Bergen kinderpret bij de Dents du Midi in Champéry –Portes du Soleil

In bijna-tropische condities een pittige trektocht ondernemen met kinderen is misschien niet het beste idee, ook al zijn er voldoende mogelijkheden rondom Champéry en zijn huisberg, de Dents du Midi. Gelukkig was er in dit vakantiedorp genoeg te beleven om iedereen in ons gezinnetje tevreden te houden.  

Tekst & foto’s Jonathan Vandevoorde

“Pappa, ik wil een huttentochtje!” Tine’s idee. Bijna twaalf, en al verslaafd. Vanwege de aanhoudende hitte hebben we de kinderen op wandelvlak tot nu toe enigszins ontzien. Haar broertje Tom is zeven en vindt korte wandelingen al stoer genoeg. Hij gaat liever naar het spannende bomenparcours en elke avond naar het openluchtzwembad vlakbij het centrum. En om op hoogte de verhoopte verkoeling te vinden, zweefden we een keer met de cabinelift naar boven. Tevergeefs, het is hartje zomer en Wallis maakt zijn reputatie van ‘zonnigste kanton’ meer dan waar.  Een huttentochtje? Op mijn topografische wandelkaart kronkelt een lange rode lus. Her en der liggen de letters TDM erlangs gestrooid: de Tour des Dents du Midi, een populaire meerdaagse trektocht rond het gelijknamige massief. Hij overlapt met de TDB (Tour des Dents Blanches) die deels in Frankrijk loopt. In beide gevallen rijgt de wandelaar berghutten en buvettes – boerderijen waar je iets kunt eten of drinken en soms ook kunt slapen – in enkele dagen aan elkaar. Misschien kunnen wij er een paar etappes van lopen?  

Barme 

Wie hier ‘berghut’ zegt, zegt Cabane de Susanfe. Vanuit Champéry is de gezellige hut in een wandeldag te bereiken. Hij ligt verstopt achter de Haute Cime (3257 m), de hoogste top van het massief, in een hoogalpien dal met dezelfde naam. Ik kies echter Barme als vertrekpunt, een prachtige alpenweide waar we met de gratis wandelbus naartoe kunnen rijden. Ik was hier enkele dagen geleden ook al, in mijn eentje. ’s Ochtends ben ik toen over een uitbundig bebloemde bergrug, de Arête de Berroi, naar een oude grenspaal gewandeld die al honderd jaar op de Col de Cou over de grens met Frankrijk waakt. Ik had er een prachtig uitzicht op de omringende bergruggen van de Chablais-Alpen. De TDB doet twee buvettes aan op de grote weide van Barme. Een goed vertrekpunt dus voor onze mini-huttentocht. 

Misrekening 

Het stuk naar de Cabane de Susanfe moet volgens de kaart ongeveer vier uur kosten. We hopen iets van de hitte te kunnen vermijden door later op de middag aan de klim te beginnen, maar dat blijkt al snel een misrekening. Het zweet druipt van ons af als we anderhalf uur later op de strandstoelen van Buvette de Bonavau neerploffen. Aan Tines gezicht kan ik zien dat ze dit alles behalve een pretje gevonden heeft. Geen wonder, denk ik, de zon stond heel die tijd bijna recht boven ons en er is geen zuchtje wind. En wij hebben nooit goed tegen de hitte gekund. Dit ‘opwarmertje’ is voor haar een zware calvarietocht geworden. Om bij te komen nemen we een uurtje pauze op het terras, opdat we de rest van de wandeling naar de hut grotendeels in de schaduw kunnen afleggen.  

Susanfe

Een wijs besluit. Vanaf Bonavau loopt het pad door een verticale rotswand van een cirque schuin omhoog richting het hoge Susanfedal. Hoewel we hier soms zelfs moeten klauteren, dartelt Tine moeiteloos de berg op. Anderhalf uur later bereiken we het dal. Boven ons hangen de prachtige gletsjertongen van de Mont Ruan en de Tour Sallière, een indrukwekkende barrière van drieduizenders. Volhouden, schat! Hier de hoek om en dan nog twintig minuten naar de Cabane de Susanfe. Het hutje ziet er nog precies uit zoals de Zwitserse hutten dertig jaar geleden, op de zonnepanelen na. De toiletten zijn een apart hok en in de kantine kraakt alles van ouderdom. Er is één driegangenmenu, maar voor het gerief van de moderne vegetariër willen ze – gelukkig voor Tine – gerust een uitzondering maken.

Dents du Midi 

Gesprekken komen vanzelf op gang. De meeste gasten klimmen morgenvroeg naar de Haute Cime, kom ik te weten. De Haute Cime is een bekende wandelberg in de streek, maar de kwalificatie ‘wandelberg’ moet je in Zwitserland met een flinke korrel zout nemen: vanuit de hut is het nog eens 1100 meter hemelwaarts. Tot op de Col de Susanfe volg je de TDM en is er geen vuiltje aan de lucht. Daarboven is het echter aanpoten: het pad wordt niet meer dan een steil spoor over rotsen en puin. Boven de Col des Paresseux hebben de laatste 200 hoogtemeters al menig overmoedige Vlaklander tot wanhoop gedreven. Niet weinigen keren op dit punt terug – vandaar de naam ‘pas van de luiaards’ – om hun route langs de TDM voort te zetten richting het blauwe Lac de Salanfe. 

Steenbokken 

Tine en ik zien zo’n uitstapje morgen niet zitten. Dan zijn we minstens vier uur verder als we aan de afdaling naar Champéry kunnen beginnen. Met dit warme weer zou dat een onverantwoord lange uitputtingsslag voor haar worden. Daarom besluiten we om de volgende dag in het zachte ochtendlicht de omgeving te verkennen. Misschien bereiken we die sneeuwveldjes wel, daar onder de Col des Ottans? Tot twee maal toe laten we onderweg een steenbok met haar jong schrikken die het op een lopen zetten. Ik slaag erin enkele vage foto’s te maken terwijl Tine de dieren probeert te “achtervolgen”. Succes! Ze komt er gauw genoeg achter dat steenbokken veel betere klimmers zijn dan wij. Desondanks vinden wij deze onverwachte ontmoeting een prima beloning voor onze sportieve tweedaagse. In vijf uur tijd dalen we af naar het dorp, de koele naaldbossen in.

Over de graat  

Tom, onze jongste, heeft nog een stoere wandeling op maat van zijn beentjes te goed. Die doen we twee dagen later, na een verkwikkende rustdag aan de oevers van het Meer van Genève. We staan ’s ochtends als eersten op de Croix de Culet om foto’s te maken, nadat we vanaf het kabelbaanstation in welgeteld drie minuten naar het topkruis zijn gelopen. Meteen links duikt een smal paadje over de bergkam de diepte in. Dat is het plan. “Opgepast! De wandelaar begeeft zich hier op eigen verantwoordelijkheid”, lees ik op het bordje. Daar moet je bij ons juist mee aankomen! 

Wat volgt is een spannende afdaling langs steile bloemenhellingen en door naaldbossen met afwisselende doorkijkjes aan weerskanten. Hier en daar is het pad voorzien van kettingen en vaste kabels. Ik vind het nodig om Tom af en toe bij de hand te nemen en hem van dat rotsblok of die boomwortel af te helpen stappen. Het wordt steeds warmer; gelukkig is het gortdroog waardoor het nergens glad is. Na twee uur afdalen ligt daar plots zomaar een oude herberg met een schitterend terras op onze weg! Er is ook een kleine speeltuin en voor de kinderen is dat, met een ijsje, voldoende excuus om een lange pauze te nemen. En dat is geen straf, want weer worden we getrakteerd op dat schitterende uitzicht op de huisberg van Champéry.   

Praktische informatie

Champéry ligt in het smalle Val d’Illiez, op een half uur rijden van Monthey in het Rhônedal (Chablais). In het zuiden liggen de ongerepte Dents du Midi en Dents Blanches, een wandelparadijs. In het noorden verbindt de kabelbaan naar de Croix de Culet het dorp met de Portes du Soleil. Hier zijn de Chablais-Alpen groener en minder steil. 

In de winter is dit een grensoverschrijdend skigebied, in de zomer een wandel- en mountainbike-arena. Voordeel: de talloze stoeltjesliften maken het mogelijk om ook ’s zomers delen van je tocht zonder inspanning te overbruggen.

Bergwandelen rondom Champéry 

De echte bergfanaat komt vooral ten zuiden en westen van het gezellige dorp aan zijn trekken, waar geen liften zijn. De TDM en TDB doorkruisen dit schitterende gebied. Op de websites van deze routes is alle nodige informatie te vinden: • www.dentsdumidi.ch • www.tour-dentsblanches.com 

Onze tip

Met de Multi-Pass maak je gebruik van alle transportfaciliteiten in de streek en heb je toegang tot tal van attracties en alle kabelbanen van de Portes du Soleil. Prijs € 2 tot € 8 per persoon per dag (afhankelijk van het logeeradres). Verkrijgbaar bij de toeristische dienst in het centrum. 
Kaart Swisstopo 1304 – Val d’llliez, 1:25.000 

Dit artikel is ook te lezen in de Wallis special bij Bergen Magazine nr 1 2016.