Amerikaanse bergwandelaars in de problemen nadat ze hun schoenen verliezen
Een bijzonder berichtje uit Amerika. Daar kwamen bergwandelaars in Colorado de laatste weken vaak in de problemen om een wel heel merkwaardige reden: ze verloren hun schoenen.
Het bericht kwam van de bergreddingsdienst Summit County Rescue Group uit de Amerikaanse staat Colorado. De bergreddingswerkers moesten, in drie dagen tijd, drie keer uitrukken naar dezelfde berg, omdat bergwandelaars er hun schoenen waren kwijtgeraakt. En zonder schoenen, kun je niet meer de berg af. Zeker niet als delen van de berg nog bedekt zijn onder een dik pak sneeuw.
Alle drie de pechvogels wandelden over de hellingen van de berg Quandary Peak en kwamen daar -onafhankelijk van elkaar- op min of meer dezelfde manier in de problemen. De oorzaak: de sneeuw. In het gebied ligt nog een dik pak sneeuw. Die sneeuw ziet er op het oog nog prachtig wit uit, maar in werkelijkheid is het pak een stuk verraderlijker. Dat komt door de weersomstandigheden. Overdag is het warm, maar ’s nachts vriest het nog. Zodoende wordt de sneeuw overdag zacht en verliest ze haar draagkracht. Echter, door de nachtelijke vorst wordt de toplaag van het sneeuwdek ’s nachts weer hard en stevig. Daardoor verandert het pak sneeuw in een soort valkuil. Aan het begin van de dag, als de de toplaag van de sneeuw dus nog stevig en hard is, lijkt het of je zonder problemen op je gewone schoenen over de sneeuw kan wandelen. Maar als de temperaturen overdag oplopen, wordt het harde toplaagje van het sneeuwdek dunner en zachter, tot het onvermijdelijke gebeurt en je er doorheen zakt.
Geen nieuwtjes, vakantietips of winacties meer missen? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief, dan ontvang je elke week het beste van Bergwijzer in je mail!
Postholing
Alle drie de wandelaars trapten volgens de bergredders in die valkuil van moeder natuur en zakten diep weg in de zachte sneeuw waardoor ze muurvast kwamen te zitten. Dit fenomeen wordt de bergredders aangeduid als ‘postholing’. De manier waarop je vast komt te zitten is namelijk te vergelijken met de manier waarop een paaltje vast zit in de (modderige) grond. Zeker als de sneeuw zachter en daardoor waterig en compact is.
In alle drie de gevallen waren de wandelaars diep in die zachte sneeuwmassa weggezakt. In twee gevallen kwamen de wandelaars er op eigen kracht, of met hulp van hun medewandelaars nog uit de sneeuw, wel verloren ze toen dus hun schoenen. Die zaten muurvast in de sneeuw. Één van de drie pechvogels was tot haar borst in de sneeuw gezakt en zat zo vast dat de bergredders haar moesten uitgraven. Geluk bij een ongeluk was dat de redders haar verloren schoen meteen konden uitgraven. De anderen, die op eigen kracht loskwamen, zullen moeten wachten tot de sneeuw gesmolten is en hopen dat hun schoenen er dan nog zijn.
Wachten tot de sneeuw gesmolten is
Wachten tot de sneeuw gesmolten is, is sowieso een goed idee volgens de redders. Hoewel je met sneeuwschoenen op gemarkeerde paden meestal niet in al te grote problemen komt, is het risico op ‘postholing’ ook daar niet helemaal te vermijden. Zelfs niet op de gemarkeerde paden. Wie van de paden afgaat, heeft volgens de Amerikaanse reddingsdienst bijna een garantie om door ‘postholing’ in de problemen te komen.
