Indrukwekkende snowboard- en skifilms tijdens filmfestival

Gisteravond was ik aanwezig bij het Face Shots Filmfestival in Kriterion in Amsterdam. Hét wintersportfilmfestival met 4 grote documentaires over snowboarden, skiën, natuur en cultuur. Ik ben zelf (nog) geen hele fanatieke wintersporter, maar toch wel nieuwsgierig naar de films. En het was de moeite waard!

Where the wind blows

"Een nauwelijks bekende documentaire over freeridelegende Craig Kelly die in 2003 omkwam in een lawine. Kelly creëerde eigenhandig een bestaan uit een vorm van snowboarden die niet draaide om high-profile wedstrijdsport, maar was gebaseerd op een samenspel met de bergen ver van de gebaande pistes. Marcopoulos legde op 16mm film momenten vast uit het dagelijks leven van Kelly: snowboardtrips naar onder andere Iran en Canada, surftrips in Zuid-Amerika en Kelly's overdenkingen op momenten dat hij vol in zijn element was."

Maker: Ari Marcopoulos, half Amsterdams, half Grieks. Fotograaf en documentairemaker.

In de jaren negentig raakte Marcopoulos geïnteresseerd in het leven van skate- en snowboarders. Hij documenteerde zowel het groeps- als persoonlijk leven van een aantal jongeren en hield er een hechte vriendschap op na met snowboarder Craig Kelly, de 'Godfather of Freeriding'.

De film Where the Wind Blows is een 60 minuten durende film ter nagedachtenis aan Craig Kelly.

Deze film vond ik tegenvallen. Ik vond het verhaal niet zo duidelijk overkomen. De montage was slecht, de beeldkwaliteit en het geluid af en toe ook. Als ik deze film mocht monteren, zou ik er veel stukjes uithalen en de film zeker de helft korter maken.

Solitaire

"Een project dat twee jaar duurde om te filmen. Een samenkomst van Zuid-Amerikaanse landschappen en Westerse vertellingen over legendarische backcountry mogelijkheden die zijn uitgestrekt over de lengte van een continent."

Na de vorige film was dit een verademing om naar te kijken. Rustige muziek, Spaanstalig, en geen gebruik gemaakt van helikopters of sneeuwscooters.

Ze ontdekken Zuid-Amerika en je volgt ze op hun weg naar mooie afdalingen. Maar je ziet het ook als ze vallen en weer opstaan.

Je ziet dat de sporters zich zeer goed voorbereiden. Ze weten precies wat ze doen en waar ze zijn en waar ze naar toe gaan.

Bijzondere beelden: op de ski's tussen de rotsen waar geen sneeuw te bekennen is. Te paard met snowboard op de rug. Op weg naar een berg met sneeuw.

All I Can

"Een technisch hoogstandje gepresenteerd in een drieluik (ALL – I – CAN), die binnenkomt als een visuele bom. En daarnaast zelfs nog tijd heeft voor een onderliggende boodschap."

De film is in 6 chapters verdeeld. Bijvoorbeeld Imagination en Realization.

Mooie kleuren, opvallende sounds en veel oog voor detail (sneeuwvlokken, waterdruppels, kiemen, boomwortels) maar ook aandacht voor grote natuurlijke fenomenen en de industrie gebouwd door de mens. Er is ook mooi gebruik gemaakt van time-laps; hoe een plantje groeit, hoe de wolken voorbij gaan, hoe de sneeuw valt.

Conclusie: erg mooi gemaakt, maar een beetje teveel van het goede. Ze wilden teveel boodschappen in de film stoppen.

Très Bonne Equipes

"Het verhaal van een uniek duo, Kaj Zackrisson en Sverre Liliequist. Samengekomen door het skiën en al meer dan 20 jaar vrienden. Van het begin als jonge slalomracers tot de wereld van de internationaal freeski supersterren. Een document over een uniek vriendschap."

Dit was de laatste film van de avond en het was al laat.  En omat meer dan de helft van de zaal al leeg was, konden we lekker rustig kijken naar dit verhaal over twee vrienden uit Zweden.

In deze film zat een opvallend stukje, ik heb hier het filmpje gevonden:

http://biertijd.com/mediaplayer/?itemid=31578

Omdat de films enige overlap hadden in onderwerp, vond ik het soms lastig te bevatten wat ik allemaal gezien heb. Ik denk dat alle films meer tot hun recht kwamen als je er maximaal 2 te zien kreeg ipv 4.

Overall-conclusie: ondanks dat ik niet de ambitie heb om zo'n skiër te worden, heb ik toch veel zin gekregen in mijn eigen wintersport die er aan zit te komen!