Dag 3 op de PCT

Vandaag was een dag van schakelen op meerdere fronten. De wekker stond om 05:30 omdat ik genoeg mijlen wilde maken voordat het te heet zou worden. Bovendien zou ik over de gehele dag bijna 1000 meter stijgen om bij het piepkleine dorpje Mount Laguna uit te komen. Hier wilde ik genoeg tijd voor nemen, zeker nu er weer onbeschutte stukken aan zaten te komen.

Thomas wandelt in 2025 over de Pacific Crest Trail in het westen van de VS. een tocht van 4300 kilometer, van de grens met Mexico naar de grens met Canada. Op Bergwijzer en Wandelmagazine vertelt hij regelmatig (als het internet het toelaat) over zijn belevenissen onderweg. Hier lees je zijn verhaal over het hoe en waarom van zijn tocht. Het verslag van zijn eerste dagen op de trail lees je bij Wandelmagazine. 

Toen ik net voor zonsopgang uit de tent kroop, was het ijs en ijskoud. Vannacht merkte ik al dat het behoorlijk fris was en rekende ik me rijk met mijn slaapzak die tegen temperaturen tot -7º bestand is. Buiten mijn slaapzak en tent was het een ander verhaal. Het donsjack wat ik aan had hield me goed warm, maar ik had mijn handschoenen te laat aangedaan. Met verkleumde vingers probeerde ik mijn tent in te pakken, maar ik besloot te wachten tot de eerste zonnestralen vanachter de bergen tevoorschijn kwamen. Na mijn vingers wat te hebben opgewarmd kon ik wat bevroren condens van mijn tent schudden en dan eindelijk vertrekken.

Hoewel ik later was vertrokken dan gepland, was de zon nog niet overal doorgedrongen in het eerste dal waar ik uit moest klimmen. De trail liep hier namelijk via de hoge oostelijke flank van het dal naar boven, waardoor de klim een stuk schaduwrijker en koeler was dan die van gisteren. In mijn herinnering was deze eerste klim na Boulder Oaks Campground taai, maar dat viel me nu wel mee. Die eerste 1000 mijl op de PCT van een paar jaar geleden lijken niet in de koude kleren zijn gaan zitten.

Nadat de PCT de loop van de rivier in het dal volgde, stak de trail een weg over en bevond ik me dit keer aan de andere kant van de bergrug die ik volgde. Nu had de zon vrij spel. Gelukkig was de trail hier een stuk minder steil, was er af en toe schaduw en stond er een prettig briesje. Toch had ik het door de inspanning behoorlijk warm in de felle zon, zeker toen het 11:00 was geweest en de PCT niet meer langs de open helling voerde. In plaats daarvan steeg de trail naar boven via hoge heuvels die de wind tegenhielden.

Tijdens de geleidelijke klim werd duidelijk hoe hoog ik me bevond. Ik kon ontzettend ver kijken en de bergtoppen aan de zuidelijke horizon waren gehuld in een blauwe mist. Alhoewel deze constante stijging ook betekende dat de lucht koeler werd, maakte het geklauter en de zon het een pittige tocht. De meters richting de volgende waterbron waar ik wilde lunchen, schoten nauwelijks op en ik moest in het laatste uur voorzichtig met mijn watervoorraad omspringen. Ik had de hele dag door genoeg water gedronken, dus er was weinig reden tot paniek. Bovendien levert paniek alleen maar meer dorst op. De enige oplossing was rustig doorlopen en het hoofd koel houden, dan kom je er vanzelf.

Om 13:00 uur bij de beek aangekomen filterde ik twee liter water waarvan ik een deel aanvulde met electrolytenpoeder. De natte bodem langs de beek had een groene oase gecreëerd in tussen de rotsachtige heuvels, dus er was genoeg schaduw om heerlijk in te pauzeren. Na zo'n drie kwartier moest ik weer door. De winkel in Mount Laguna sloot namelijk om 17:00 uur en ik wilde nog voorraad inslaan voor de komende dagen.

Er lag nog een klein stuk klimmen voor de boeg in onbeschut terrein, maar ik kon de naaldbomen nabij Mount Laguna al zien. Het leek bijna alsof de trail het bos wilde vermijden door er steeds van af te buigen, maar uiteindelijk bevond ik me in een totaal andere wereld dan een tientallen minuten eerder. Plotseling had de schaduw de overhand en liep ik tussen hoge sparren en dennen. In de bomen waren spechten druk aan het kwetteren en zo nu en dan hoorde ik een raaf.

Bij de camping van Mount Laguna aangekomen bleek deze nog ruim een week dicht te zijn. Dit bracht me in een lastig parket, aangezien er de komende 10 mijl niet wild mag worden gekampeerd. Het wordt rond Mount Laguna hikers niet echt makkelijk gemaakt. Eerst maar even naar de winkel voordat die dicht ging, de rest volgt later. Onderweg passeerde ik een hostel met restaurant waar drie hikers op het terras zaten. Ze hadden net de laatse kamers geboekt en het restaurant bleek al om 17:00 uur te sluiten. Het eerdere plan dat ik had om hier te eten ging ook niet meer door. Onderweg naar de winkel kwam ik langs een ander restaurant dat vandaag dicht bleek te zijn. Het vakantieseizoen is nog niet aangebroken, dus de kans is groot dat het daarmee samenhangt.

Een kwartier voor sluitingstijd kwam ik bij de winkel aan. Binnen kwam ik de PCT'er Rafiki (vette trail name!) tegen, en ik vroeg hem waar hij verbleef. De eigenaars van de winkel runden volgens hem ook motelkamers achter het pand, dus ik besloot hier mijn heil ook maar te zoeken. Tijdens het afrekenen kon ik meteen een kamer boeken en zou ik vannacht ongepland onder een dak slapen. Na deze lange en bewogen dag is dat zo slecht nog niet.

Wil je meer lezen en meer foto's zien van Thomas' avonturen op de Pacific Crest Trail? Je kunt Thomas ook volgen via zijn Polarsteps-account. Dan krijg je vaker én meer foto's van zijn avonturen te zien.