Appelklokhuisje? Dat is ook afval!

Dat je geen plastic afval achterlaat in de bergen, is heel normaal. Plastic flesjes, wikkels van energierepen, en het papieren zakdoekje waarmee je het zweet van je voorhoofd veegt, gaan natuurlijk allemaal netjes in een afval zak mee terug naar het dal. Maar wat doe je eigenlijk met bananenschillen en appelklokhuisjes?

Grote kans dat je die, net als veel anderen, in de bosjes gooit. Het liefst een beetje ver van het pad. Kan geen kwaad toch? Zo’n klokhuisje of schil is immers een biologisch product, dat gewoon vergaat. Geen probleem, toch? Mis! Ook biologisch afbreekbaar afval moet je niet zomaar rond laten slingeren.

Geen gezicht

Eén schilletje, of één appeltje, dat maakt niet zo veel uit, zou je denken. Maar vaak vergeten mensen dat ze niet de enige zijn in de bergen. En als iedereen zo makkelijk denkt over dat ene appeltje, dan liggen er aan het eind van de dag toch heel wat appelklokhuisjes langs het pad. En dat is natuurlijk geen gezicht.

Zeker niet als je bedenkt dat het weken kan duren voordat zo’n appel helemaal vergaan is. En dan vergaan appelklokhuizen nog snel. Wist je dat bananenschillen en sinaasappelschillen er jaren over doen om in compost te veranderen? En heb je bij een berghut een ijsje op een houten stokje gehaald en onderweg opgegeten? Dat houten stokje doet er soms wel vijf jaar over om te vergaan! En als al dat afval in de vrieskou van een besneeuwde piste ligt, duurt het nog veel langer. Stel je voor dat dat al die tijd langs het pad ligt. Dat is toch geen gezicht?

Etensresten en dieren

Terwijl die schillen daar liggen, oefenen ze een ongelofelijke aantrekkingskracht uit op allerlei beestjes. En dat is niet altijd de bedoeling. Als dieren leren dat ze in de buurt van mensen eten kunnen vinden, kan dat voor rare situaties zorgen. Bijvoorbeeld als dieren zich op beginnen te houden in de buurt van berghutten. Dan zitten mens en dier elkaar al snel in de weg. Toen duidelijk werd het Berner Oberland de vaste verblijfplaats van een beer werd, waarschuwden de autoriteiten daarom meteen dat bergwandelaars echt geen etensresten meer moesten achterlaten. 

Ons eten is soms ook helemaal niet gezond voor dieren. In een stuk van een lekkere mueslireep kunnen ingrediënten zitten die voor ons gezond en lekker zijn, maar waar dieren juist ziek van kunnen worden. En dat is natuurlijk niet de bedoeling.

En soms is de overlast van rondslingerend fruit minder direct, maar daarmee niet minder groot. Denk je eens in wat het klokhuis van een sappige zoete appel in het wespenseizoen kan betekenen. Juist ja, een zwerm wespen op je wandelroute of bij je picknickplek. Ook geen fijn idee. Stop daarom dat klokhuisje in een (biologisch afbreekbaar) afvalzakje en deponeer het in het dal netjes in de prullenbak, dan houden we samen de bergen schoon.