Beklimming in het Val d'Aosta in Italië

We zijn in Italië in het Aoste dal, op een prachtige camping rond de 1600 mtr.
Ik besluit eens een bergtop te beklimmen die me steeds aankijkt vanaf de camping. Het zal een lange en pittige tocht worden (volgens de mensen die het al gedaan hebben) Maar goed, het enige wat mij kan tegenhouden is dat het te gevaarlijk wordt omdat er meer techniek vereist is zoals touwzekering of gletschers maar niet wat conditie of doorzettingsvermogen betreft. Verder durf ik veel en ben ik niet bang. Ik weet wat duidelijk mijn grenzen zijn en mijn capaciteiten en mogelijkheden dus ik ben er klaar voor.

Het is inderdaad een lange route, niet moeilijk of ingewikkeld, maar wel lastig aangegeven want de rode vlaggetjes houden op een gegeven moment op als de route afwijkt naar omhoog. Het wordt lopen op steenmannetjes of gewoon paadjes volgen die er al zijn.

In grote velden met grote keien was het nogal makkelijk, je weet altijd wel je pad te vinden en omhoog, ja dan volg je gewoon het slingerende pad. Maar boven aangekomen waren allemaal grote velden, soort afgestompte bergvlaktes en daar was het best lastig om de steentjes te vinden. Het kostte me erg veel tijd om ze te zoeken. Uiteindelijk heb ik de top gehaald, maar ik voelde er niet happy wat me nog nooit was overkomen. Ik had een onbehaaglijk gevoel, ik voelde me absoluut niet veilig. Dit had ik nog nooit meegemaakt. Het pittige klimwerk was niet levensbedreigend, wel inspannend maar ik voelde me hopeloos alleen en bang.

Toen ik de berg afklom kwam ik op het gemakkelijke deel, die platte afgekapte stukken en daar moest ik de steenmannetjes terug vinden. Hoe ik ook liep en me oriënteerde ik vond niets, ik vreesde zelfs voor een overnachting op de berg omdat ik veel tijd had verloren met het zoeken naar steenmannetjes.

Op het moment dat de paniek in me kwam en ik hopeloos werd en rondkeek zag ik in de verte op een bergrand een beweging. Ik zag een groep gemsen en ernaast zag ik een man opstaan in een zwarte broek met rood/zwart houthakkersblouse aan en hij wees met zijn vinger naar een bepaalde richting. Ik keek naar de richting waar hij heen wees en keek weer terug naar hem. De gemsen renden weg en hem zag ik niet meer, ik bleef hem zoeken maar er was niemand. Ik heb de richting gevolgd die hij aanwees en ben op het goede pad uitgekomen en goed en veilig weer op de camping aangekomen.

Ik ben tot op de dag van vandaag nog steeds verwonderd over die man, ik heb nog nooit in mijn leven verschijningen gezien maar hoogst waarschijnlijk was dat er wel een. Ik heb op internet nog gezocht naar mogelijke dodelijke ongevallen op die plek maar heb niets hierover kunnen vinden.
Het blijft iets vreemds wat nog nooit in mijn leven is voorgevallen, net zo vreemd dat angstige en nare gevoel dat mij overviel op de berg.

Dit verhaal is een inzending door Jolanda Ludema voor de Bergwijzer-wedstrijd met als thema: Een bijzondere ontmoeting in de bergen.