Dag 82-90 op de Pacific Crest Trail

Nadat Donie ontbijt had gemaakt, zette hij PCT'er Ocarina en mij rond 09:00 uur weer af bij de trail. Ik bedankte hem voor zijn gastvrijheid en ging op weg. Het was al meteen een warme ochtend, maar gelukkig voerde de trail me slingerend naar boven door een dicht bos van dennen en loofbomen. Toen ik de beboste helling achter me had gelaten, kwam ik bij de 1200e mijlpaal aan. Hier kwam ik een Franse PCT'er tegen, die geëmotioneerd afscheid nam van een andere hiker, omdat hij van de trail af moest vanwege werk. Aangezien ik de trail in 2022 ook vroegtijdig moest verlaten, snapte ik goed hoe hij zich voelde.

Thomas wandelt in 2025 over de Pacific Crest Trail in het westen van de VS. een tocht van 4300 kilometer, van de grens met Mexico naar de grens met Canada. Op Bergwijzer en Wandelmagazine vertelt hij regelmatig (als het internet het toelaat) over zijn belevenissen onderweg. Hier lees je zijn verhaal over het hoe en waarom van zijn tocht. Hier lees je op Wandelmagazine.nu zijn vorige verslag over dag 77 tot en met 81. 

Ik zette mijn klim voort door een open terrein van lage struiken. Hier was de hitte pas goed te voelen, zeker nu het bijna middag was. Aan het begin van de middag kwam ik bij een onverharde weg aan waar een vader, zoon en kleinzoon net trailmagic hadden uitgestald. Samen met een handjevol andere hikers genoot ik hier van koude frisdrank, fruit, chips en een campingstoel om in te zitten. Een beter moment en een betere plek voor trailmagic kon ik niet bedenken.

Rond 15:00 vertrok ik weer, om even later bij de kruising met de oude route van de PCT uit te komen. De route van trail is hier ooit verlegd omdat mountainbikers veel gebruikmaken van de trail. Nu daalde de PCT af in een diep dal, om daar even later weer uit omhoog te klimmen. Ik besloot de brede onverharde weg van de oude route te volgen, aangezien die over een bergrug liep en weinig hoogteverschillen had. Ook had ik zo prachtige uitzichten over beboste hellingen aan mijn linkerhand en blauwe meren aan mijn rechterhand. Ik kwam uitgerekend één mountainbiker tegen, die ik vanwege de brede weg niet tot last was.

In de avond kwam ik weer aan bij de huidige route van de PCT. Ik moest nog een laaste stuk lopen door glooiend terrein voor ik aankwam bij tentplaatsen in de buurt van Little Jamison Creek. Mijn buren waren hier Rockie en wat andere hikers die al in hun tenten lagen. Ik haalde water bij de beek en maakte mijn cowboycamp klaar. Tijdens het eten wachtte ik de muggensituatie af voordat ik in mijn slaapzak kroop. Ze leken sterk af te nemen naarmate het donkerder werd, maar ze bleven me 's nachts helaas regelmatig lastigvallen.

De volgende ochtend was het fris in de schaduw, maar de warme zonnestralen kondigden weer een warme dag aan. Gisteren was de lucht al heiig vanwege de ‘Green Fire’ bosbranden in het noordwesten – waar de trail gelukkig niet doorheen liep – maar vandaag waren de hellingen in de horizon nog meer in nevelen. Vandaag voerde de PCT me via korte (soms erg steile) stukken stijgen en dalen over bergruggen met veel bomen. Gelukkig maar, het was namelijk 30 graden waardoor ik me rot zweette.

Mijn lunch brak ik in tweeën op. Eerst een korte pauze aan het begin van de middag bij Beartrap Creek, samen met Sergeant Pepper uit Engeland en Pickles en Helium uit Duitsland. Daarna begon ik aan de klim naar de splitsing met Whiskey Creek. Na de paar steile stukken zag ik er tegenop een net zo steil stuk af te dalen naar de beek om mijn watervoorraad aan te vullen. Hetzelfde groepje zat er weer en Helium bood me water aan dat hij over had van de bron. Hij zou bij de volgende weg liften, dus hij had voorlopig genoeg water om de laatste paar mijl af te leggen.

Ik nam hier het tweede gedeelte van mijn lunch en deed een lang dutje. Toen ik rond 16:30 weer verder liep was het nog steeds warm, maar merkbaar afgekoeld. Vlak voordat ik bij de Quincy La Porte Road aankwam, kwam ik Pickles tegen die net haar tent opzette. We spraken over het komende stuk trail, waar vanwege de Dixie Fire van 2021 veel omgevallen bomen lagen en brandschade was. Deze etappe was een stuk langer en begon een stuk eerder dan ik dacht. Nu snapte ik de keuze van Helium en Sergeant Pepper beter om bij de weg te liften en een groot deel van de 'burnzone' over te slaan.

Zelf liep ik de trail voor de mooie natuur en de mensen die ik tegenkwam en niet zozeer voor de afstand, dus ik besloot ook naar het plaatsje Quincy te liften. Bij een parkeerplaats sprak ik Justin en zijn vriendin Nieceä aan voor een lift. Justin, die de PCT in 2015 had gelopen, wilde eerst wat biertjes voor hikers achterlaten en nam me daarna met ze mee.

We waren nog maar net onderweg, of Justin bood aan om me morgen weer op de trail af te zetten. Wandelen was voor hem zijn leven. Na de PCT was hij naar Quincy verhuisd en legde hij trails in de omgeving aan. Hij vond het maar al te leuk om een nieuwe lichting PCT'ers op weg te helpen. Aangekomen bij een motel douchte ik en ging ik wat eten, om daarna een biertje te drinken met Sergeant Pepper, Helium en Whitney.

De volgende dag sliep ik uit, sloeg nieuwe voorraad en deed ik wat andere taakjes. Om 16:00 werd ik opgehaald door Justin, die me rond 16:45 afzette bij het oude mijndorpje Belden langs de Feather River. Er was hier een klein festival gaande en de rivier stond vol met mensen die verkoeling zochten. Met een hoogte van 675 meter boven zeeniveau was dit het diepste punt sinds tijden op de PCT, waardoor het nog een stuk heter was dan hoger in de bergen. In Belden kwam ik onder andere Myles en Clay tegen. Myles vertelde me dat hij in de burnzone op één dag over wel 250 dode bomen was geklommen. Ik was er dus niet rouwig om dat ik de afgelopen etappe had overgeslagen.

Rond 17:45 was het enigzins afgekoeld en begon ik aan de meer dan 1500 meter lange klim uit het rivierdal van Belden. Er was meer beschutting dan ik dacht en er stond een verkoelende bries tijdens deze geleidelijke klim. Hoe hoger ik klom, hoe meer zwartgeblakerde boomstammen en kale stukken ik tegenkwam. Het werd hierdoor erg heet en broeierig, waardoor het bos waar ik aan het eind van de avond doorheen liep als een warm bad was. Bij een kampplaats langs een beek maakte ik mijn cowboycamp klaar en waren mijn buren onder andere Prez, Clay, Hot Tub en Jester. Tussen de kruinen van de hoge dennen schenen de sterren tussen de naalden door. Een mooi uitzicht om bij in slaap te vallen.

De wekker stond om 04:45 om het resterende stuk van de klim uit Belden niet in de ergste hitte te hoeven lopen. Er waren hier een stuk meer sporen van brand te zien dan gisteren, maar het bos was hier goed aan het herstellen. Naast de nieuwe begroeiing waren er gelukkig nog een hoop overlevende bomen. Tegen het eind van de klim kwam ik aan bij de overgang tussen de bergketens van de Sierra Nevada en de Cascades, die niet ver van de 1300e mijlpaal lag. Ik stond hier even stil bij de prachtige en ongerepte natuur die de Sierra Nevada me had laten zien op de afgelopen honderden mijlen. Nu zou ik de Cascades volgen tot de Canadese grens.

Toen ik afdaalde, zag ik de vernietiging van de Dixie Fire pas echt. Deze natuurbrand is de geschiedenisboeken ingegaan als de grootste brand die Californië ooit gekend heeft. Ik keek uit over grijze hellingen van verbleekte of verkoolde boomstammen, waar het bos slechts een herinnering was. De natuur liet hier ook weerbaarheid en veerkrachtigheid zien. Hier en daar stond nog een boom overeind en staken jonge stekjes sparren boven de grond uit. Hopelijk weten ze de alsmaar heter wordende zomers te doorstaan en staat hier ooit weer een bos.

Bij een bron die uit een pijpleiding uit de grond omhoog kwam, besloot ik te lunchen onder wat levende bomen. Hier kwam ik Prez, Jester, Hot Tub en High Flyer tegen en speelde een hiker gitaar. Daarna moest ik verder door de kaalslag die de bosbrand had achtergelaten. Steeds was ik op zoek naar levende bomen, maar die leken hier een zeldzaamheid. Mentaal was dit één van de lastigste etappes die ik tot dan toe had gelopen. Toen het levende bos tegen de avond weer aan terrein leek te winnen, was dit een ongelooflijk fijne opsteker.

Bij een kampeerterrein langs een onverharde weg hadden trailangels Nick en Chris trailmagic klaargezet. Dit was precies het hart onder de riem dat de andere PCT'ers en ik nodig hadden na de burnzone. Ik kwam hier even goed bij en ging rond 18:30 weer op weg met nieuwe brandstof in de tank. Ik liep door tot in de schemering door in een heus bos. De hoge bomen om me heen kon ik nu nog meer waarderen. Ondertussen zette de ondergaande zon in de rokerige lucht alles in een dieprood licht.

Bij wat tentplaatsen bij de splitsing naar Little Cub Spring, wilde ik mijn cowboycamp opzetten. Ik liet gauw een deel van mijn spullen achter op de kampplaats en ging met een lichte tas beneden naar de bron. Diep in de schemering was ik weer boven en legde mijn matje klaar. Tijdens het eten in het donker schrok ik me rot van een hert dat achter me in de bosjes aan het grazen was. Ik zou die nacht wat onrustig slapen vanwege het rondlopende hert, de muggen en een felle maan.

Toch wilde ik weer bijtijds weg vanwege de hitte, dus stond ik om 05:30 op. Tijdens de eerste mijlen van de dag, zag ik de besneeuwde wanden van de vulkaan Mount Lassen opdoemen uit de heiige lucht. Langzaam maar zeker maakten de levende bomen weer plaats voor dode bomen. Gelukkig passeerde ik een oppeppende mijlpaal: ik bevond me precies op de helft van de PCT! Dit vierde ik kort met Hot Tub, Jester, Tort en Drip Pee.

Daarna volgde ik de trail verder naar een verkoelende beek waar ik mijn hoofd in onderdompelde. Hier besloot ik om nog een stuk verder te lopen naar de Highway 36, om daar rond de volgende kaalslag van de bosbrand heen te liften. Gisteren en vandaag had ik daar naar mijn idee namelijk al genoeg van meegekregen.

Ik kreeg vrij snel een lift van local Bruce naar Chester. Hier wilde ik een lift verder naar het oosten regelen, om vervolgens via de Highway 44 naar Old Station in het noorden te liften. Ik kreeg een lift van Jaime uit Guatemala die onderweg was naar Susanville. Onderweg vroeg ik hem veel over zijn werk. Hij werkte namelijk voor een bedrijf dat afgebrande stukken bos herbeplante in Californië en Oregon. Hij zette me af bij de splitsing met Highway 44, waar het mij na een uur nog steeds niet was gelukt om een lift te regelen.

Voordat het donker werd, besloot ik de acht kilometer naar Susanville te lopen met mijn duim omhoog. Op de kruising van de Highway 36 en 44 was namelijk niets behalve een uitgestrekt bos. Een kilometer langs de weg lopen later, kreeg ik een lift van Brandon. Hij moest wat spullen van zijn zoontje naar Susanville brengen en zou daarna weer richting Chester rijden. Hij vond het geen probleem om me ook weer op de terugweg mee te nemen richting Chester. In Susanville was ik namelijk nog verder van huis.

Nadat ik wat had gegeten in een Mexicaans restaurant en Brandon klaar was, reden we na de schemering weer terug over Highway 36. Bij Westwood stapte ik uit, om morgenochtend hopelijk een lift te regelen over de A21. Deze kleine weg komt namelijk ook op Highway 44 naar Old Station uit. Ik bevond me aan de rand van Westwood, waar ik een onverharde weg volgde en weggestopt tussen wat bomen en struiken mijn cowboycamp klaarmaakte.

De volgende ochtend stond ik om 07:00 op en haalde ontbijt bij een tankstation op de kruising van de A21 en de Highway 36. Nadat ik bijna twee uur lang zonder resultaat langs de weg stond, begon de moed me in de schoenen te zakken. Een man op de parkeerplaats had met me te doen en bood me een lift aan. Cory moest niet de hele A21 af, maar wilde mij wel afzetten bij de Highway 44. Hier kreeg ik binnen 10 minuten een lift van Jasper uit Las Vegas, die onderweg was naar familie in Seiad Valley. Hij had de PCT in Oregon en Washington gelopen, dus hij snapte goed hoe het was om te liften.

Aan het eind van de ochtend kwam ik aan in het piepkleine Old Station, waar ik bij het tankstation andere hikers tegenkwam. Hier kon ik douchen, een was draaien en een plan voor de komende dagen smeden. Een zero day wilde ik nog even een paar dagen uitstellen. Er was erg weinig in dit plaatsje en het enige restaurant was vandaag en morgen dicht. De magnetronmaaltijden van het tankstation zaten weliswaar bomvol calorieën, maar erg voedzaam waren ze niet. Daarom besloot ik rond 19:00 een klein stuk verder te lopen op de trail, toen de zon bijna achter de bergen was verdwenen.

Ook ging ik nog even langs bij de Subway Cave Lavatubes. Deze grotten zijn ontstaan doordat hete lavastromen 30.000 jaar geleden vlak onder het aardoppervlak een weg brandden. Met als resultaat grote tunnels waar je doorheen kunt lopen. Ver kon ik de tunnels echter niet in, aangezien ik voor het donker werd op mijn kampplaats wilde zijn.

Tijdens een klein stuk klimmen door open terrein was ik blij dat de zon achter de horizon verdween. Het was nog steeds aan de warme kant en op deze zuidelijke helling was het vanmiddag waarschijnlijk nog veel warmer. Ik had een prachtig uitzicht over de uitgestrekte Hat Creek Valley en de laatste zonnestralen lieten een mooi licht achter. Toen het begon te schemeren kwam ik aan op de kampeerplaats, waar Coda, Josh en andere hikers ook verbleven. Er waren hier geen muggen, dus het was een ideale plek om te cowboycampen.

Net zoals de afgelopen dagen tijdens de hittegolf, stond ik weer bijtijds op. Rond 05:45 begon ik aan de vlakste etappe sinds de Mojave, die vanwege de hitte en het open terrein dicht in de buurt van een woestijn kwam. Aan verbrande houtresten en de lage dennen, jeneverbessen en eiken, waren de restanten van een bosbrand uit 1987 te zien. Natuurbranden zijn inmiddels niet ongewoon voor Noord-Californië, dus fijn om te zien dat het bos hier weer aan een opmars bezig was.

Ik bevond me nu op het glooiende en nagenoeg vlakke terrein van de Hat Creek Rim. Links van de trail lag de diepe Hat Creek Valley en rechts heuvels, grasland en lage bossen. Hier lagen overal poreuze vulkanische stenen in alle vormen en maten, die hier tienduizenden jaren geleden zijn ontstaan toen lavastromen stolden.

Het was vandaag weliswaar heet, maar het kleine aantal hoogtemeters maakte het allemaal prima te doen. Aan het eind van de ochtend vulde ik mijn watervoorraad aan bij een watertank die werd bijgehouden door lokale trailangels. Ook dit deed me weer sterk denken aan de droge etappes in Zuid-Californië, waar soms nauwelijks natuurlijk bronwater te vinden was. Ik liep nog een uur door en ging onder wat hoge bomen lunchen. Na een dutje en een lange pauze om de ergste hitte uit te zitten, ging ik rond 17:30 weer op weg.

Het was nu redelijk afgekoeld en er waren meer en hogere bomen die wat beschutting boden. Hierdoor vloog de afdaling tussen zwarte brokken sintel voorbij en passeerde ik ongemerkt de 1400e mijlpaal. Nadat ik een afgelegen weg was overgestoken kwam ik aan bij een watercache, wat me opnieuw aan de eerste weken op de trail deed denken.

Even verderop maakte ik mijn cowboycamp klaar op een open plek waar Bat Out of Hell haar tent al had opgezet. Tussen de gele grashalmen staken stukken sintel uit, waardoor het even zoeken was voordat ik een geschikte plek voor mijn grondzeil had gevonden. Terwijl ik in de schemering mijn avondeten at, grepen libellen de muggen naast mijn hoofd uit de lucht. Ook de vleermuizen kwamen tevoorschijn om op insecten te jagen. Toen ik in mijn slaapzak lag waren er toch muggen die me kwamen opzoeken. Gelukkig had ik met mijn muggennet over mijn hoofd en oordoppen in weinig last van ze.

Toen de wekker om 05:00 afging, bleef ik nog even in mijn slaapzak liggen. Om 06:00 schrok ik weer wakker. Dat ik me een uur had verslapen maakte op zich niet veel uit. Ik hoefde ongeveer 13 kilometer te lopen richting de weg naar Burney, waar ik een zero day wilde nemen. Terwijl de zon opkwam vervolgde ik mijn weg tussen hoge grashalmen. Door het vlakke terrein en de geringe bomen, leek het alsof ik over de savanne liep.

Het landschap veranderde echter compleet toen ik afdaalde richting Crystal Lake en Baum Lake, waar het water de hoofdrol speelde. Hier zag ik visarenden, pelikanen en andere watervogels en hoorde ik de lage roep van stierkikkers. Na een korte klim kwam ik aan bij de weg, waar Riz al stond te liften. 10 minuten later kregen we een lift van Lidia naar Burney.

Ze zette ons af bij een lokale kerk die een verblijfplaats in de naastgelegen gymzaal aan hikers aanbood. De rest van deze en de volgende dag stonden zoals gewoonlijk in het teken van uitrusten, bijpraten met andere hikers en al mijn taakjes op orde krijgen.

Wil je een trailangel op afstand zijn en een bijdrage leveren aan mijn boodschappen? Dat kan!
Mijn dankbaarheid gaat verder dan de 2650 mijl van de trail!

Wil je meer lezen en meer foto's zien van Thomas' avonturen op de Pacific Crest Trail? Je kunt Thomas ook volgen via zijn Polarsteps-account. Dan krijg je vaker én meer foto's van zijn avonturen te zien.