Kleine kids, grootse verhalen in de Ardennen

Als begeleider van bergtochten en activiteiten in de bergen stond ik dit keer in de Ardennen voor vier jongeren en een vader. De zenuwen waren goed stevig aanwezig. Men wist niet wat zou gaan komen. Voor mensen zonder stoornis is dit soms al lastig om mee om te gaan… laat staan met een autistische stoornis.

De jongeren, inclusief de vader, waren erg zenuwachtig. Alle reisdeelnemers waren gediagnosticeerd op een meervoudige aanwezige stoornis. Als geen ander weet ik dat ze pas buiten echt goed tot hun recht komen en nauwelijks medicatie behoeven. Dit kan ík wel zeggen, maar het is wel zo…

Op 2 mei reizen we af naar Comblai au Pon om daar ons ding te doen. Survival, mountainbiken, vlotbouwen, 2 dagen overleven in een ingestorte mijn en natuurlijk komt de kano ook voorbij, evenals een stevige hike door de Ardennen van België.
De eerste dag was het al raak. Met de mannen na de lunch direct al 15 kilometer kanoën over de Ourthe. Een leuke trip door de natuur heen. Lekker rustig, ontspannen peddelen en lekker pauzeren langs de waterkant.

Tja en dan ben je 12 jaar dan is 15 km best ver. Maar… wij zijn van matties4ever en dus draaien we ons hand er niet voor om. Vader was nu al verbaasd dat de zaken die geregeld moesten worden gemakkelijk door zijn eigen kids werden gedaan.
Thuis moest hij of moeders alles doen… hier deden zij het. Tja pap, thuis kun je dus voortaan rustig aan doen. Laat je kids het oplossen en ze doen alles. Laat je verrassen van de week maar… niet ingrijpen. Ook niet op moeilijke momenten.

Aan het einde van de dag lekker douchen en dan eten. Een verrukkelijke koolhydratenpasta stond te wachten. Waar normaal ook deze kids weer lastig waren in eten aten ze toch gemiddeld 2 borden en een toetje.

De volgende dag: mountainbiken en te voet vertrekken met een puzzeltocht naar de ingestorte mijn. Het fietsen was voor iedereen toch pittig. Wat voor een prof-fietser een eitje is leek voor ons toch al gauw op de Alpe d’Huez. Leeggetrapt na het eerste bergje van nog geen 100 meter onder 5 procent zou er nog hoger en meer komen. Vader keek me aan en de kids moesten er om lachen. Die benen gaan toch makkelijker rond dan die van ons oudjes. Uiteindelijk nog een pad en nog één nog steiler en dan gelukkig ff downhillen. Alleen dat downhillen gaat wel erg snel voorbij. Na downhillen moet je ook weer omhoog. Helemaal lek getrapt kregen we de lunch geserveerd. Heerlijk. Als wolven vielen ze aan. Heerlijk broodje met lekker extraatje en veel drinken. Hydrateren, het blijft een belangrijk onderdeel van overleven. De middag rond 15.00 uur vertrokken we met de opgegeven spullen naar de ingestorte mijn. Daar was een werkelijk klim-, klettersteig/abseil-walhalla gebouwd en die zouden we met deze mannen gaan doen. Vader had nog even twijfels of zijn kids dit wel konden. Pap, “alleen denken en de rest gewoon laten gebeuren”, waren mijn woorden. Eenmaal aangekomen kwamen we werkelijk in een prachtig paleis van natuurschoon. Als je niet wist waar je zat waagde je jezelf in gedachte in de Oostenrijkse bergen van het Zillertal. We zouden daar eerst overnachten om de volgende dag te gaan klimmen en klauteren. We bouwden ons bivak en stookte het vuur op. Heerlijk appels met suiker en kaneel en gepofte aardappels met kruidenboter. Heerlijke stukken worst en een klein biertje om het geheel af te blussen voor de volwassen personen. De kids namen gewoon zoals het hoort een colaatje.

Lekker slapen onder het gefluit van vogels en het roepen van uilen. De volgende morgen ontbijten en dan… een wand van 63 meter op klimmen, abseilen uit de hangende helikopter en een tokkelbaan van 63 meter hoog waar je toch aardig wat vaart op maakt. Dan nog even een touwbrug-oversteek, hangende brug en catcrawl en nog veel meer. Geweldig deze dag en er kwamen er nog een paar. Het weer zat ons geweldig mee en tijdens de terugreis besloten we om die nacht niet in het hotel te gaan liggen maar nog een keer buiten. Heerlijk. Vuurtje maken, knakworsten er bij en liedjes zingen rond het kampvuur. Uiteindelijk vielen we langzaam in slaap.

De medicatie was nauwelijks aangeraakt. Eén keer had iemand een hoofdpijntablet gepakt. De overige medicatie bleek niet nodig te zijn. Niemand had last van ons en drukte was er niet zodat wij ook geen last van hen hadden. De natuur en belevenis in de natuur maakt het zo dat medicatie niet nodig is. Je loopt door de medicatie heen als je er gevoelig voor bent. De andere morgen lekker wakker worden om een vlot te bouwen en dan weer afreizen naar Nederland. De jongens hebben goed hun best gedaan en vader laten zien waartoe ze in staat zijn. Weet zeker dat hij nu meer aan de jongens overlaat en weinig meer hoeft te doen. Dat was pech voor de jongens want die kunnen nu thuis zelf aan de bak.
Een supervakantie hoeft niet ver te zijn, België gaat prima. Wel moet ik zeggen dat mijn volgende avontuur naar Zweden gaat. Helemaal back to basic zonder tent, eten of andere zaken . Ook dat kunnen jongeren met een psy stoornis … of moet je er juist beetje gek voor zijn? Na Zweden nog één keer Oostenrijk en dan zit het jaar er op wat betreft actieve vakanties en hebben we alles weer gedaan.

Ik heb de natuur nodig om de jongeren te laten ervaren dat ze meer kunnen dan alleen maar pillen slikken en testen maken. De jongeren van matties4ever hebben juist daardoor meer toekomstvisie!

rob de lugt
www.matties4ever.nl