Met kinderen in een berghut slapen

Ik had ze een waar avontuur beloofd: hun eerste overnachting in een heuse berghut! De korte klim zou wel lastig zijn, maar de beloning zou hun beider voorstellingsvermogen overtreffen: Disney-achtige marmotjes die ons vanachter plukken edelweissjes fluitend aanmoedigen, een huttenhond met aaibaarheidsgarantie, borden vol Kaiserschmarrn, en, wie weet, misschien wel een gitaarspelende huttenwaard om de onvervalste huttensfeer compleet te maken. De kinderen zagen het helemaal zitten. De marmotten stuurden hun kat en de hond & gitaar bestonden niet. Er waren slechts twee andere gasten, dus van een verhoopt bacchanaal kwam ook al niet veel terecht. Maar dat kon geen van beide ‘berggeiten’ deren. Er werd nog buiten gespeeld en voor tienen lagen we op bed...

23:30 uur. Tine schrikt wenend wakker: “Het is hier zo donker. Waar is het nachtlampje?” Vergeten, stom. “Hier is je knuffel. Lekker weer gaan slapen.” 

2:49 uur. Harde nies. Dan Tom (attent fluisterend): “Mamma, ik heb snot.” Gefrommel met een tissue, verdronken trompetgeluidje, gefrommel. “Nu slapen hoor.” 

3:13 uur. Ik word wakker van een smakkend gezuig. Waar is die zaklamp? Ik zie het al. Ik trek Tines duim uit haar mond en kruip terug in mijn lakenzak. Hopelijk lukt het om nog wat te rusten. 

4:55 uur. Zangeres Adèle zet luidkeels in: het mobieltje van mijn vrouw. Ze schrikt wakker, zoekt paniekerig naar de uitknop maar drukt een paar keer op de verkeerde. Helemaal vergeten het alarm uit te zetten gisteren. “Is het al tijd, mam?” “Nee, lang niet. Probeer nog te slapen.”

Ik niet. Ik wilde toch al vroeg opstaan, voor zonsopgang. De huttenwaard was al weg maar had de buitendeur op slot gedaan. Dan maar via het raam en de brandladder naar beneden, zo kom ik er ook. Het was een van de mooiste zonsopgangen die ik me kon herinneren. 

Wil je avontuur? Dan zijn de bergen hét terrein bij uitstek.

Elkeen, jong of oud, beleeft het op zijn eigen manier. Naast wandelen zijn genoeg andere leuke buitenactiviteiten te bedenken, van trotinetten tot het beklimmen van een vierduizender, waarover u alles kunt lezen in Bergen Magazine. En hoe wij in die hut terecht gekomen zijn, leest u vanaf bladzijde 36. Trouwens, de volgende dag kwamen we hellingen vol edelweissjes tegen en lieten de marmotten zich meermaals zien, eentje zelfs van zo dichtbij dat de kinderen het er nu, driekwart jaar later, nog over hebben. 

Bergwandelen blijft het mooiste avontuur dat er is, toch?