Geslaagd en toegelaten!

Een dag na het (voor)examen, word ik gebeld door een collega accompagnateur in spé: Tu peut être fier de toi, klinkt het aan de andere kant van de lijn. Ik kan het niet geloven en ben nog steeds in de veronderstelling dat ik gisteren op het mondelinge gedeelte door het ijs ben gegaan. Snel open ik de link naar de examenlijst en zie inderdaad mijn naam erop staan. Geweldig! Op dag 1 stonden er zo'n 120 namen op de lijst en nu hoor ik bij de 40 overgeblevenen; geslaagd en toegelaten tot de opleiding tot accompagnateur des montagnes. Een beetje trots ben ik inderdaad wel :)

Le hollandais du Pays Plat

Omdat ik er niet op had gerekend het in één keer te halen, heb ik in het dorp (Samoëns) niemand verteld dat ik me had ingeschreven voor deze opleiding. De reacties zijn dan ook verbaasd, maar bovenal positief. Vooral het feit dat ik me als Hollander heb aangemeld voor de Franse opleiding in plaats van de Engelse versie, oogst respect bij de locals. Van veel kanten krijg ik advies en hulp aangereikt in de vorm van tips, boeken en internetsites. Toch kan ik me niet aan het idee onttrekken dat er achter me rug om soms wat gekscherend gedaan wordt over die hollandais uit le Pays Plat die mountainman wil worden. Maar ach, zo lang je het niet hoort...

Le tronc commun

Het mooie van het kenbaar maken van de ambities zorgt er voor dat ik in contact kom met verschillende ervaringsdeskundigen die me nu kunnen vertellen wat er verder gaat gebeuren. Het te volgen pad van de berggeit in spé is namelijk nog altijd wat mistig, zeg maar. Wat ik in ieder geval begrijp is dat ik me nu aan dien te melden voor le tronc commun, letterlijk vertaald; de gezamenlijke stam. Dit is een opleidingsdeel van 4 weken in een door de staat gerund internaat, waar je verschillende vakken onderwezen krijgt. Iedere Franse sportleraar, van biljartleraar tot volleybalcoach, heeft dit onderdeel op zak. In mijn geval kan ik kiezen voor de deel-discipline “montagne” en zullen de vakken pedagogie, marketing, fysiologie, juridique en bergkunde behandeld worden.

Een laatste bergtocht

Voordat de tronc commun plaatsvindt en ik naar Nederland afreis voor een najaarsbezoek, besluit ik met twee vrienden het zomerseizoen met een laatste bergtocht. We gaan op pad met dikke tassen, volgepakt met proviand en de benodigde uitrusting om een nacht in de bergen door te brengen. Vertrekpunt vormt het gehuchtje Bay, net boven de snelweg richting Chamonix, aan de westkant van het Grand Massif. Het weer is nog heerlijk, maar we vertrekken duidelijk te laat. Al na anderhalf uur wandelen zakt de zon achter de pieken van de Aravis. De temperatuur daalt direct en de schemering treedt in. In het donker arriveren wij op de alpage van refuge de Véran, waar we net naast de berghut een mooie vlakte vinden voor de tent. We genieten van een heerlijk maal inclusief een paar bekers wijn een een stevige genepi. Het is fris buiten, maar de meegenomen donsjassen doen wonderen en de ambiance de rest. 's Morgens worden we gewekt door de regen die op de tent valt en ons met tegenzin doet opstaan. Het duurt dan ook allemaal wat lang voordat we op pad gaan, mét een zware natte tent in een van de tassen. Als we door le cheminée omhoog klauteren en achterom kijken, realiseren we ons wat een geweldig gebied dit ook weer is. Het (vracht)verkeer raast diep in de vallei gehaast richting Chamonix en de Mont Blanc tunnel, terwijl wij hier midden in de natuur over rustgevende alpenweides hiken.

Lapiaz kalksteengaten

Anna heeft de luxe gegidst te worden door een accompagnateur én een mountainleader in de dop. Ben volgt namelijk de Engelse opleiding en samen proberen we de niet gemarkeerde route te vinden. Gadegeslagen door hele families steenbokken zoeken we onze weg door het berglandschap, waar de mist het ons er niet makkelijker op maakt. Aangekomen bij de hoogste skilift van Flaine, besluiten Ben en ik de route af te snijden via een mooie, maar wat listige route dwars door het 'lapiaz' kalksteen terrein. Onze winterkennis en kaartleeskunde zorgen ervoor dat we veilig tussen de gaten en spleten heen navigeren om uit te komen op de col du Colloney. Via de toerski/splitboard afdaling komen we uit bij de volgende refuge en ook hier treffen we weer een grote groep steenbokken. De afdaling die volgt is met stip het hoogtepunt van de tocht: We kijken op de mer de nuage in de Arve vallei en worden omringd door imposante rotswanden die ons lijken te omarmen; adembenemend mooi! Zodra we bij de boomgrens komen wordt het pad minder steil en lopen we in een uur terug naar de parkeerplaats van Bay.

Met een voldaan gevoel kom ik thuis om diezelfde week met Jessica naar Nederland af te reizen. Hierop kan ik wel weer even teren in het platte en urbane (west)Nederland, wetende dat bij terugkomst in la France de volgende uitdaging op de planning staat, namelijk de tronc commun.