Wandelen over de Pacific Crest Trail: dag 6 en 7

Vannacht nam de wind plotseling toe en ging het misschien wel nog harder tekeer dan de vorige nacht. Dat zal waarschijnlijk te maken hebben met de vlakke vallei waarin ik me bevond. Hier hebben windstoten vrij spel. Op een gegeven moment hoorde ik een hard geluid achter mijn hoofd. Het klonk alsof er een haring was losgeschoten, dus ik besloot een kijkje te nemen. Blijkbaar had een windstoot een flinke scheur in mijn buitentent gemaakt. Gelukkig was mijn binnentent ongedeerd en was het een scheur die weinig impact had op de stevigheid van de tent als geheel. De volgende ochtend sneed ik het stuk stof waar de scheur zat weg en had ik zodoende een geïmproviseerde ventilatieschacht gecreëerd tegen condensatie.

Thomas wandelt in 2025 over de Pacific Crest Trail in het westen van de VS. een tocht van 4300 kilometer, van de grens met Mexico naar de grens met Canada. Op Bergwijzer en Wandelmagazine vertelt hij regelmatig (als het internet het toelaat) over zijn belevenissen onderweg. Hier lees je zijn verhaal over het hoe en waarom van zijn tocht. Het verslag van zijn eerste dagen op de trail lees je afwisselend hier en bij Wandelmagazine. Daar lees je op deze pagina meer over dag 4 en 5. 

Ook voor andere hikers op de camping was het een bewogen nacht. Zo zei iemand dat een coyote vlak langs hem rende in het pikkedonker en zaten er in het tentdoek van hiker Sarah tandafdrukken. Ze had nog geen trail name, dus we vroegen haar of ze Coyote een mooie naam vond. Ze moest lachen en nam haar nieuwe naam van ons aan.

Anker en ik stapten in de auto naar het kruispunt waar de trail zijn route vervolgde en namen twee hikers mee die daar wilden liften naar Warner Springs. Terwijl Anker me bij de trail afzette, parkeerde hij de auto in de buurt. Ik begon alvast met lopen, want zo konden we ieder ons eigen tempo aanhouden. Met verse energie in de benen haalde Anker me even later in. We zouden elkaar gedurende de dag meerdere keren tegenkomen voor pauzes en natuurlijk bij de tentplaatsen die we hadden uitgezocht.

Vandaag ging de trail geleidelijk aan naar boven via een constante, maar bijna vlakke klim. De frisse wind vanuit de vallei zorgde voor een aangename temperatuur en maakte het prettig om in de zon te lopen. Voor ik het wist bevond ik me hoog boven de vallei en keek net als gister weer uit op een weids landschap, dit keer aan de andere kant van de vallei. Cactussen in alle vormen en maten domineerden de hellingen waarover de trail liep, agaves en kleurrijke woestijnbloemen maakten het landschap compleet.

De zevende dag

Vandaag had ik een kortere afstand ingepland van ruim 14 kilometer, waardoor ik rond 13:00 uur bij de kampplaats aankwam. Anker was al in de ondiepe vallei aangekomen waar we onze tenten zouden opzetten. Ik ging naast hem zitten onder een schaduwrijke struik en genoot van de koelte. Even later kwamen Flipper uit Engeland en Miles aanlopen, met wie we grappige trailverhalen deelden. Het incident met de coyotes spande toch wel de kroon. Toen ze allebei weer onderweg waren, hadden Anker en ik de hele middag om vooral zo min mogelijk uit te voeren. Anker deed een dutje en na een flinke gaap besloot ik hetzelfde te doen. De wind maakte het in de schaduw redelijk fris, maar met mijn donsjack aan had ik een heerlijk middagslaapje gedaan.

Toen we onze tenten opzetten, was de wind weer eens lekker onstuimig. Zelfs de beschutte plekken in het ravijn bleven niet gespaard en toen ze eenmaal stonden, klapperden de tenten in de wind. Aan het begin van de avond kwam de wind iets tot bedaren en vlogen er steeds meer wolken over vanaf de andere kant van de vallei. Nadat de zon achter de rand van het ravijn was verdwenen, werd het al snel fris. Toen we hadden gegeten maakten we ons dus snel klaar om te gaan slapen. Tijdens het tandenpoetsen zette de laatste zonnestralen de heuvels aan het einde van het ravijn in het licht en zag ik twee raven speurend over de linker rotswand zweven.

Terwijl ik ruim voor de schemering in m'n slaapzak lag, liet de wind zich af en toe nog flink kennen. Hopelijk zou het bij een paar windstoten blijven en geen spooknacht worden zoals gisteren.

Helaas ging het er nog heftiger aan toe dan de vorige nacht. Aan het begin van de avond was er om de paar minuten een harde wind die mijn tent naar alle kanten trok. Gaandeweg kwamen deze windvlagen steeds regelmatiger voor, totdat ze meerdere keren per minuut door het ravijn raasden. Tot zes keer toe moest ik een losgerukte haring opnieuw in het mulle zand van het ravijn duwen en verzwaarde ik de scheerlijnen met stenen. Het lawaai van het geklapper van mijn tent ging dwars door mijn oordoppen en ik had het gevoel dat er elk moment weer een haring kon losschieten. Ik was blij dat ik de hele middag heb kunnen uitrusten, want ik sliep hoogstens 3 uur.

Ook Anker vertelde dat hij een slechte nacht achter de rug had, toen ik hem tijdens het kamp opbreken sprak. Het was behoorlijk fris en in de vallei waar we gisteren uit waren geklommen vlogen regenwolken voorbij. De wolken werden grotendeels tegengehouden door de heuvels om ons heen, dus behalve een paar lichte spetters hadden we geen last van regen. Terwijl Anker terugliep naar zijn auto, vervolgde ik mijn noordwaartse weg op de trail. De PCT liep vandaag wat vaker aan de andere kant van de heuvels, waardoor de meeste wind en miezerregen me gespaard bleven. Eenmaal onderweg waren het de perfecte omstandigheden om te lopen. Ik vergat bijna dat ik er een beroerde nacht op had zitten.

Vandaag kwam ik langs de eerste watercache op de trail. Dit is een wateropslagplaats die wordt onderhouden door trail angels. In de San Felipe Hills waarin ik me bevond was geen natuurlijke waterbron te vinden, dus de cache was hard nodig voor PCT'ers. Ik liet dan ook een donatie achter om het initiatief in stand te houden. Blijkbaar was ik niet de enige die zijn dorst kwam lessen bij de watercache: een kolibrie vloog bloemen langs om er nectar uit te drinken.

De rest van de middag vloog voorbij en voor ik het wist was ik de eerste 100 mijl van de PCT gepasseerd. Nog maar 2550 mijl te gaan! Ik blikte kort terug op de diverse eerste week die ik achter de rug had. Ik had verschillende landschappen doorkruist en had hitte, kou, regen en wind getrotseerd. Eens kijken wat de trail de komende tijd voor mij in petto heeft.

Niet ver na de honderdste mijl wachtte ik op Stephanie, over wie ik in mijn eerste blog al wat heb verteld. Dit was precies de plek waar ze Marmot, Bee en mij drie jaar geleden had opgepikt, en net als de vorige keer mocht ik bij haar logeren in haar vakantieadres in Borrego Springs. Eenmaal in de auto bij de altijd opgewekte Stephanie, raakten we moeiteloos aan de praat over reizen en waar we ons de afgelopen drie jaar mee bezighielden. Stephanie is een 70'er die er een actieve leefstijl op na houdt. Ze was de afgelopen 4 maanden op reis geweest en zou over een tijdje weer terugkeren naar haar huis in Vancouver. Rond Borrego Springs trok ze op wandeltochten door het woestijnlandschap en was de laatste tijd ook begonnen met offroad autolessen.

Op de lange afdaling naar de uitgestrekte woestijnvallei van Borrego Springs, werd pas duidelijk hoe hoog ik me de afgelopen dagen bevond. In Borrego Springs aangekomen moesten mijn oren wennen aan het drukverschil en keek ik op tegen de hoge bergen om de vallei heen. Nadat ik had gedoucht, kleding in de was had gedaan en voorraad had ingeslagen, reden Stephanie en ik naar Fonts Point. Vanaf de zandstenen rotsen van Fonts Point, keek ik uit over grillige heuvels die door wind en water zijn gevormd. De heuvels bestaan uit sediment dat over miljoenen jaren is opgehoopt. Ooit stroomde hier namelijk de Colorado River de zee in.

Na heerlijk te hebben gegeten, kon ik heerlijk slapen op de comfortabele bedbank. Als ik vandaag weer langs de trail mijn tent had moeten opzetten, had de temperatuur 's nachts rond de nul gelegen, dus ik was ontzettend dankbaar dat ik onder een dak kon slapen. 

Nadat ik gisternacht behoorlijk wat uurtjes slaap heb kunnen inhalen, zet Stephanie me zo weer bij de PCT af. Het is nog wat wisselvallig, dus ik ben benieuwd hoe het er de komende dagen aan toe gaat.

Wil je meer lezen en meer foto's zien van Thomas' avonturen op de Pacific Crest Trail? Je kunt Thomas ook volgen via zijn Polarsteps-account. Dan krijg je vaker én meer foto's van zijn avonturen te zien. 

Dan nog even iets anders. In Borrego Springs ben ik drie jaar geleden ook aan mijn trail name History gekomen. Toen ik na het eten aan het natafelen was met Stephanie, haar buurman Leroy en Marmot en Bee, kwam het onderwerp geschiedenis ter sprake. Toen de rest erachter kwam dat ik geschiedenis had gestudeerd, stelden ze me een hoop diepe en filosofische vragen over het verleden: waarom lijkt de mens zo weinig te leren van eerder gemaakte fouten? Kunnen we überhaupt iets leren van het verleden? Hoe moeten we omgaan met de zwarte bladzijden uit de geschiedenis? Ik deed mijn best deze vragen zo goed mogelijk te beantwoorden. Nadat Marmot Bee aantikte en er kort werd overlegd, kreeg ik de naam History aangeboden. Die trail name nam ik maar al te graag aan.