De tunnels

Het is hartje zomer en warm; ruim boven de dertig graden. Ik ben alleen en geniet van de prachtige uitzichten op de bergen rondom mij heen. De hitte voel ik niet door de bescherming van de omringende bergen. Wat ik wel voel is de omgeving dat brandt op mijn netvlies. Ik wandel een stuk van de Via Verde route; van het Catalaanse dorpje Xerta naar Bot. Ik luister naar de ongeloofwaardige stilte om me heen. Niemand kom ik tegen. De oude ongebruikte spoorlijn die dwars door de bergketen `Els Ports´snijdt is de basis geweest voor de aanleg van dit indrukwekkend wandel- en fietspad.

Na een paar kilometer bereik ik de eerste tunnel. Een korte tunnel van honderd meter. Ik kijk naar binnen en schrik een beetje van het donker en de engte. In de verte zie ik de uitgang en stapt de tunnel in. Het is koel en toch vochtig warm. Met stevige stappen loop ik door en sta snel weer buiten.

Ik ben overdonderd door het uitzicht. Het landschap is zo ongelooflijk mooi en anders. Ik wil meer zien en loop gedreven door. De volgende tunnel laat niet lang op zich wachten. Het bordje geeft een lengte aan van ruim boven de zevenhonderd meter. Weer kijk ik in het donkere gat. Er is geen uitgang te zien. Even twijfel ik. Spontaan gaat het licht aan. De bewegingsmelder aan het zonnepaneel activeert de tl-verlichting in de tunnel. Ik stap de tunnel in en loop stevig door. Opgewekt en vol verwachting wat ik te zien krijg geniet ik van de koelte in de tunnel.

Plotseling gaat het licht uit. Ik schrik en sta abrupt stil. Het is stikdonker, zo donker dat ik mijn eigen handen niet kan zien. De angst voel ik door mijn lichaam trekken. Wat nu? 

Ik probeer mijn gedachten te ordenen. Ik moet rechtuit lopen, aan de zijkanten zijn greppels gegraven voor de afwatering waar ik in kan vallen. Op goed geluk schuifel ik vooruit en concentreer me. 

`Dit is helemaal niet leuk,´ hoor ik mezelf zeggen. Het duurt eindeloos voor ik het licht in de verte zie. Het einde van de tunnel. Ik voel mijn energie weer terugstromen en haal opgelucht adem.

Buiten loopt het zweet over mijn rug. Van angst of van de warmte. Op het bankje net buiten de tunnel ga ik zitten om bij te komen. Een flesje water en wat eten om me gerust te stellen. Dan krijg ik pas de schitterende omgeving in de gaten en besluit een tijd te blijven zitten om te genieten. Even niet denken aan de zelfde weg die ik terug zou moeten. 

Opgewekt en gerustgesteld vervolg ik mijn weg. Voorlopig geen tunnels. 

Dan kom ik aan bij de volgende tunnel. Ik zie de lampen aangaan en de grote rode knoppen aan de wanden. Nu durf ik wel. Op mijn gemak loop ik de tunnel in en kijk van rode knop naar rode knop. Ik laat me niet weer overvallen door het aardedonker van de lange tunnel. Zonder angst loop ik vijfhonderd, zeshonderd meter tot ik schrik van een slang die vlak voor me de weg oversteekt. Mijn gedachten houden de afstand in de gaten. Nog ongeveer tweehonderd meter te gaan. Ik vermoed dat de tunnel een bocht aan het einde heeft want ik zie geen licht. Het licht gaat uit en ik sta weer in het aardedonker. Onvoorstelbaar donker. 

De rode knop. Waar heb ik de laatste gezien? Zenuwachtig betast ik de koude muren. Eindelijk vind ik er een. Ik druk en druk nog een keer maar er gebeurt helemaal niets. Trillend blijf ik op de knop drukken.

`Toe dan! Kom op,´ stoot ik paniekerig uit. De angst is weer terug en giert door mij heen. Op het moment dat ik bijna begin te huilen gaat het licht aan en zie ik twee fietsers aankomen. Ik kon ze wel kussen van blijdschap. Ik ren bijna achter ze aan richting de uitgang. 

Buiten kan ik mijn ogen niet openhouden door het felle zonlicht. Ik laat me tegen het houten hekje op de grond zakken. Dan neem ik het besluit. Bij het volgende stationnetje bel ik mijn vriendin om me te laten ophalen. Had ik nu maar een goede zaklantaarn bij me gehad dan was deze wandeling een stuk leuker en ontspannender geweest, want zo bang ben ik voorheen nooit geweest in het donker.

Dit verhaal is door Trees Turpijn ingezonden voor de ‘GoMotion-schrijfwedstrijd’ op Berwijzer in het najaar van 2012. De schrijfwedstrijd met als thema ‘licht en donker in de bergen’ werd mede mogelijk gemaakt door SkiWear4All.