Klimmen met geiten in de Pyreneeën

Maja wist nog een mooi klimgebied in de Pyreneeën. Na een lange rit over een gravelweg vol gaten -geen probleem volgens haar, het was maar een huurauto- kwamen we aan. De zon scheen in een felblauwe hemel en bergweiden vol kleurige bloemen omringden ons. We liepen naar de voet van het rotsmassief. Ik gooide de touwzak op de grond en liet het touw door mijn handen gaan, controlerend of het onbeschadigd was. Ik deed m'n klimgordel en schoentjes aan, bond me in aan het touw en vertrok. Maja bleef als zekeraar beneden, haar beurt afwachtend.

De rotswand en afgrond waren dicht bij elkaar: de richel waarop Maja zekerde was misschien een halve meter breed. Geen probleem, als ik straks na een stukje klimmen m'n eerste friend zou plaatsten, waren we veilig.

Ik klom nerveus en probeerde zo snel mogelijk een friend te plaatsen. De hand waarmee ik me aan een knobbeltje op de rots vastklampte, liet bijna los van vermoeidheid voordat het voor elkaar was. Moeizaam klom ik verder tot er ineens aan mijn gordel gerukt werd, voor ik het wist hing ik meters lager in het touw.
'Hé! Waarom trek je me d'r uit?' riep ik verontwaardigd.
Ik keek naar beneden en zag geiten, een zwarte en een bruine, op het plekje waar Maja eerder stond. De één keek geïnteresseerd naar boven, de ander tuurde over de rand van de afgrond waar Maja onder moest hangen.
'Maja! Alles oké?'
'Ja!' riep ze terug, onzichtbaar voor mij.

Even later klauterde ze terug de richel op, de geiten porrend opdat ze plaats maakten. 'Die beesten kwamen ineens aanrennen, voor ik het wist lag ik beneden.' Ze lachte breed.

Onder grote belangstelling van het geitenduo ging ik verder. De bruine klom zelfs de eerste meters om er niets van te hoeven missen.

Dit verhaal is ingezonden door Maja Vlaming voor de Bergwijzer-schrijfwedstrijd met als thema: Een bijzondere ontmoeting in de bergen.