Aonach Eagach ridge - wat een geweldige ervaring!

In 2008 was ik in Schotland waar ik destijds (helaas slechts) drie dagen door heb kunnen brengen met het beklimmen van munro's (>3.000ft). De meest uitdagende wandeling was zondermeer de Aonach Eagach ridge in Glen Coe! Wat een prachtige route.

Ik parkeerde de auto halverwege de ridge met het idee dat ik na de ridge niet meer zoveel zin zou hebben om langs de saaie weg te lopen. Dat hield dus in dat ik een half uur bezig was om naar het startpunt te komen. Gelukkig loopt er een mooi wandelpad langs de A82 dus je bent niet verplicht om over de weg te lopen. Het is overigens sterk aan te raden om de route van oost naar west te lopen!

De klim vanaf het startpunt is nog redelijk mild te noemen. Het gaat niet al te steil omhoog maar echte rustpauzes krijg je ook niet. Het levert wel een prachtig zicht op op de tegenover gelegen vallei die naar de Bidean nam Bian leidt (die ik de dag erna beklommen had). Al met al een redelijk rustig begin van een ridge waar ik spannende verhalen over gehoord had.

Eenmaal op de graad heb je een prachtig zicht op Rannoch Moor. Je ziet Kingshouse hotel liggen en ik moest meteen weer terugdenken aan het jaar 2000 toen ik daar de West Highlandway liep. Dat stuk van de Devil's staircase naar Kinlochleven zal ik nooit meer vergeten, zo mooi! Maar nu had ik een andere bestemming, namelijk de andere kant van de ridge en de twee munro's die hier lagen.

In een optimistische bui had ik het idee dat het wel meeviel met de moeilijkheidsgraad van de ridge. Ik had immers genoeg ervaring met lastige scrambles in de Cuillins op Skye opgedaan. Maar dat optimisme veranderde nog geen paar honderd meter vanaf de start.. ik keek van een vrijwel loodrechte wand 40 tot 50 meter lager waar het pad verder liep. SLIK! Even weer het knopje omzetten. Hoogte is niet eng zolang je maar rustig aan doet.

Ik begon met dalen en kreeg er gelukkig snel weer plezier in al baalde ik wel flink van die dikke rugzak die me af en toe dwong om met mijn gezicht naar de rotsen af te dalen. Eenmaal weer bij het pad blikte ik terug en zag wat een gigantisch stuk rots ik had `bedwongen'. Prachtig! Nou, dat zal toch wel het moeilijkste zijn geweest. De rest van de ridge zag er weliswaar smal uit maar de hoogteverschillen leken wel mee te vallen. Verder maar weer!

Maar het werd minstens nog zo spannend.. de steile hellingen bleven zich herhalen en het ging van vrijwel verticaal klimmen tot vrijwel verticaal dalen.

Zoals de mooie site http://www.munromagic.com/ al stelt is de beklimming niet zozeer technisch moeilijk alswel gewoon eng! De rotsen bieden geweldige steun voor je handen en voeten en als je het met de indoor klimmuur vergelijkt is het maximaal een 4C categorie. Je ziet alleen zulke geweldige hellingen en dieptes dat het automatisch een 6C wordt. En dan die ene plek.. ik heb er later heel wat over gelezen in andere verslagen van deze route.. SCARY!

Het pad houdt een beetje op want je kunt echt niet over de rots die ineens boven je uit steekt. Als je goed kijkt zie je het pad naar rechts (vanuit de oost-west benadering) gaan en het daalt af.. langs een steile, diepe wand. Nou, vooruit, dat kan ik ook. Vervolgens daal je een meter of 20-30 en dan lijkt het helemaal mis te gaan. Waar moet je heen? Verder afdalen is geen optie want het wordt veel te steil. Ben ik dan verkeerd gegaan? Moet ik terug over die passage waar ik met veel moeite en durf vanaf ben gedaald? Help.. zit ik wel goed? Even rustig nu, diep inhaleren en om je heen kijken. En toen zag ik een soort van mogelijkheid om weer omhoog te gaan. Ik had het ook al duidelijk ingeprend. Verlaat nooit de ridge anders dan op het start- of eindpunt want je komt er (zonder touwen en andere klimspullen) niet levend af.

Omhoog dus, langs de weer steile wand en dan maar hopen dat je het pad weer tegenkomt of herkent. Dat klimmen ging goed, gewoon rustig blijven en geen onverantwoorde passages nemen. En zo kwam ik gelukkig weer boven en zag ik het pad over de ridge weer herkenbaar in beeld. Pffff.. wat een passage!! Later sprak ik iemand die ik op de heenweg had ingehaald en ook hij vertelde dat hij ineens na 30 jaar weer wist wat hij moeilijk vond aan de passage die hij toen als tiener deed. Dat stuk dus.. je leest het ook in andere verslagen. Dat stuk maakt indruk want 50 meter traverseren langs een hele steile wand met een afgrond onder je en een stuk dalen en klimmen in de traverse is werkelijk heel spannend op deze ridge!

Ach, ik zal niet zeggen dat het stuk daarna makkelijk is maar het haalt het niet bij het zojuist beschreven stuk. Er zijn nog de nodige steile stukken te overwinnen voor je werkelijk op een rustige plek komt. Daarna is het gewoon lopen naar de top (of neem de `escape' route die je eerder naar je startpunt brengt). De afdaling richting de Clachaig Inn die ik gekozen had is overigens ook erg pittig. Steil, heel veel losse rosten, af en toe handen en voetenwerk maar het blijft redelijk binnen de perken. Toch schijnen hier ook wel doden te zijn gevallen en dat vind ik niet vreemd. Als je echt moe en ongeconcentreerd bent zijn de steile hellingen met losse steentjes best gevaarlijk.

Eenmaal beneden liep ik naar de auto en tot mijn verbazing kwam ik daar weer die man tegen die ik eerder had ingehaald. Hij vertelde me over de `escape' route. Dan mis je weliswaar een echte munro maar eerlijkheidshalve is die totaal niet interessant vergeleken met de ridge. Hij was net als 30 jaar terug toen hij hem eerder had gelopen weer diep onder de indruk en ik geef hem helemaal gelijk.

De Aonach Eagach ridge is een geweldige ervaring. Bij normaal weer is het al een beste uitdaging en als je niet van hoogte of steile hellingen houdt dan zou ik de route zeker niet aanraden. Voor alle andere fanaten met een goede dosis scramble ervaring is dit echt één van de mooiste routes die je je kunt wensen!

Groeten van een Schotlandscrambler,
Rob