Even voorstellen?

Mijn eerste blog. Laat ik me even voorstellen. Ik ben Ton Joosten, Pyreneeënliefhebber en auteur van diverse wandelboeken over dit gebergte. Sinds begin april woon ik in het bergdorpje Ayet, centraal gelegen in de Franse Pyreneeën in de streek de Couserans. Het huis heb ik omgedoopt tot Le Petit Refuge, een kleine Chambres et Table d'Hôtes. Het zal niemand verbazen dat ik me vooral richt op mensen die willen wandelen in de Pyreneeën.

In de aanloop naar mijn emigratie heb ik de dorpjes Ayet en Samortein (samen vormen ze de gemeente Bethmale; ze zijn goed voor zo'n honderd inwoners) en de inwoners een beetje leren kennen, maar het leek me een goed idee me toch een keer te presenteren aan de gemeenschap. Op een informele manier. Maar hoe doe je dat?

Ik besloot uiteindelijk iedereen uit te nodigen voor een dialezing. Over de transhumance, het moment waarop de herder met het vee de bergen in gaat aan het begin van de zomer. In de Couserans is de transhumance een event, waarbij het publiek betrokken wordt. Men kan met de kudde meelopen tot een plek in de bergen. Een aansprekend onderwerp, waarvan ik het nodige kan laten zien, dacht ik.

Afgelopen zaterdag was het zover. Het plaatselijke zaaltje (veertig jaar geleden nog een schoolgebouw) had ik afgehuurd en om 18.00u zou ik mijn plaatjes laten zien. Aansluitend kon men dan nog een aperitief nemen. Gratis toegang voor iedereen. Veel reclame had ik niet gemaakt. Op drie plaatsen in het dorp een bescheiden aankondiging en verder had ik de burgemeester persoonlijk uitgenodigd. Ze zou komen, had ze toegezegd, met een bak ijsklontjes voor bij de Ricard.

Om 16.00u was ik er al. Om alles klaar te zetten. Veel te vroeg natuurlijk. Tien stoelen leek me wel voldoende. Veel mensen komen er toch niet, dacht ik. Wie interesseert zich nu voor een lezing, gegeven door een Nederlander die hier is komen wonen? Zenuwachtig liep ik heen en weer door het zaaltje. Het geven van een lezing kost me altijd moeite. Iedere lezing is een overwinning op mezelf, zeg ik wel eens. Mijn verlegenheid zit me altijd in de weg. En dan moet ik nu ook nog de hele tijd Frans praten. Ben ik helemaal gek geworden?

Het duurt lang voordat de eerste bezoekers komen, maar als het eenmaal zes uur is, stroomt het zaaltje in rap tempo vol. Het geeft me een goed gevoel. Ook de burgemeester is er. Met de ijsklontjes en een fles whiskey (waar ze erg van schijnt te houden). Voor de gelegenheid is ze gekleed in korte broek en t-shirt. Uiterlijk vertoon, daar doen ze niet aan in de Couserans.

Voorafgaand aan de lezing stel ik me voor. Wie ben ik, waar woon ik, wat zijn mijn achtergronden, wat heeft me bewogen naar de Pyreneeën te emigreren. Een kort persoonlijk verhaal dus. Ik merk dat het op prijs wordt gesteld. Daarna volgt de lezing. Stuntelend baan ik me een weg naar het einde. Ik ben blij als het voorbij is. De boreel na afloop is gezellig en ik krijg van verschillende kanten te horen dat men het erg waardeert dat ik me op deze manier heb gepresenteerd. Met een gevoel van tevredenheid ga ik terug naar mijn huisje.