar ik wat vrienden wilde opzoeken die ik in 2022 op de trail was tegengekomen. Ik keek er erg naar uit om Bamboo, Cookie en Guppy weer te ontmoeten. Bamboo woonde in Bend en Cookie en Guppy hadden besloten wat secties van de PCT te lopen. Het was nogal toevallig dat we rond dezelfde tijd in Bend zouden aankomen, dus ik wilde dit niet zomaar langs me heen laten gaan.

Bij een kruising met een onverharde weg met een watercache wilde ik mijn tent opzetten. Ook hier stond een onverwachte toevalligheid te wachten: Grizzly en Red, die ik ook in 2022 had ontmoet op de trail, zaten hier bij hun tent. Vanwege bosbranden in 2022 konden ze zoals een hoop andere hikers niet de volledige PCT lopen, waardoor ze de overgeslagen stukken in 2025 wilden inhalen. We praatten gezellig bij tijdens het eten, waarna het vanwege onze verschillende looptempo's alweer tijd was om vaarwel te zeggen.

De volgende ochtend was het fris toen ik mijn tocht voortzette over het beboste en nagenoeg vlakke terrein. De trail begon geleidelijk te stijgen totdat ik weer over de hellingen van heuvels en bergen liep. De muur van boomstammen waar ik tegenaan keek, maakte halverwege de ochtend plaats voor een uitzicht op de rotsachtige piek van Mount Thielsen. Bij Thielsen Creek vulde ik mijn watervoorraad extra goed aan, omdat de volgende waterbron 35 kilometer verderop lag.

Op de volgende geleidelijke klim begaf ik me naar het hoogste punt van Oregon op de PCT. Met 2304 meter was dit een stuk lager dan het hoogste punt van de PCT: de 4009 meter hoge Forester Pass in de Sierra Nevada. Na een gemoedelijk stuk klimmen en een net zo gemoedelijke afdaling, besloot ik te lunchen. Ik had er vandaag alweer 29 kilometer opzitten, dus ik deed ook even een dutje.

Met hernieuwde energie vervolgde ik mijn tocht weer over de glooiende beboste hellingen tot in de avond. De muggen werden weer een stuk hardnekkiger tegen het eind van de dag, waardoor ik weinig tijd had om te stoppen. Rond 20:00 uur kwam ik aan bij de onverharde weg door Windigo Pass, waar ik kampeerde met Subzero en Savage. Hier vulde ik mijn watervoorraad dankbaar aan bij een watercache en dronk ik een blikje cola dat was achtergelaten door trailangels. Dat ging er na mijn tocht van 30 mijl (48 kilometer) wel in. Tijdens het eten praatte ik nog wat met Subzero en daarna zocht ik moe mijn tent op.

Rond 07:15 was ik weer onderweg. Ik liep een klein stukje over de onverharde weg, om vervolgens een alternatieve trail te nemen richting Shelter Cove Resort. Hier wilde ik namelijk een doos met voorraad ophalen die ik erheen had gestuurd. De hele ochtend en vroege middag liep ik door licht glooiende bossen en had ik af en toe uitzicht op een meer. Bij het heldere Diamond View Lake nam ik een korte lunchpauze, voor ik weer op pad was.

Halverwege de middag begon de trail aan gestage afdaling langs Trapper Creek, die diep in een kloof richting Odell Lake stroomde. Ondanks de alternatieve route had iemand hier de moeite genomen de 1900e mijlpaal aan te geven. Aangekomen bij het meer en de camping, kwam ik een hoop hikers tegen die ik al een tijdje niet meer had gezien. Ik maakte goed gebruik van deze tussenstop door 'echt' eten te bestellen in het restaurant, te douchen, mijn spullen op te laden en mijn shirt en pet met een tuinslang schoon te maken.

Voordat ik om 18:15 weer onderweg was, kreeg ik twee pizzapunten van hikers die hun eten niet opkregen. Eentje at ik op voor wat extra energie, de andere bewaarde ik als avondeten. De trail voerde me via een gestage klim door een oud bos richting Lower Rosary Lake, waar ik mijn tent wilde opzetten. De muggen werden hier steeds intenser, waardoor ik me op een gegeven moment door dikke muggenzwermen moest banen. Doordat ik hier constant met mijn armen om me heen moest slaan, was het net alsof ik lopend de schoolslag deed. Bij de tentplaatsen was het net te doen met alle muggen, zeker toen de schemering vorderde. Ik filterde gauw wat water bij een beek en at de tweede pizzapunt op.

De volgende dag beloofde het warm te worden, waardoor het fijn was om de tocht weer te beginnen onder de kruinen van hoge sparren. Ik liep veel langs kleine meertjes, dus ik moest regelmatig muggen doodmeppen. Op de hogergelegen hellingen en tegen de middag vielen de muggen gelukkig weer mee.

Net voordat ik wilde lunchen en water halen bij Charlton Lake, zag ik plotseling een bordje op een boom hangen dat trailmagic beloofde. Hoopvol liep ik door, waarna ik het ene na het andere creatieve bordje tegenkwam. Op een open plekken wachtten trailangels Ducky's Mom en Ducky's Dad mij op en vroegen of ik hotdogs en frisdrank wilde. Maar natuurlijk! Dankbaar ging ik op een campingstoel zitten en zag de ene na de andere hiker met een brede glimlach op de open plek aankomen. Deze trailangels zijn de ouders van hiker Ducky, die de PCT in 2016 had gelopen. Sinds dat jaar komen ze steeds op dezelfde plek terug om PCT'ers een hart onder de riem te steken. In onderstaand filmpje kun je leuk zien hoe Ducky's Mom en Ducky's Dad dit doen en wat trailmagic voor hikers betekent.

Het was nog steeds erg warm en er lag een etappe met onbeschut terrein op de planning, waardoor ik besloot af te koelen in Charlton Lake en een dutje te doen. Om 16:15 liep ik weer verder door een gebied maar twee bosbranden doorheen waren geraasd. De branden vonden met enkele jaren tussen elkaar in plaats, waardoor er hier soms niets meer overeind stond. Het enige wat ik kon zien was een kaal en doods landschap.

In de avond liep ik gelukkig weer tussen de bomen en de meren. Dit betekende ook dat de muggen weer tevoorschijn kwamen, waardoor de laatste mijlen wat langer duurden dan ik wilde. De meeste tentplaatsen lagen hier langs kleine meren, waardoor de muggen me voorlopig niet met rust zouden laten. Langs Jezebel Lake zette ik mijn tent op, waarin ik me gauw verstopte voor de muggen.

De volgende ochtend waren de muggen nog aanweziger dan gisteravond en ik liep nog altijd tussen de meren in. Daarom besloot DEET op te smeren zodat ik niet steeds wild om me heen hoefde te slaan. Bij het muggenloze meer van Dumbbell Lake at ik mijn lunch met Dried Baby Banana, Scott, Brian en Four Fingers. Ik bleef hier lang hangen vanwege de hitte, waardoor ik genoeg tijd had voor een frisse duik en een dutje.

In de vroege avond begon ik aan een lange maar geleidelijke klim die goed beschut was tegen de laatste zonnestralen. De zon zette de bergen in de verte en het bos van woudreuzen in een gouden licht, waardoor het weer een prachtige avond was om op de trail te zijn. Nadat de nagenoeg muggenvrije klim erop zat, kwamen ze hoe verder ik afdaalde steeds meer tevoorschijn. Bij Sisters Mirror Lake zette ik mijn kamp op en deed ik mijn muggennet over mijn hoofd. In de schemering vielen de muggen op magische wijze ontzettend mee. Het was net alsof er ergens een knop was ingedrukt. Zo kon ik in alle rust avondeten voordat ik mijn tent opzocht.

Toen ik de volgende ochtend mijn kamp opbrak, waren de muggen weer van de partij. Een 'sobo'-hiker (sobo betekent southbound, wat willen zeggen dat je de trail richting de Mexicaanse grens loopt) vertelde me echter dat de muggen over een tijdje weer mee zouden vallen. Snel wegwezen dus.

De bossen van hoge bomen maakten plotseling plaats voor weides en uitzichten op drie indrukwekkende vulkanen: South Sister, Middle Sister en North Sister. De drie zussen zou ik gedurende dag langzaam passeren, waardoor ik ze lang kon bewonderen. Ook werd het terrein vulkanischer. Zo at ik mijn lunch langs Obsidian Falls, een waterval die langs glimmende zwarte wanden van glad obsidiaan naar beneden viel.

Na de lunch liep ik verder door een veranderend landschap. De glimmende obsidiaanvelden werden omgewisseld met gitzwarte lavavelden van basaltbrokken. Het was lastig om over het grove diepe basaltgruis van de trail te klimmen, maar ik kreeg een prachtig uitzicht als beloning. Terwijl ik me in het vulkanische buitenaardse landschap bevond, zag ik in de verte rotsachtige pieken opdoemen uit het strijklicht van de ondergaande zon. Ik zette mijn cowboycamp op in een bos van lage bomen, die genoeg beschutting boden tegen de toegenomen wind.

De volgende ochtend was het koud en stond ik om 06:30 op. Terwijl de wind de ochtendnevel wegblies, vulde ik mijn watervoorraad aan bij South Matthieu Lake. Na een kort stuk door een afgebrand bos, begaf ik me voor 10 kilometer door vrijwel aaneengesloten hellingen van gestolde lava. Tussen de hitte-absorberende zwarte stenen was het fijn dat het een winderige frisse ochtend was. Ergens op deze etappe zat driekwart van de PCT er op voor mij. Een vreemde gewaarwording.

Nadat het lavaveld achter de rug was, klom ik verder door een afgebrand bos. Nadat ook deze laatste klim van de dag erop zat, daalde ik af richting een jeugdkamp langs Big Lake om te lunchen en mijn telefoon op te laden. Na een late lunch begaf ik me door lage beboste heuvels richting de Highway 20 naar Bend, én passeerde ik de 2000e mijlpaal.

Na nog geen kwartier liften werd ik opgepikt door Shaun. Hij woonde in Bend en was net terug van een wandeling bij Mount Jefferson. Voordat hij me bij Bamboo voor de deur afzette, trakteerde hij me onderweg op een broodje en een biertje. Een ontzettend aardig gebaar wat ik uiteraard niet langs me heen liet gaan.

Bij Bamboo was het gezellig om hem Cookie en Guppy na drie jaar weer te zien. Ook was het leuk om Burn Unit te ontmoeten, de vrouw van Bamboo. Ze hadden elkaar in 2022 leren kennen op de PCT en besloten samen de Continental Divide Trail te lopen. Tijdens deze tocht vroeg Bamboo Burn Unit ten huwelijk, waarna ze samen in Bend zijn gaan wonen. Na een heerlijke maaltijd van 'normaal' en gezond eten (iets wat op de trail lastig gaat als je gewicht wil besparen) praatte ik gezellig bij met iedereen.

De volgende middag gingen we met zijn vijven naar Trail Days in Cascade Locks. Dit is een soort PCT-festival waar duizenden (oud) PCT'ers en andere mensen op afkomen. Niet alleen om weer een hoop mensen tegen te komen die misschien voor- of achterlopen, maar ook om eventueel spullen te laten repareren. Op het festival zijn namelijk ook kraampjes van outdoormerken die kapotte uitrusting repareren of zelfs vervangen.

De bijna drie uur durende autorit was allesbehalve saai: het landschap veranderde continu, waardoor we door graslanden, de woestijn, dichte bossen van hoge bomen, bergen en diepe riviervalleien reden. Langs de Columbia River kwamen we dan eindelijk aan in Cascade Locks en keken we aan de overkant van het water uit op Washington. Hier zou ik over een tijdje te voet aankomen via de trail, om de laatste staat op de PCT te doorkruisen. Op Thunder Island konden we net als alle andere bezoekers onze tenten opzetten, wat we vanwege de regen later op de avond deden.

Op de twee traildays was het ontzettend leuk om weer een hoop bekende gezichten te zien. Sommige hikers had ik bijvoorbeeld sinds dag 3 op de trail niet meer gezien. De regenachtige eerste dag kon de pret niet deren en ook de droge tweede dag was net zo gezellig.

Na Trail Days zeiden we Cookie en Guppy vaarwel, omdat ze van hier verder zouden lopen richting Canada. Verder pikten we sobos Tigger (die Bamboo en Burn Unit van de CDT kenden) uit Oklahoma en Space Cowboy uit Japan op. Zij moesten net als ik via Highway 20 weer op de trail zien te komen, alleen vertrokken zij dan de andere kant op.

Wil je een trailangel op afstand zijn en een bijdrage leveren aan mijn boodschappen? Dat kan!
Mijn dankbaarheid gaat verder dan de 2650 mijl van de trail!

Wil je meer lezen en meer foto's zien van Thomas' avonturen op de Pacific Crest Trail? Je kunt Thomas ook volgen via zijn Polarsteps-account. Dan krijg je vaker én meer foto's van zijn avonturen te zien.